sobota, 27 sierpnia 2016

Rozdział 25

Cała rodzina Weasleyów znajdowała się w małej sali szpitalnej. No dobrze, prawie cała. Wszyscy nerwowo zerkali w stronę rudzielca leżącego na łóżku. Ustawili się w półkolu i szeptali konspiracyjnym tonem.
— Więc, on nic nie pamięta? — spytała Ginny.
— Cóż, technicznie rzecz biorąc, nie pamięta ostatnich dwóch…
— Lat — dokończyła kobieta. — Czyli nie pamięta tego, że zachowywał się jak dupek i największa kłamliwa szumowina na świecie?
Jej pytanie spowodowało, że rudzielec na łóżku zarumienił się jeszcze bardziej, chociaż tak naprawdę nie miał pojęcia, o co chodzi jego siostrze.
— Ale do cholery, co tu robi Lavender Brown? — zapytała, wskazując na blondynkę. — Albo Sadie Rayne? Co one mają wspólnego z tą sprawą?
— Gin, poprosiłam Sadie żeby tu przyszła, ale właściwie… — Hermiona spojrzała na byłą Gryfonkę. — Lavender, co ty tu robisz?
— Dowiedziałam się, co się stało na boisku i od razu przyszłam — odpowiedziała, patrząc na Hermionę tak, jakby była zdegustowana faktem, że ta zadaje jej tak idiotyczne pytania.
Ginny przewróciła oczami i spojrzała na nabuzowaną Lavender.
— Dobrze, wydaje mi się, że wreszcie powinniśmy to wyjaśnić. — Westchnęła przeciągle. — Co cię łączy z Ronem? Bo jeśli jesteś tu tylko po to… może inaczej. Wszyscy wiemy, że dwa lata temu on był zakochany w Hermionie. Ty także o tym wiesz, dlatego nie rozumiem, po co tu przyszłaś… Kim ty dla niego jesteś?
— Jestem, ja jestem…
— Ostatnią kochanką Rona — odpowiedziała Sadie.
Kilka osób zgromadzonych w pomieszczeniu jęknęło. Mężczyźni posłali Ronowi mordercze spojrzenia, a Harry zbliżył się do jego łóżka i zapytał zirytowanym głosem:
— Serio, Ron? Znowu związałeś się z Lavender? Czy ty nigdy nie uczysz się na swoich błędach?
Blondynka wciągnęła głośno powietrze i zrobiła krok w stronę mężczyzny. Na szczęście Hermiona ją zatrzymała.
— Lavender, proszę cię, uspokój się! — niemal krzyknęła, po czym potarła skronie. Merlinie, dlaczego to się dzieje?
Przez chwilę nikt się nie odzywał, chociaż każdy z będących w pomieszczeniu osób, miał ochotę dodać coś od siebie. Niezręczną ciszę przerwała pani Weasley.
— Kochani, Ron zamieszka z nami w Norze — ogłosiła.
Wszyscy spojrzeli na nią.
— Ron jest moim synem. Owszem dokonał kilku nieprzemyślanych wyborów. Myślałam, że to go czegoś nauczy, ale najwyraźniej się pomyliłam. Ale nie mogę go zostawić samego — powiedziała stanowczo, pomimo dziwnych spojrzeń członków swojej rodziny. — Lekarze powiedzieli, że teraz będzie potrzebował kogoś, kto się nim zajmie. Będę mu pomagać dopóki nie wydobrzeje.
— A co z apartamentem, w którym mieszkam razem z Hermioną? — zapytał głośno Ron.
Wszyscy popatrzyli na niego.
— Ron, kazałeś Hermionie się wyprowadzić — odpowiedziała Ginny.
— Co? — zapytali Weasleyowie, w tym sam zainteresowany.
— Co zrobiłeś, Ron? — wrzasnęli George i Bill, zbliżając się do brata.
— Ja nie… Nigdy bym nie mógł tego zrobić! — Rudzielec pisnął, widząc gniewne spojrzenia braci.
— Chłopaki, dajcie spokój! Jest w porządku! — Hermiona stanęła pomiędzy Ronem a jego zdenerwowanymi braćmi, którzy przejmowali się kobietą, tak jakby była ich siostrą. Spojrzała na swoją przyjaciółkę i wzrokiem poprosiła ją o pomoc. Kobieta przybliżyła się do nich i popatrzyła braciom prosto w oczy.
— Tak, to prawda. Z Hermioną jest wszystko w porządku. Draco poprosił ją, żeby się do niego wprowadziła. Przez jakiś czas będą mieszkać w jego apartamencie, ale powiem wam… — Ginny zagwizdała. — To miejsce jest wspaniałe, a wystrój pokoi zabiera dech w piersiach. Są idealne!
— Tak, Narcyza się tym zajęła — dodała Hermiona.
— Naprawdę? — Pani Potter uniosła brew ze zdziwienia. — Myślałam o remoncie na Grimmauld Place… tam jest tak ponuro…
Harry popatrzył na nią ostrzegawczo. — Gin.
— Cóż, zbliżają się moje urodziny… — zasugerowała kobieta, powodując atak paniki u swojego męża.
— Ciociu Hermiono, czy Draco jest tutaj? — zapytał Teddy, zwracając na siebie uwagę wszystkich.
— Hmm? O czym ty mówisz, Teddy? — panna Granger uniosła brew ze zdziwienia.
— Draco musiał tu przyjechać. Anna powiedziała, że zabrał chłopca do spi... — Teddy miał trudności z wypowiedzeniem słowa „szpital”. — Tutaj. Miał być tu z chłopcem. Tak nam powiedziała Anna.
Hermiona skupiła całą swoją uwagę na Teddym. — Czekaj, co?
Ginny popatrzyła na Hermionę. — Zapomniałam. Teddy ma rację, Malfoy jest tutaj — powiedziała dosadnie.
— O mój Boże, co się stało?
— Nie wiem, ale Anna mówiła coś o małym chłopcu, który wygląda jak Malfoy. — Ginny zagryzła wargę, próbując sobie przypomnieć więcej szczegółów.
— Colby — wyszeptała Hermiona.
— Zgadza się. Anna powiedziała, że on tak się nazywał. — Pani Potter spojrzała na nią zdumiona. — Znasz go?
— Tak, on jest przyrodnim bratem Draco.
— Jest jego kim? — zapytały chórem osoby zgromadzone w sali. Jednak Hermiona całkowicie ich zignorowała.
— O mój Boże, Ginny, muszę iść — mruknęła Hermiona nerwowo, tuż przy twarzy Ginny.
— Wiem — odparła kobieta. — Idź do swojego Romeo. Wyjaśnię im wszystko. Ale potem sobie porozmawiamy. Dobrze wiesz o czym. — Mrugnęła okiem i lekko się uśmiechnęła.
— Dziękuję. — Hermiona przytuliła Ginny, a potem chciała uścisnąć Teddy’ego, ale on nie chciał jej puścić.
— Chcę iść z ciocią Mionką! Chciałbym zobaczyć Draco — powiedział głośno i dosadnie.
— Teddy, nie mogę…
— Nie, śmiało — przerwał jej Harry. — Obawiam się, że w niedługim czasie Ron wybuchnie, a nie chciałbym, żeby mój syn uczył się takich słów. Za wcześnie na to.
Hermiona posłała przyjacielowi znaczące spojrzenie, a potem przeniosła wzrok na Ginny, która lekko skinęła głową. Kątem oka zerknęła na Rona. Patrzył oszołomiony i całkowicie zdezorientowany.
— Przepraszam, Ron — wyszeptała Hermiona, unikając jego wzroku, po czym podniosła Teddy’ego i wyszła z pomieszczenia najszybciej jak się dało.
Kiedy zniknęła z pola widzenia, Harry i Ginny spojrzeli na rodzinę Weasleyów, a potem na siebie.
— Cóż, Gin, chcesz czynić honory czy ja mam to zrobić? — zapytał mężczyzna z nadzieją w głosie.
— Śmiało, Harry. Obawiam się, że jeśli zaczęłabym to wszystko wyjaśniać, nie mogłabym przestać, a przy okazji moje słownictwo byłoby takie barwne, że moja matka dostałaby zawału — mruknęła Ginny dosadnie.


