Rozdział 18

– O mój Boże! – krzyknęła Hermiona, wychodząc z samochodu i dodała: – Nigdy wcześniej nie podróżowałam promem. – Odgarnęła kosmyk włosów żeby lepiej widzieć. – To jest wspaniałe! – powiedziała radośnie, jak mała dziewczynka i uniosła w górę ręce z entuzjazmem, wskazując przepiękną scenerię przed nimi.

Draco oparł się o otwarte drzwi i spojrzał przed siebie. Jego wzrok podążał w innym kierunku niż Hermiony.

Obserwował ją, kiedy stała przy relingu łodzi i podziwiała błękitne morze. Patrzył na nią jak zahipnotyzowany. Jej twarz była pełna radości i zachwytu. Burza loków tańczyła na wietrze. Po godzinnej jeździe samochodem jej włosy przypominały te z Hogwartu. Ale teraz nie wyglądała jak szalony naukowiec, tylko jak nimfa. Gdy w szkole poprawiał jej włosy, rzucała mu mordercze spojrzenia. Teraz zapewne nie miałaby nic przeciwko, chociaż musiał przyznać, że jej mordercze spojrzenia były bardzo urocze.

Hermiona czuła się wolna. I to nie dlatego, że była w bieliźnie. Wreszcie dotarło do niej to, że Ron nie był jej księciem z bajki. Nie powinna z nim być. Nie byli sobie przeznaczeni. Nie rozumiała, dlaczego tak długo z nim była. Wiele razy ją skrzywdził. Ale mimo to robiła dla niego wszystko. Była ślepo w nim zakochana od trzeciego roku nauki w Hogwarcie. Przez te wszystkie lata… pomijając jeden szczególny rok.

Rok po wojnie.

Oparła brodę na poręczy i powróciła myślami do tamtych cudownych chwil.

Oboje byli w Skrzydle Szpitalnym. To był drugi dzień po tym, jak zostali partnerami na eliksirach. To był także dzień, w którym miała miejsce największa eksplozja w historii Hogwartu. Tak duża, że przy sali eliksirów zgromadzili się wszyscy uczniowie.

– To twoja wina! To ty wrzuciłeś do kociołka kolejną stopę mandragory! – krzyknęła Hermiona.

– Moja? Ty nie byłaś lepsza! To ty wrzuciłaś tam trzy ślimaki bez konsultacji ze mną.

– Cóż, nie wiedziałam, że już tam są. Jak dobrze wiesz, kroiłam kiełki, bo stwierdziłeś, że nie będziesz tego robić, bo nie odpowiada ci ich ZAPACH!

– I dlatego to się stało!

– Wierzę, że to wina natury, pan Malfoy ma rację, kiełki pachną gorzej niż gnój. – Usłyszeli głos mężczyzny. Odwrócili się w tym kierunku.

– Profesorze! – Hermiona wyprostowała się na swoim łóżku.

– Pupilek nauczyciela – mruknął blondyn, układając się na łóżku.

Gryfonka odwróciła się i spojrzała na niego ze złością.

– Dobrze się czujecie? – zapytał profesor.

Draco przytaknął.

– Tak, proszę pana – odpowiedziała dziewczyna.

– Doskonale, jak dziś stąd wyjdziecie, zaczniecie swoje dwa miesiące szlabanu! – odparł mężczyzna wesołym tonem.

– Co? – wrzasnęli jednocześnie.

Pierwszy tydzień szlabanu przebiegał bez zarzutu. Hermiona była dość zaskoczona, że przez te wszystkie dni Draco wykonywał wszystko bez zająknięcia się. Nie wyręczał się nią, co bardzo ją dziwiło. Właściwie był bardzo użyteczny i dość sumienny.

– Granger.

– Malfoy – skinęła głową.

– Odrobimy dzisiaj razem lekcje.

Głowa Hermiony gwałtownie uniosła się do góry. Omal nie uderzyła w szafkę, którą czyściła. – Co?

– Słyszałaś. Będziemy razem odrabiać lekcje do końca szlabanu. To wszystko mnie wykańcza i kiedy wracam do dormitorium, nie mam siły odrabiać lekcji. Wiem, że ty masz tak samo – powiedział, spoglądając na nią.

