Rozdział 10

– Idziemy tańczyć – powiedziała Sadie, patrząc wyczekująco na Rona.

Ron nie spuszczał oczu z tańczących Hermiony i Harry’ego. Wymamrotał coś, że woli oglądać.

– Ron przestań. Proszę, zrób to dla mnie – odparła, przymilając się do niego. Poczuł jej pierś tuż nad swoim ramieniem.

♥ ☆ ♥ ☆ ♥ ☆ ♥

Harry spojrzał na nią, po czym roześmiał się. – Żartujesz.

– Oczywiście, że nie.

– Jędza. Hmm rzeczywiście trafnie cię opisał.

– Harry! – zapłakała Hermiona.

Rzucił w jej kierunku niewinny uśmiech. – Żartuję.

Hermiona nie mogła się powstrzymać i przewróciła oczami.

­– Przepraszam, mogę przerwać?

Harry i Hermiona spojrzeli w górę.

– Hej Ken. – Kobieta uśmiechnęła się.

– Hamilton. – Harry skinął głową na powitanie.

– Czy mogę prosić o taniec moją sprawiedliwą współpracownicę? – zażartował.

Harry spojrzał na Kena, a potem na Hermionę. Mruknął coś pod nosem.

Panna Granger roześmiała się. – Oczywiście.

Harry przekazał ją mężczyźnie, mówiąc że idzie zatańczyć z żoną i wynosi się z tego pierścienia ognia.

Kiedy Hermiona dotknęła ramienia Kena, zagrano nową piosenkę. Bardzo optymistyczną piosenkę.

– O Boże – powiedziała Hermiona, ukrywając swoją minę, kiedy rozpoznała piosenkę.

– Cóż, czysto krwiści zapewne nie wybierali ścieżki dźwiękowej balu – odparł Ken smutno.

Hermiona zaśmiała się. – Jestem o tym przekonana.

♥ ☆ ♥ ☆ ♥ ☆ ♥

– Kim do cholery jest ten facet? – powiedzieli jednocześnie dwaj mężczyźni. Ale nie słyszeli siebie nawzajem, bo byli z dwóch stron parkietu.

♥ ☆ ♥ ☆ ♥ ☆ ♥

– Wyglądasz  promiennie, Hermiono. Każdy mężczyzna zazdrości Malfoyowi tak pięknej partnerki.

Hermiona zarumieniła się. – Przesadzasz.

– Wcale nie. – Zrobił krok do przodu, a ona krok do tyłu.

– Nie chcę być wścibska, ale myślałam, że nienawidzisz tańczyć. Kiedyś tak mówiłeś.

– Oh, to prawda. Ale… po prostu chciałem zatańczyć z najpiękniejszą kobietą na tym balu.

Panna Granger uniosła brew w swoim stylu. – Uh, heh.

– Dobra, mam w tym ukryty motyw.

– Jaki?

– Cóż, pamiętasz Rosie z Departamentu Komunikacji?

– O mój Boże, tak. Ona ma obsesję na twoim punkcie. To dość przerażające.

– No tak, masz rację. Dzisiaj, po tym jak ciebie zobaczyłem, osaczyła mnie.

– W jaki sposób?

– Powiedzmy, że tak, że będę musiał użyć całą butelkę Listerine, żeby się jej pozbyć. Szukałem sposobu żeby się ukryć ale było już za późno. Więc stwierdziłem, że najlepszym wyjściem będzie schowanie się.

Hermiona wciąż chichotała, kiedy Ken trochę się schował.

– Ekhem.

Przestali tańczyć, aby zobaczyć, kto im przeszkadza. Draco stał wyprostowany i czekał. Jego brwi wygięły się w łuk ze zdziwienia i nie wyglądał na szczęśliwego.

– Oh, cześć Draco – powiedziała Hermiona.

– Wreszcie możemy się oficjalnie poznać. Nazywam się Ken Hamilton. – Ken wyciągnął rękę w stronę Draco, aby się przywitać.

Blondyn zignorował wyciągniętą dłoń i obserwował rękę Kena, która spoczywała na boku Hermiony.