Teddy owinął ręce bardzo mocno wokół szyi Hermiony, która szybkim krokiem dobiegła do recepcji. Gdy była już na miejscu, zatrzymała się i próbowała uspokoić oddech. Pielęgniarka przyglądała się jej badawczo. Kilka sekund później panna Granger była w stanie mówić.
— Czy ktoś o nazwisku Malfoy dzisiaj tu był? — zapytała desperacko.
Kobieta przeskanowała ją wzrokiem, a potem zerknęła na Teddy’ego, który otworzył szeroko oczy i wyraźnie oczekiwał na twierdzącą odpowiedź.
— Tak, na oddziale dziecięcym. Ale przykro mi nie mogę pani powiedzieć, w którym pokoju leży, dopóki nie wyjaśni pani, czy jest pani kimś z rodzi…
— Ona jest ze mną — powiedział znajomy głos. Hermiona spojrzała w tamtym kierunku. — Sephina Mathews, matka Colby’ego Malfoya. Proszę powiedzieć, w której sali leży mój syn.
Kilka minut później Hermiona szła za Sephiną, a cisza pomiędzy nimi była niemal ogłuszająca. Teddy, pomimo swojej gadatliwej osobowości, także nie odezwał się ani słowem. Jednak był pierwszym, który krzyknął, gdy zobaczył swojego kuzyna.
— Draco!
Blondyn stał po jednej stronie korytarza, a Lucjusz po drugiej. Obaj wyglądali prawie identycznie. Każdy opierał się o ścianę ze skrzyżowanymi ramionami, patrząc wszędzie, ale nie na siebie.
— Draco! — krzyknął znowu chłopiec.
Mężczyźni spojrzeli w jego kierunku. Draco uśmiechnął się tak szeroko, że Hermiona zdębiała. Była tak zaskoczona, że nawet nie zauważyła, że mężczyzna pobiegł do niej i mocno ją przytulił.
— Przyszłaś — powiedział, oddychając z ulgą.
— Oczywiście — mruknęła z lekkim uśmiechem.
— Draco, udusisz mnie! — wyszeptał Teddy.
Blondyn odsunął się. Wziął chłopca z rąk kobiety i podrzucił go do góry, powodując wybuch śmiechu.
— Przepraszam, mój ulubiony mikrusie.
Teddy zmrużył oczy ostrzegawczo, ale nic nie powiedział.
— Draco — powiedział Lucjusz.
Wszyscy troje spojrzeli na niego. Mężczyzna wskazał pielęgniarkę, która wyszła na korytarz.
— Draco Malfoy? — zapytała.
— Tak — odpowiedział krótko.
— Jeśli jest pan gotowy, możemy za chwilę zacząć.
Westchnął.
— Oczywiście.
Skierował się w stronę drzwi, ale w ostatniej chwili Hermiona złapała go za rękę.
— Idziemy z tobą.
Odwrócił się i spojrzał na nią.
— Wydaje mi się, że nie możecie. Na pewno nie powinno tam być Teddy’ego. Dzieci nie powinny tego oglądać.
— Dam sobie radę — wykrzyknął Teddy z oburzeniem.
Draco pokręcił głową.
— Teddy, igły których używają te pielęgniarki są tak grube jak moja różdżka. — Draco pokazał mu swoją różdżkę. Oczy chłopca rozszerzyły się i zadrżał z przerażenia.
— Obiecuję, że wrócę, a wtedy powiesz mi, dlaczego ty i Potter musieliście tu się teleportować. — Draco lekko pocałował Hermionę w czoło.