– Nieprawda – zaprotestowała.

– Jasne, więc po prostu śpisz w bibliotece i ślinisz książkę, bo masz na to ochotę?

Hermiona otworzyła usta z oburzeniem. – Ja się nie ślinię! – krzyknęła.

– Oczywiście, że nie – prychnął blondyn.

– W porządku. Możemy napisać razem esej z astronomii. Wymienimy się pomysłami – mruknęła dziewczyna.

Draco przytaknął.

Więc tego wieczoru wspólnie napisali esej. Kolejnego wieczoru zrobili pracę domową ze starożytnych runów. Później uczyli się historii rewolucji goblinów na najbliższy test. Między nimi zapanowało coś w rodzaju rozejmu.

– Malfoy, zobacz mam 98% z testu! – powiedziała Hermiona radośnie, podchodząc do niego.

– To świetnie, Granger. Pozwól, że powieszę go na lodówce – odparł Draco z uśmieszkiem.

Przewróciła oczami. Po tygodniu wspólnej nauki i pracy, przyzwyczaiła się do jego paskudnych żartów.

– Tak mugole to nazywają, prawda?

– Tak – westchnęła i zapytała: – A tobie jak poszło?

Draco uśmiechnął się i podał jej pergamin ze swoim testem. – Do zobaczenia na eliksirach, Granger.

Hermiona obserwowała jak odchodził spokojnym krokiem. Potem spojrzała na jego test i oniemiała. 99%. Dostał dziewięćdziesiąt dziewięć! Jak on to…

– Draconie Malfoy, wróć tu natychmiast! – wrzasnęła, podążając krok w krok za nim.

Niektórzy uczniowie i profesorowie, chociaż nie, wszyscy uczniowie i profesorowie byli zdumieni faktem, że Draco Malfoy śmieje się z Hermioną Granger i z entuzjazmem opowiada jej w jaki sposób udało mu się uzyskać jeden procent więcej od niej.

Profesor Brundy, nauczyciel eliksirów, podał każdej parze kartkę ze składnikami na eliksir, który mieli wykonać. Dzisiaj profesor wybrał trzy mikstury. Podszedł do nich i uśmiechnął się serdecznie.

– Proszę, spróbujcie nie wysadzić w powietrze tego eliksiru – powiedział, podając kartkę blondynowi.

Hermiona zarumieniła się. – Oczywiście, panie profesorze.

– Naprawdę, Granger? – zapytał Draco, kiedy nauczyciel zniknął z pola widzenia.

– Co znowu?

– Oczywiście, PANIE PROFESORZE. I ty się zastanawiasz, dlaczego nazywam cię pupilkiem nauczycieli?

– Nie zastanawiam się. Wiem, że nie rozumiesz jak ważne jest bycie uprzejmym wobec ludzi, ale…

– Oczywiście, że wiem. Jestem Malfoyem. Wierz mi, nauczyłem się być miły i podlizywać się w tym samym czasie.

– Oh, tak. Nie wątpię – prychnęła.

– Cóż, przynajmniej w jednym się zgadzamy. Więc, co to za eliksir?

– Zmora wilka.

– Zaczynajmy. Nawiasem mówiąc, jeśli nie dostaniemy Wybitnego, zamienię się w fretkę.

– Okay, zanotowałam – odparła Hermiona, patrząc na listę składników, po czym szybko poszła po ingerencje.

Godzinę później profesor Brundy sprawdzał ich eliksir. Powąchał. Potem spojrzał na kolor. Nalał trochę eliksiru na płytkę Petriego i czekał. Kropla zamieniła się w klarowną ciecz.

– Idealny – mruknął mężczyzna.

Draco głośno odetchnął, a Hermiona omal nie podskoczyła z radości. Zamiast tego położyła dłoń na ręce Draco i lekko ścisnęła. Kiedy go dotknęła, omal nie podskoczył z szoku.

– Chodź, powinniśmy dzisiaj zrobić pracę domową z transmutacji – powiedziała, wciągając go za sobą do biblioteki.

Profesor Brundy patrzył na tą dwójkę ze zdumieniem. Jak to możliwe, że w ciągu dwóch tygodni te dwie nienawidzące się osoby, stały się tak jakby przyjaciółmi? Ale cieszył się z takiego obrotu sprawy. Słyszał o nich wiele dobrego.