Ken wzdrygnął się i opuścił rękę. – Przepraszam za to.

– Jest… – Hermiona zmrużyła oczy i popatrzyła na niego.

– … w porządku – dokończył Draco, po czym uścisnął rękę Kena.

– Um, cóż. Zobaczymy się potem i dziękuję. – Ken uśmiechnął się do Hermiony.

Jak tylko Ken odszedł, Draco chwycił Hermionę i pociągnął w swoją stronę.

– Co to było? – syknęła.

– Wyglądaliście na za bardzo spoufalonych.

– A co to ma do rzeczy?

Draco pochylił się bliżej. Ich usta były zaledwie centymetr od siebie. – Nawet jeśli udajemy. Jedynym facetem, który myśli o tobie, jestem ja. Jedynym facetem, do którego możesz się tak uśmiechać, jestem ja. I tylko ja jestem tym facetem, z którym… możesz flirtować. – Słowa, wydobywające się z jego ust, pieściły jej wargi.

Hermiona zamrugała, zahipnotyzowana jego uwodzicielskim głosem. – O mój Boże! Jesteś zazdrosny!

– Nie jestem. – Zmarszczył brwi.

– Jesteś i to bardzo – odparła, uśmiechając się.

– Nie jestem. Dlaczego miałbym być zazdrosny o taki patyk jak on?

– Jesteś zazdrosny, bo Ken jest wspaniały i ma nienaganne maniery.

Draco skrzywił się. – Oh, zamknij się Granger i tańcz.

Hermiona zamknęła usta, ale wciąż się uśmiechała. Podświadomie cieszyła się z takiej reakcji Draco na Kena. Blondyn był zaborczy ale w inny sposób niż Ron. Ron miał temperament. Draco był spokojny, atrakcyjny i bardzo seksowny, kiedy mówił w ten sposób. Nie mogła w to uwierzyć, ale kiedy usłyszała, to co powiedział, poczuła się najpiękniejszą kobietą w pomieszczeniu, a nie nierządnicą, za którą brał ją Ron.

Zarumieniła się, kiedy poczuła wszystkie spojrzenia ludzi zgromadzonych na balu.

– Draco, wszyscy się gapią.

– Połóż ręce na moją szyję – szepnął jej do ucha.

Zrobiła to co jej powiedział jednak bardzo niechętnie.

– Damy im temat do plotek – powiedział cicho, po czym dotknął ustami jej szyi i położył ręce na jej biodrach.

– Draco! – zapłakała cicho.

– Odpuść, Hermiono, jesteśmy tu tylko ty i ja. Zamknij oczy. Nikogo innego tu nie ma. Pamiętasz sytuację z Pokoju Życzeń? Jesteśmy tu tylko my. Ty w fioletowej sukience i ja w stroju Ślizgona i tych cholernych mugolskich butach, które dałaś mi jako prezent na Boże Narodzenie.

Hermiona zaśmiała się cicho.

– Conversy, Draco. To były conversy.

Dotknęli się czołami. Jedna ręka obejmowała jej szczupłą talię i co jakiś czas obracali się w takt muzyki. Poczuli, że tylko oni są na parkiecie. Znowu byli w Pokoju Życzeń. Nic innego nie miało znaczenia. Byli tylko oni.

– Granger?

Hermiona spojrzała znad ławki, na której siedziała i uśmiechnęła się, kiedy zobaczyła Draco.

– Cześć, Malfoy.

– Dlaczego tak się ubrałaś? W sumie nie wyglądasz źle.

– Dzięki, uznam to za komplement.

– Więc, dlaczego założyłaś sukienkę i obcasy?

Hermiona uśmiechnęła się smutno. – Oh, to? – Szarpnęła suknię. – Ron powiedział, że postara się dzisiaj przyjść. Ale… oczywiście wszystko na nic.

Draco zmarszczył czoło. – Więc, Łasica cię wystawił – powiedział oburzonym tonem.

– Jest zajęty. Ron chce być najlepszy i kocha Quidditcha aż za bardzo.