— Więc, Hermiona jest teraz z fretką? — zapytał Ron.
Ginny przytaknęła.
— Cóż, wydaje mi się, że naprawdę zawaliłem.
George i Ginny prychnęli, jakby to co powiedział, było odkryciem roku.


Hermiona trzymała Teddy’ego bardzo blisko siebie, unikając przy tym kontaktu wzrokowego z Lucjuszem Malfoyem.
— Hermiono, czy twój syn chciałby gorącej czekolady? — zapytała Sephina, podchodząc do niej z dwoma parującymi kubkami.
Hermiona spojrzała na nią ze zdziwieniem. W pierwszej chwili nie wiedziała, o co jej chodzi, ale sekundę później dotarło do niej, że Sephina myśli, że Teddy jest jej synem.
— Oh, on jest, Teddy nie jest moim synem. Jest tak jakby moim siostrzeńcem i… — Spojrzała na chłopca. — Teddy, chcesz gorącą czekoladę?
Oczywiście skinął głową.
— Dziękuję — powiedziała, uśmiechając się do Sephiny, po czym podała maluchowi parujący kubek. — Kochanie, co się mówi?
— Dziękuję. — Uśmiechnął się, zanim wziął pierwszy łyk.
— Może też się napijesz? — zapytała Sephina.
— Nie, dziękuję. — Panna Granger uśmiechnęła się lekko. — Jak się trzymasz? — zapytała uprzejmie.
— Jestem, jestem… — wyszeptała kobieta z wahaniem. — Boję się śmierci. — Po czym rozpłakała się. Łzy, które napłynęły do jej oczu, spływały strumieniami po jej policzkach. — Colby jest moim dzieckiem. Jeśli zabieg się nie uda, nie wiem co się stanie. Nawet nie chcę o tym myśleć. Kiedy jesteś matką nie chcesz sobie wyobrażać tego, że twoje dziecko umrze przed tobą. To zbyt okrutne.
Hermiona przytuliła szlochającą kobietę.
— Czasami czuję, że to co się stało, to moja wina. Colby choruje przeze mnie — powiedziała, upadając na podłogę.
Oczy Hermiony rozszerzyły się, gdy ujrzała załamaną kobietę, opierającą się o jej kolana. Spojrzała w górę i zobaczyła bladego z przerażenia Lucjusza.
— Los ukarał mnie za to, co zrobiłam Draco i jego matce. Za to, że zniszczyłam tą rodzinę. Oko za oko. Rodzina za rodzinę.
Lucjusz szybko znalazł się przy niej i wziął ją w ramiona.

— Sephino! — wrzasnął płaczliwym tonem. — Nigdy, nigdy tak nie mów…


— Co do cholery? — wymamrotał Draco, kiedy niemrawym krokiem wyszedł z sali. Czuł się bardzo słaby, myśląc o krwi i szpiku kostnym, który mu pobrali… tak, dobrze, nie będzie o tym myślał. Tak będzie najlepiej. Było mu niedobrze na samą myśl o tym, co mu zrobili. Powoli wyszedł na korytarz i zobaczył… swojego dawcę spermy obejmującego Sephinę, która trzymała Teddy’ego w swoich ramionach, a on lekko poklepywał ją po plecach. Hermiona siedziała po drugiej stronie chłopca z kubkiem czegoś parującego w ręce i nieprzyjemnym spojrzeniem na twarzy. Wydawało się, że poczuła, że ją obserwuje, bo spojrzała w jego stronę.
— Draco! — krzyknęła, widząc go opierającego się o framugę drzwi.
Trzy osoby na podłodze spojrzały w górę.
Draco pomachał im słabo. — Przegapiłem coś? — zapytał, zanim Hermiona podbiegła do niego i mocno przytuliła.
— Draco — wyszeptała tuż przy jego twarzy i przesunęła dłonią po jego blond włosach.
— Tak, Hermiono? — Spróbował się uśmiechnąć, ale okazało się, że nie ma wystarczającej ilości energii.
— Draco, dobrze się czujesz? — zapytała, patrząc na niego z niepokojem. Nie wyglądał zbyt dobrze. Był bledszy niż zwykle, prawie przezroczysty.
Sekundę później mężczyzna przewrócił oczami, zachwiał się i runął na podłogę jak długi. Hermiona krzyknęła, gdy jej chłopak upadł na nią, przy okazji przewracając ją razem ze sobą.