Dwoje najinteligentniejszych uczniów w klasie. Każdy z nich wiele stracił. I ten rok prawdopodobnie jest dla nich jednym z najtrudniejszych. Oboje wyglądają tak jakby potrzebowali czyjegoś wsparcia i ochrony. Wydają się tacy samotni. Połączył ich razem, bo zauważył, że bez swoich dawnych przyjaciół czują się zagubieni. Miał nadzieję, że przy okazji zaczną się tolerować. Nie powiedział im, że jako jedyni mieli przygotować zmorę wilka. To bardzo trudny eliksir, ale miał nadzieję, że sobie z nim poradzą i nie wysadzą go w powietrze tak jak ostatnim razem. Cieszył się, że do siebie pasują i są dla siebie uprzejmi.

Dwa tygodnie później zaczął się sajgon. Mieli bardzo dużo zajęć w godzinach porannych. Samotnie chodzili na lunch. Po nim uczyli się wspólnie na błoniach. Potem rozchodzili się na osobne zajęcia. Później spotykali się na wspólnych zajęciach. Jedli obiad. I wieczorem odrabiali wspólnie pracę domową.

Draco zamknął książkę i zobaczył Hermionę, która leżała na stole z  głową opartą na przedramionach.

– Granger.

Brak odpowiedzi.

– Granger. – Delikatnie ją dotknął.

Przesunęła się, ale nie obudziła się.

– Granger. – Spróbował jeszcze raz.

– Tato zaopieeeeeeekuj się mnąąąąąąąąą – jęknęła Gryfonka.

Blondyn uniósł brwi. Granger właśnie nazwała go tatą. Co do cholery?

– Granger.

– Śpię.

– Granger, mam nadzieję, że nie udajesz.

Usłyszał ciche chrapanie. Pochylił się bliżej, żeby się przyjrzeć. Spała jak kamień.

– Merlinie – mruknął pod nosem. Nie widząc innego wyjścia, podniósł ją z krzesła. Położył jej głowę na swoim ramieniu, żeby było mu łatwiej ją nieść i żeby było jej wygodniej. Trzymał jej ciało przed sobą. Omal jej nie opuścił, kiedy zarzuciła mu ręce na szyję.

– Cholera jasna, nie mogę sobie wyobrazić, co powiedziałby Blaise, gdyby to widział.

– Powiedziałbym: nie otumaniłeś jej, prawda? Bo jeśli tak, to nie jestem pewny czy mogę ci pomóc w ucieczce stąd.

– Nie otumaniłem jej. Ona po prostu jest… zmęczona.

Blaise odetchnął z ulgą.

– Cóż za ulga. Ale dlaczego niesiesz ją tak, jakbyście byli na miesiącu miodowym?

Draco spojrzał na przyjaciela. – Zamknij się i przynieść nasze torby.

– Nasze?

– Tak, nasze. Moją i Granger. Nie mogę zajmować się nią i nieść toreb.

– Czy ja wyglądam na muła?

– W tej chwili tak. A teraz zachowaj się jak facet i przynieś nasze torby.

– Można by pomyśleć, że niesiesz Hermionę jakby była cennym skarbem – skomentował Zabini.

– Blaise – ostrzegł Draco, mrużąc gniewnie oczy.

– No co? To tylko spostrzeżenie. Nie zakochałeś się w niej, prawda?  Chodzi mi oto, że spędzacie ze sobą bardzo dużo czasu. Niektórzy spekulują…

– Ludzie powinni zająć się swoimi sprawami – prychnął blondyn.

– To prawda, ale wy… między wami jest chemia…

Draco otworzył usta, żeby coś powiedzieć, ale Blaise powstrzymał go gestem ręki.

– I to nie dlatego, że jesteście parą na eliksirach. Między wami jest coś, co sprawia, że do siebie pasujecie – powiedział, puszczając oczko.

– Masz urojenia, Blaise. A tak w ogóle, to kiedy zacząłeś mówić do Granger po imieniu?

– Kiedy zaprosiłem ją na randkę.

– Co?

– Żartuję!

– Ja myślę – Draco posłał przyjacielowi mordercze spojrzenie.