Draco zamrugał oczami kilka razy, zanim szeroko je otworzył. Pierwszą rzeczą jaką zobaczył była pielęgniarka pochylająca się nad nim. Ta, która robiła zabieg.
— Obudziłeś się. To dobrze — powiedziała, skanując go oczami.
Draco wymamrotał coś niezrozumiałego pod nosem.
— Panie Malfoy, zasugerowałam panu, żeby poleżał pan trochę w łóżku, zanim wyjdzie pan na korytarz. Zazwyczaj nie mówię takich rzeczy bez przyczyny — skarciła go.
Prychnął pod nosem.
Kiedy pielęgniarka wyszła, poczuł ciepło dochodzące z jego lewej dłoni. Spojrzał w tamtą stronę i zobaczył Hermionę Granger trzymającą ją za rękę i opierającą policzek o brzeg łóżka.
— Hermiono?
Gdy usłyszała swoje imię, szybko podniosła się i spojrzała na niego spod przymkniętych powiek. — Draco? — zapytała sennie.
— Tak.
Uśmiechnęła się i spontanicznie rzuciła się w jego stronę.
— Draco! — wrzasnęła płaczliwym tonem.
— Co się stało?
— Zemdlałeś. To się stało. Przy okazji wystraszyłeś mnie na śmierć — powiedziała, obejmując go i ukrywając twarz w zagłębieniu jego szyi.
— Przepraszam za to.
— Merlinie — mruknęła zanim lekko dała mu kuksańca w bok. — Dlaczego nigdy nie słuchasz innych?
— Um, to pewnie przez złe geny — zażartował.
Hermiona wstała i skrzyżowała ramiona. Przez chwilę wyglądała na rozgniewaną, ale sekundę później uśmiechnęła się lekko, wyraźnie rozbawiona jego odpowiedzią.
Blondyn westchnął. — Nie chcę spędzić tu ani minuty dłużej.
Kobieta nachyliła się nad nim i odgarnęła niesforny kosmyk włosów z jego twarzy. — Dobrze postąpiłeś, Draco. Colby miał operację dwadzieścia osiem minut temu. Jest stabilny i lekarze myślą, że przeszczep się udał. Jest duża szansa, że wydobrzeje i będzie żyć jak inne dzieci.
Malfoy uśmiechnął się lekko.
— Ale jest jedna rzecz. — Kobieta zagryzła wargę.
Spojrzał na nią wyczekująco.
— Będziesz musiał być dawcą przez kolejne dwa lata, co sześć miesięcy. Czyli cztery razy.
Zmarszczył brwi, próbując przetrawić to, co powiedziała. Gdy zrozumiał o co chodzi, poczuł, że robi się blady. Zgodnie z oczekiwaniami Hermiony, znowu zemdlał.
— Merlinie, co za mięczak. Zachowuje się gorzej niż Harry — westchnęła.
Cóż, Draco bardzo się zmienił, ale niektóre rzeczy nigdy się nie zmienią. Draco Malfoy, pomimo dorastania i dojrzewania, w obliczu bólu zachowywał się jak mięczak.


Teddy siedział wśród Weasleyów na kolacji w Norze. Odsunął ziemniaki na bok talerza.
— Teddy, jedz ziemniaki — poprosiła Ginny.
Chłopiec jęknął, ale wziął mały kawałek na widelec.
— Co się dzieje, dzieciaku? — zapytał George, pochylając się w jego stronę.
— Chciałem zostać z ciocią Mionką w szpitalu. — Dąsał się maluch.
Ron poderwał się ze swojego miejsca. — Co?
— Wiem, Teddy, ale Hermiona chciała zająć się Draco i nie mogłaby tego zrobić, gdyby dodatkowo musiała zajmować się tobą — mruknął Harry.
— Mógłbym sobie znaleźć jakieś zajęcie, ale chciałem tam być, żeby upewnić się, że z Draco wszystko porządku. Nie wyglądał zbyt dobrze, bo wbili mu taką wielką igłę, która grubością przypomina jego różdżkę — wymamrotał chłopiec.
Ron próbował zrozumieć to, co powiedział Teddy i zrobiło mu się niedobrze. Co dokładnie łączyło Hermionę z fretką? W jaki sposób Malfoy przekonał do siebie to dziecko? Za każdym razem, gdy Teddy patrzył na niego, widział wrogość w jego oczach, chociaż domyślał się, że takie małe dziecko nie ma pojęcia co znaczy to słowo. Co mógłby zrobić żeby odzyskać Hermionę? Oczywiście miał zamiar to zrobić. Nie wiedział, czy mógłby bez niej żyć. Ona naprawdę była dla niego wszystkim i musiał znaleźć sposób, żeby jej to udowodnić.


Hermiona obudziła się następnego ranka, czując zapach świeżo parzonej kawy. Uśmiechnęła się, gdy zobaczyła parującą filiżankę na małym stoliku w jej pokoju. Bluszczyk naprawdę ją rozpieszczała. Wstała z łóżka i podeszła do stolika. Najpierw powąchała napój, po czym wzięła pierwszy łyk. Tego jej było trzeba. Usiadła na krześle i rozwinęła Proroka Codziennego. Kiedy zobaczyła nagłówek na pierwszej stronie, od razu tego pożałowała.