Nagle obaj zauważyli Ginny Weasley. Popatrzyli po sobie. Blaise poruszył sugestywnie brwiami. Draco westchnął i krzyknął: – Hej, Weasley.

Ginny odwróciła się i jej oczy się rozszerzyły. – Co zrobiłeś Hermionie, ty draniu!

Następnego dnia na eliksirach Hermiona pociągnęła Draco za rękaw.

– Tak, Granger?

– Dziękuję za wczoraj. Słyszałam od Ginny i Blaise’a co zrobiłeś – powiedziała, uśmiechając się nieśmiało.

– Czy powiedzieli ci, że myśleli, że chciałem cię otruć?

– Nie – zaśmiała się i zapytała: – Naprawdę tego chciałeś?

– Tak, myśleli, że mam złe zamiary wobec ciebie. – Spojrzał ostro w jej kierunku.

– Cóż, twoja reputacja cię wyprzedza.

– Nie muszę uciekać się do tak prymitywnych metod, żeby zdobyć dziewczynę. – Uśmiechnął się przebiegle.

– Oh, spadaj. – Szturchnęła go i zapytała: – Więc, jaki eliksir mamy przygotować?

– Amortencję.

– Mówisz poważnie? – zapytała z szeroko otwartymi oczami.

– A wyglądam jakbym żartował? – zapytał, pokazując jej kartkę ze składnikami.

– Gotowe – ogłosił blondyn, kiedy mikstura przybrała idealny perłowy kolor. Popatrzył na Hermionę i wskazał ręką kociołek z bulgoczącym eliksirem. – Proszę, Granger, możesz powąchać.

– Dlaczego ja?

Draco wzruszył ramionami. Hermiona spojrzała na niego wzrokiem, który mówił „jesteś tchórzem”. Znowu wzruszył ramionami.

Pochyliła się i powąchała.

– Czy nadal czujesz zapach świeżej trawy, nowego pergaminu i pasty do zębów? – zapytał jakby od niechcenia.

Głowa dziewczyny szybko uniosła się do góry. – Skąd wiesz? Pamiętasz.

– To była najzabawniejsza rzecz, którą usłyszałem w tamtym roku. Oczywiście, że pamiętam.

Spojrzała na niego zdumiona. – Cóż, wciąż czuję zapach pergaminu, trawę i pastę do zębów, ale jest coś jeszcze… Nie wiem, co to. Ale to jakby znajome. Poczułam taki zapach we śnie.

Draco spojrzał na nią z rozbawieniem. – Okay. Myślę, że już się napracowałaś. Wyłączmy kociołek, bo aż tutaj czuję ten zapach.

– Oh, a co czujesz? – zapytała z zainteresowaniem.

– Nie powiem – mruknął pod nosem.

– Co? Ale ja ci powiedziałam!

– Z własnej woli, oczywiście.

– Oszukałeś mnie. To nie fair, Malfoy. I ty dobrze o tym wiesz – powiedziała wzburzona i ostentacyjnie założyła ręce pod boki.

– Wiem o wiele więcej, Granger – odparł, uśmiechając się w swoim stylu.

Dopiero wczoraj zrozumiała, jaki zapach wtedy czuła. Poznała go, kiedy płakała oparta o ramię Draco, w nocy gdy Ron kolejny raz ją wystawił. To był zapach Draco. Jak to możliwe, że przez trzy lata tego nie odgadła?

– Jesteś już głodna?

Hermiona nadal zamyślona odwróciła się w stronę, skąd usłyszała znajomy głos. – Co proszę?

– Podróż promem będzie trwała półtorej godziny – powiedział Draco, wskazując gmach za nim. – Mają tu przyzwoitą restaurację.

Usta Hermiony uformowały się w wielkie O. – Tak, właściwie jestem trochę głodna. – Uśmiechnęła się do niego.

– Super. Ja umieram z głodu. Chodźmy.

– Pójdziemy, jak się przebiorę – odparła panna Granger.

Draco odwrócił się i powiedział krótkie: – Co?

Spojrzała na niego i położyła ręce na biodrach. – To co mam na sobie, nie nadaje się do restauracji.

– Dlaczego nie?

– Bo nie.

– Daj spokój, Granger, żyj chwilą.

– Żyję aż za długo.