WIADOMOŚĆ OD RONA WEASLEYA DO DRACO MALFOYA: WYZYWAM CIĘ NA POJEDYNEK W QUIDDITCHU. MOJA DRUŻYNA PRZECIWKO TWOJEJ O RĘKĘ HERMIONY.
PŁATNA reklama Rona Weasleya.

To był tytuł. CO. DO. CHOLERY!
Hermiona wpatrywała się w tytuł reklamy przez minutę. Czuła buzującą złość. Mecz Quidditcha o jej rękę? Czy Ron nie tylko stracił pamięć, ale także mózg? Co do cholery jest z nim nie tak? Jeśli myślał, że to romantyczny gest, to grubo się myli. Miała przeczucie, że niedługo się o tym przekona.

HERMIONA GRANGER NIEWINNĄ CZAROWNICĄ CZY NOTORYCZNĄ NIERZĄDNICĄ?
Autorstwa Rity Skeeter

Hermiona prychnęła, gdy zobaczyła małą kolumnę z prawej strony reklamy Rona. Oczywiście Skeeter musiała wsadzać nos w nie swoje sprawy.
___________

Witajcie :) w ten sobotni wieczór publikuję nowy rozdział. Tak jak obiecałam, pojawia się szybko. Jak wrażenia? Jestem bardzo ciekawa Waszej reakcji na przedstawione wydarzenia. Oczywiście Draco zachował się tak jak powinien. Cieszę się, że to zrobił mimo tego że boi się igieł (hah jednak mamy coś wspólnego xD). Jak widzicie, Ron nie zamierza odpuścić. Ale to czy dojdzie to meczu, wyjaśni się w kolejnych rozdziałach. 
Historia powoli dobiega końca. Z jednej strony się cieszę, ale z drugiej jest mi strasznie smutno, bo przyzwyczaiłam się do Teddy'ego, Draco i Hermiony. Nawet nie przeszkadza mi Blaise, a to bardzo rzadko występująca sytuacja. Kolejny rozdział powinien pojawić się w przyszłym tygodniu, ale nie wiem dokładnie kiedy, dlatego nie będę nic obiecywać.
To tyle. Komentujcie i oceniajcie. Enjoy!

27 komentarzy:

  1. Oh, Ron, to naprawdę okropne, że znów się pojawiłeś!
    Serio. Weasley w tym opowiadaniu to koszmar. Nie wiem, co bym zrobiła takiemu facetowi, jak on xd i mimo że ostatnimi czasy miałam fazę na "złego" Pottera i "dobrego" Rona, po tym opowiadaniu na pewno wrócę do typowego, dramionowego szablonu ;P
    Przepraszam każdego fana Rona (sama lubię go w kanonie), ale mecz o rękę Hermiony? Serio? On musiał się porządnie rąbnąć w ten łeb, jak stracił pamięć.
    Ok. Rozładowałam już negatywne emocje, mogę przejść do kolejnych, przyjemniejszych punktów.
    Draco w tym opowiadaniu jest świetny! Cieszę się, że zgodził się być dawcą dla Colby'ego i chłopiec przeżył. A jeżeli chodzi o jego strach przed igłami i zemdlenie - ja też go rozumiem! Od razu przypomniało mi się, jak moja siostra wyjmowała przy mnie igłą drzazgę z dłoni, a ja zemdlałam i się na nią przewróciłam :D dobrze, że na nią, bo inaczej rozbiłabym sobie głowę o kafelki...
    Ostatnie rozdziały jak zwykle najbardziej emocjonujące, więc mam nadzieję, że kolejny pojawi się za niedługo ;)
    Gorąco pozdrawiam i życzę weny! Johanna Malfoy

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ja też nie lubię Rona i doskonale Cię rozumiem :D Ale nie przejmuj się, bo takie rozładowanie złości jest jak oczyszczenie ;)
      Draco to przykład idealnego faceta, o którym zapewne marzy większość z nas. Dobrze, że nie kierował się uprzedzeniami do ojca i mimo całej niechęci pomógł swojemu bratu. Oj to musiało być bolesne. Ja nienawidzę igieł. Na samą myśl o nich trzęsę się jak osika xD
      Dziękuję i pozdrawiam :)

      Usuń
  2. Oj, jejciu jej! :D Już nie mogę się doczekać kolejnego! Oczywiście, jak zawsze mistrzowsko przetłumaczone ;). Podziwiam chęci i talent, ja bym się poddała, serio, co innego czytać po ang., ale jeszcze to tłumaczyć na nasze... Podziwiam! :) No, co mogę powiedzieć, rozdział fantastyczny, ale szkoda, że zbliżamy się do końca... Niestety, wszystko ma swój czas :D!
    Pozdrawiam Cię cieplutko i życzę dużo, dużo chęci do tłumaczenia no i do pisania! ;)
    Charlotte

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dziękuję, chociaż muszę przyznać, że nie miałam za bardzo chęci na tłumaczenie. Ale na szczęście się udało i w ciągu jednego dnia całość była gotowa ;)
      Dziękuję i pozdrawiam :)

      Usuń
  3. DRUGA, bez oszukiwania :P
    Na samym początku pojawił się słodki Ron. Ten, którego lubię. Niepozorny chłopak i wspaniały przyjaciel. Zawsze śmieszyła mnie ich rodzina. Same rude kłaki, huh! Przezabawne wręcz.
    Cieszę się, że Draco zdobył się na taki gest. Ojca może nienawidzić, ale dzieci nie można winić za błędy i decyzje rodziców. Pokazał, że jest dobrym człowiekiem. Jak zwykle łamie zasady. Oczywistym było, iż nie posłucha tej wstrętnej piguły, bleh. Malfoy i ból? Przypomina mi się szlaban w pierwszej klasie :P Niektóre cechy w ludziach nigdy się nie zmieniają.
    Do Lucjusza dalej mam uraz w tym opowiadaniu, ale myślę, że postąpił dobrze. Skoro nie czuł się dobrze w tym małżeństwie, miał prawo to zrobić. Szkoda, że kosztem własnego dziecka. Powinien porozmawiać z Draco. Oczywiście wcale nie musi się spowiadać, ale obydwaj już są dorośli...
    Sephina wcale nie popsuła jego małżeństwa. Była po prostu jedną z przyczyn. Tą, która sprzątnęła wszystkie karty. Czynnikiem, który przeważył wszystko i tyle. Nie może siebie winić.
    Na koniec ktoś musi wszystko zepsuć! A kto? Łasic przebrzydły. Merlinie, on musi taki być? Po pierwsze co to za głupota, żeby jakiś mecz Quidditcha decydował o małżeństwie z Granger? Czy ten oblech nie może zrozumieć, iż już jest po ptakach? Tak trudno to zrozumieć?! Po drugie po cholerę on pcha się z tym do gazety? Przepraszam bardzo, ale czy jemy padło na mózg? Po trzecie ten rudy idiota doskonale wie, że Hermiona nie cierpi Rity, a automatycznie znajdzie się pod jej ostrzałem?! Zejdę zaraz na zawał, przysięgam.
    Oczywiście Draco będzie chciał udowodnić, że jest lepszy i będzie chciał wziąć w tym udział. Ona się na niego obraźi/zdenerwuje, ale niezależnie od wyniku wybierze jego. Paranoja!
    Whoa, rozdział ekstra szybko. Z lekka krótki, ale to nic. Wyczuwam już koniec i strasznie jest mi smutno. Wszystko się kończy, no! Smutno ;-; Cóż, u mnie wszystko w porządku.
    Pozdrawiam i czekam na następny,
    KH.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ja nie przepadam za Ronem i cieszę się, że Ginny przejęła stery i wyjaśniła wszystko ;)
      Draco zachował się tak jak powinien. Ja także za to go podziwiam, bo to było coś wielkiego. Jak widać blondas nie jest taki idealny, skoro boi się igieł :D
      Być może porozmawiają, nie wiem, jeszcze nie doszłam do tego fragmentu.
      Cóż, Ron to taki typ człowieka, który w zasadzie nie myśli, tylko robi wszystko pod wpływem chwili. Być może sądził, że reklama w gazecie i mecz o rękę Hermiony to coś romantycznego. Chociaż według mnie to strasznie żałosne -.-
      Końcowe rozdziały będą się pojawiały w krótkich odstępach czasowych. Obiecuję, że jeden rozdział Wam wszystko wynagrodzi :D Ja też jestem smutna, ale wszystko co fajne kiedyś się kończy.
      Dziękuję i pozdrawiam :)

      Usuń
  4. Kiedy przeczytałam "ogłoszenie" rudego łasica, to niemal wrzasnęłam na głos: WTF?! Czy ten wiewiór już do reszty stracił ostatnie kilka szarych komórek, jakie się mu po pustym mózgu pałętały? Czy Hermiona jest rzeczą?! Ten rudy patałach naprawdę ma zerowe wyczucie, całkowity brak ogłady i rozumu, do tego kompletnie się pogubił w swojej głupocie. Wyzwać kogoś na pojedynek (w jakiejkolwiek formie by on nie był) "o rękę" kobiety, jakby ona w tym wszystkim nie miała nic do powiedzenia... Cóż, tylko taki ćwierćmózgi Weasley mógł wyskoczyć z tak "genialnym" pomysłem. Ech, mam nadzieję, że w tym przypadku sama Hermiona pokaże łasicowi, gdzie raki zimują, bo nie wyobrażam sobie, żeby ona nie zareagowała na takie potraktowanie jej jak rzecz. Uff, ale mi ciśnienie podniósł ten... ;) Nie będę się wyrażać ;)

    A Draco kompletnie słodki i głupiutki się okazał z tym swoim zachowaniem po zabiegu. Aczkolwiek ja akurat doskonale go rozumiem, bo igieł boję się do tej pory, choć w swoim życiu miałam z nimi wiele do czynienia. Szpitalne klimaty też mnie nie kręcą, zatem podzielam niechęć Malfoya juniora do pozostawania w tym miejscu dłużej niż to absolutnie konieczne. Nie wyszło mu to wprawdzie tak do końca na zdrowie, ale i tak reakcja na ostatnią rewelację była najzabawniejsza :)

    Gdyby nie Weasley, całkiem inaczej by się to wszystko czytało. Szkoda, że już kilka dobrych rozdziałów temu uroiłam sobie naiwnie, że o łasicu już nie usłyszymy. Jak widać jednak, autorka miała pomysł jak powkurzać czytelników i zmienić nieco klimat opowiadania, gdy zrobiło się zbyt przyjemne i słodkie, albo zbyt smutne. Odrobinę szkoda jedynie, że posłużyła się takim beznadziejnym facetem...