– Bądź spontaniczna. – Blondyn uśmiechnął się, wiedząc, że jeśli będzie ją namawiał, w końcu się zgodzi.

– Jestem spontaniczna! – krzyknęła, wyrażając przy tym swoje oburzenie.

– Dobra, wyjmę twoją walizkę z bagażnika – westchnął.

Spojrzała na niego. – Nieważne, chodźmy – prychnęła, przechodząc obok niego.

Draco uśmiechnął się złośliwie, idąc za nią. Zadbał oto, żeby być w pewnej odległości, aby mieć fajny widok.

– Draconie Malfoy, jeśli będziesz gapił się na mój tyłek, przeklnę cię.

Blondyn uśmiechnął się i zaczął robić dłuższe kroki. Kiedy pojawił się koło niej, położył jej rękę na talii i szepnął do ucha: – Oczywiście, kochanie.

Hermiona posłała mu mordercze spojrzenie. On tylko uśmiechnął się uroczo. Uszczypała go.

– Ała!

♥☆♥☆♥☆♥

– Dzień dobry. – Ładna kelnerka o blond włosach podeszła do nich i zapytała: – Ile osób?

– Dwie – powiedziała Hermiona.

– Oczywiście, proszę za mną – odparła dziewczyna, prowadząc ich przez restaurację.

Kiedy zamówili, Hermiona poszła do łazienki. Gdy tam weszła, zauważyła mężczyznę w średnim wieku. Prawdopodobnie po pięćdziesiątce. Podszedł do niej. Wyglądał na bogatego. Jego strój był bardzo podobny do takich, które lubił nosić Draco. Nienaganne i kosztowne. Jego zaczesane włosy i zadbany strój powodowały, że przykuwał uwagę.

– Przepraszam panią – powiedział niskim głosem.

– Tak? – zapytała, uśmiechając się uprzejmie.

– Czy to twój partner? – zapytał, wskazując ręką Draco.

– Tak, proszę pana – odpowiedziała krótko.

Mężczyzna przeskanował ją wzrokiem z góry na dół. Jego oczy błyszczały. Hermiona zadrżała, czując jego wzrok.

– Bez względu na to, ile ten młody człowiek płaci… ja to podwoję. Pięćset tysięcy, milion. Mogę zapłacić. – Mrugnął. – Oto moja wizytówka. Proszę do mnie zadzwonić.

Hermiona próbowała oddać mu kartkę. – Nie wiem o co panu chodzi…

– Jest pani damą do towarzystwa?

– Co?! – krzyknęła. – Nie jestem damą do towarzystwa.

– Tak założyłem. Pani sukienka…

Hermiona odwróciła się i odeszła, nie pozwalając mężczyźnie dokończyć zdania. Skierowała się wprost do Draco.

– Daj mi kluczyki – powiedziała, podchodząc do niego.

– Dlaczego?

– Bo muszę się przebrać i to zaraz!

– Myślałem, że jesteś gotowa…

– To było zanim jakiś facet pomyślał, że jestem damą do towarzystwa i dał mi swoją wizytówkę!

Draco niemal się zakrztusił.

_______________

Witajcie :) w to wtorkowe popołudnie publikuję 18 rozdział. Jak wrażenia? Podobało się? Tak wiem, zapewne będziecie narzekać na długość, ale to niestety nie jest ode mnie zależne. Generalnie rozdział tłumaczyło się bardzo przyjemnie. Stwierdzam, że wspomnienia, które autorka wymyśliła są bardzo urocze i miałam wielki uśmiech na twarzy, kiedy je czytałam :)

Kolejny rozdział prawdopodobnie pojawi się w piątek, ewentualnie w sobotę, bo mam święto zakładu i zapowiada się gruba impreza :D Także czekajcie cierpliwie ;) Informacja dla fanów Życia od nowa: 4 rozdział pojawi się w czwartek, a tych którzy nie czytali zapraszam na 3 rozdział (akcja się rozkręciła, więc warto przeczytać).

Przy okazji zapraszam do głosowania w konkursie na miniaturkę zorganizowanego przez Stowarzyszenie Dramione. Głosować można do 22 maja. 

To tyle. Komentujcie i oceniajcie. Miłego tygodnia :) Enjoy!