    Dzięki piękne za kolejny rozdział. Pozdrawiam :)
    Margot

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ron i te jego pomysły. W sumie nic z tego nie wyjdzie, także możecie być spokojni :)
      Widocznie blondyn ma jakieś wady (chociaż w sumie urocze). Ja także nie lubię szpitalnego klimatu, więc bardzo dobrze go rozumiem.
      Autorka chciała ograniczyć nadmiar słodkości i chyba jej się to udało. Przynajmniej mam taką nadzieję ;)
      Dziękuję i pozdrawiam :)

      Usuń
  5. Szczerze cieszę się, że widzę Rona, bo jaki był, taki był, ale bez Rona było za idealnie.
    Przykra ta sytuacja z Colbym, ale widać, że Draco jest już dorosłym mężczyzną.
    Najbardziej, z całego opowiadania kocham Teddy'ego. On pasuje Hermionie i Draco, dużo bardziej niż Ginny i Harry'emu.
    Jak pomyśle, że już niedługo to cudowne opowiadanie się skończy to robi mi się przykro :(, ale mam nadzieje, na nową część.
    Mam nadzieje, że wypoczęłaś na wakacjach.
    Pozdrawiam i życzę weny!
    Re(Beca)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ron pojawił się żeby troszkę namieszać i wygląda na to, że mu się to uda :D
      Draco jak na Malfoya przystało zachował się jak prawdziwy facet. Brawa dla niego :D
      Zgadzam się w 100% że Teddy byłby idealnym synem Hermiony i Draco! Szkoda tylko, że nim nie jest :(
      Nowa część dopiero za jakiś czas, bo teraz muszę dokończyć jeszcze jedno tłumaczenie i zająć się swoimi opowiadaniami.
      Oczywiście wypoczęłam. Szkoda tylko, że tak szybko musiałam wracać :/
      Dziękuję i pozdrawiam :)

      Usuń
  6. Bry! Gdy czytałam rozdział, to ulżyło mi na sercu (przynajmniej na początku xd) Bardzo cieszę się, że Draco został dawcą, bo ból takich małych dzieciaków jest na serio nie fair. No a dalej to spotkanie przy łóżku "tego użalającego się nad sobą nieszczęśnika" było okej. Takie powiedzenie mu prawdy. I wiesz co? W ogóle nie czuję do niego współczucia, ani nie pragnę, żeby zdarzyło się kanoniczne zakończenie z "happy end". Podoba mi się Herm z Draco i mam nadzieję, że będą razem.
    Kurde, strasznie mnie wkurzyło, jak tylko przeczytałam fragment z "Proroka". Normalnie miałam ochotę wytrzaskać Rona po tym głupim łbie, a reportaż Skeeter przelał czarę (ognia xd). Nie spodziewałam się, że przyjdzie Ronowi do głowy coś tak głupiego i, nie oszukując się, bardzo absurdalnego.
    Ale i tak rozdział jest świetny. Bardzo lubię takie zagmatwane historie :) Niepokoi mnie jednak jeden fakt - że w pewnym momencie Ron może zrobić coś bardzo złego, co może podważyć szczęście w związku Dramiony, ale mam nadzieję, że to tylko moja chora wyobraźnia :)
    No cóż... Rozdziały są dużo dużo za krótkie! No ale nie do Ciebie należy ta decyzja :)

    M. Sheriedan xx

    Wiarołomny

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ja także nie współczuję Ronowi, więc doskonale Cię rozumiem :) A jego reklama w Proroku to jakaś kpina. W sumie można się było spodziewać takiej akcji, dlaczego? Bo to Ron xD
      Spokojnie w tym opowiadaniu będzie happy end z dramione w roli głównej ;)
      Dziękuję i pozdrawiam :)

      Usuń
  7. Ron, że co zrobił? Czy on oprócz tych 2 lat zapomniał jak się myśli? Co za @#*%!!! O nie, nie, nie, on niczego nie może zepsuć. No co za... eh. Draco wymyśl coś! Kompletnie się tego nie spodziewałam. Życie to jednak lubi zaskakiwać... Dobra, nie denerwuję się już więcej. Wdech, wydech... okej. Co tu się porobiło? Jeden rozdział i prawie wszystko zepsuł. Znaczy jeszcze nie do końca, ale pewnie tak będzie. Dobra, nie umiem pisać komentarzy.
    Pozdrawiam

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Hehe widzę, że rudzielec wzbudza emocje :D Szkoda tylko, że takie złe xD Autorka chciała Wam podnieść ciśnienie :D
      Dziękuję i pozdrawiam :)

      Usuń
  8. Jej, dzisiaj udało mi się dotrzeć punktualnie! :D
    Rozdział cudny <3
    Ron jak to Ron - głupek do potęgi n-tej itd., ale to, co wymyślił z tym pojedynkiem, to naprawdę szczyt głupoty. Ja na jego miejscu wstydziłabym się coś takiego wymyśleć, nie mówiąc o ogłoszeniu tego w gazecie. To jest wręcz niemożliwe... Ale mam szczerą nadzieję, że Malfoy i spółka skopie tyłek Ronowi i reszcie. Bo przecież Draco zawsze dostaje to, czego chce, czyż nie?
    Bardzo podoba mi się postawa Draco i jego chęć pomocy Colby'emu. To naprawdę miłe, że pomimo jawnego strachu, pomaga swojemu braciszkowi. Wierzę, że przeszczep się przyjmie i będzie happy end <3
    W tej części moje serce znowu podbił Teddy <3 Był naprawdę słodki - to jak się martwił o Hermionę i Draco było bardzo urocze!
    Czekam na kolejny rozdział, mimo żalu, że koniec już coraz bliżej :c
    Pozdrawiam serdecznie,
    Feltson

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Widzę, że wszyscy mamy takie samo zdanie o "pomyśle" Rona. Oczywiście Malfoy powie mu co o tym myśli. Nie byłby sobą, gdyby tego nie zrobił.
      Masz rację, Draco w kwestii Colby'ego zachował się tak jak należało :)
      Teddy jest momentami taki rozczulający <3
      Kolejny rozdział już niedługo
      Dziękuję i pozdrawiam :)

      Usuń
  9. Ron to jeden wielki niedorobiony projekt, dobry jako ozdóbka - strasznie irytująca ozdóbka - ale nic poza tym,

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dosadnie to ująłeś, ale masz 100% rację!

      Pozdrawiam :)

      Usuń
  10. Może nie powinnam ale cały czas się śmieję. Ron chyba faktycznie stracił rozum żeby wpaść na taki pomysł. Ale czuję, że będzie zabawnie. Co do Draco to jestem z niego dumna.
    La Catrina

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Każdy reaguje inaczej na p. Rona :D Więc to całkowicie zrozumiałe ;) Masz dobre przeczucie :)
      Pozdrawiam

      Usuń
  11. Hejo hejooo :D
    Tak, to dzisiaj nastał ten historyczny dzień, w którym odzyskałam dostęp do wszelakiego internetu, który buszuje wszędzie, byle nie w moim Tel. No i od razu do Cb zajrzałam i jak widzę, wena już wróciła z wakacji. I dobrze, bo jak widać nie próżnujesz - dwa rozdziały same się przecież nie przetłumaczyły ;D
    Nie byłabym sobą, gdybym na wstępie nie pokusiła się o komentarz odnośnie zachowania Ronalda. Jego twórcza zazdrość jest nośnikiem wielu hmm... dziwnych akcji, a wyzwanie Dracona na mecz jest chyba jedną z nich. Oczywiście wiadomo kto wygra, więc nie bd się wgl martwić. Mam rację, prawda?
    Ten rozdział został dosłownie zdeklasowany przez naszego blondasa i jego altruistyczną chęć niesienia pomocy. Majne ideał <3
    Przyznam szczerze, że artykuł Rity przebił nawet ten od Rona. No to się nazywa wyobraźnia! Nic tylko siedzieć i gratulować :D
    Pozdrawiam serdecznie, trochę spóźniona, ale mam nadzieję, że jakimś cudem odnajdziesz jeszcze mój komentarz :D
    Iva Nerda
    kiedyjestesprzymniedramione.blogspot.com

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Cieszę się, że jesteś :) Miałam zastrzyk weny po powrocie znad morza :D
      Cóż, Ron to typowy rudzielec, który za wszelką cenę chce odzyskać "ukochaną" i jego pomysły bywają dość zaskakujące. Oczywiście jak zwykle masz rację ;)
      O tak Draco i jego poświęcenie zasługują na aplauz!
      Dziękuję i pozdrawiam :)

      Usuń
  12. Rozdział taki niezły <3 Jeden z lepszych :) Draco jest cudowny, naprawdę uwielbiam tutaj jego wykreowanie. Jest idelny. Natomiast Ron mnie rozśmieszył, ale i zirytował.Naprawdę myśli, że może rywalizować z Dracom po tym, co zrobił? Ha! Ciekawe jak to się rozwiąże. Pozdrawiam :*

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dziękuję miło, że rozdział się podobał :) Cóż, Ron i te jego pomysły xD
      Pozdrawiam :)

      Usuń
  13. Witaj ;)
    Cieszę się, że w końcu udało mi się znaleźć czas, by skomentować twoją pracę.
    Może zacznę od Draco. Cudowny facet z niemal rycerskimi cechami. Uwielbiam go w takiej odsłonie. Zachował się niczym kochający brat, walcząc o małego. Mam nadzieję, że wszystko się uda i dzieciak zostanie z nami na dłużej ;)
    Co do Rona - najchętniej ominęłabym jego szerokim łukiem, ale tak nie wypada ;) Zachował się jak głupek. Może i nie pamięta swojego zachowania, ale po tym jak wszystkie trzy dziewczyny opowiedziały mu co nieco, powinien się domyślić i zostawić Hermionę w spokoju. Mam nadzieję, że oprzytomnieje i odpuści sobie to wzywanie.
    Pozostaje tylko czekać na rozwiązanie problemu :D
    Pozdrawiam, Equmiri
    Ps. Ile zostało rozdziałów do końca historii? ;)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Masz rację co do Draco. Wszystko okaże się niedługo.
      Ron niestety nie myśli i to jest jego największy problem ;)
      Zostały dwa rozdziały i epilog, a do tego dwa sequele kontynuacji ;)
      Dziękuję i pozdrawiam :)

      Usuń
  14. Świetny wpis. Będę na pewno tu częściej.

    OdpowiedzUsuń

Mia Land of Grafic