– Wystarczająco aby cię zranić – wypalił blondyn bez zastanowienia i natychmiast pożałował swoich słów, kiedy zobaczył jej smutną twarz.

– Tak, możliwe – mruknęła cicho, ledwie szeptem.

Draco skrzywił się, widząc na ogół promienną i przyjazną dziewczynę, jego największy skarb, która teraz nie dopuszczała go do siebie. – Spójrz na moje nogi.

– Co? – Hermiona spojrzała na niego jak na wariata. – Dlaczego miałabym patrzeć na twoje brzydkie i śmierdzące… O mój Boże, ty je nosisz! – krzyknęła z zaskoczenia i zachwytu.

– Cóż, nie są takie złe. Chociaż nadal nie rozumiem, dlaczego mugole mają bzika na ich punkcie. Wyglądają bardzo tanio. Nie ma w nim nawet grama prawdziwej włoskiej skóry.

– Zepsuty bachor – powiedziała.

– Pupilek nauczycieli – odparł.

– Blond albinos.

– Liderka parady kujonów.

– Kapitan Ślimaków.

– To chyba dotyczy Weasleya.

Hermiona zachichotała, tak samo jak on.

– Więc, co będziesz robić? – zapytał, siadając obok niej na ławce.

– Myślę, że mogę odrobić prace domowe. – Oparła głowę o jego ramię.

– Drogi Merlinie, jesteś w połowie drogi do zamienienia się w profesor McGonagall. – Czekał na cios, ale nie uderzyła go. – Dobra, przerażasz mnie. To była zachęta do uderzenia mnie, a ty tego nie robisz.

Hermiona westchnęła. – Chyba nie mam na to ochoty – powiedziała, zamykając oczy i opierając się o niego.

Draco próbował się nie ruszać, żeby jej nie przeszkadzać. Siedzieli tak piętnaście minut, dopóki nie wyszła grupa uczniów z drugiego roku.

– Cóż, przynajmniej przez chwilę był spokój – powiedziała.

– Nienawidzę drugiego roku. – Spojrzał w ich kierunku, kiedy koło nich przechodzili i szeptali do siebie.

– Oh, cicho Malfoy. Chyba pójdę do biblioteki. Do zobaczenia.

– W tym stroju?

Spojrzała na siebie. – Nie chce mi się przebierać. Dlaczego pytasz?

Draco spojrzał na nią, kiedy posłała mu pytające spojrzenie. – Możemy ją wykorzystać.

– Co?

Draco szybkim krokiem ruszył korytarzem, trzymając dłoń Hermiony.

– Jesteś wolna.

– Cóż, jesteś o cholerną stopę wyższy ode mnie – powiedziała, prawie biegnąć aby dotrzymać mu kroku.

Zatrzymali się przed Pokojem Życzeń.

– Paryż, Wenecja czy Nowy York? – zapytał, patrząc na nią.

– Um, Wenecja – powiedziała, nie do końca wiedząc poco.

Wtedy Draco otworzył drzwi. Kiedy przez nie przeszli, Hermiona westchnęła z podziwem. Kręciła się dookoła siebie i przyglądała się dokładnie. Stali na moście, pod którym płynęła rzeka. Po drugiej stronie mostu była mała urocza restauracja.

– Witamy w Wenecji, Granger – powiedział Draco, prowadząc ją do restauracji, trzymając rękę na jej plecach.

– Jest wspaniale – odetchnęła.

Restauracja znajdowała się koło źródła wody. Stoły i krzesła oświecały lampy, otoczone plecionką z różowych kwiatów. Na wodzie kołysały się dwie gondole.

– Miałam na myśli… to jest niesamowite.

– Prawda? Nie ma tu tylko ludzi. Ale szczerze mówiąc, podoba mi się ta intymność.

– Byłeś tu już wcześniej? – zapytała, obracając się wokół żeby na niego spojrzeć.

– Tak. Ale nigdy z nikim innym – Ostatnie zdanie powiedział sam do siebie. – Czy uczyni mi pani ten zaszczyt i zatańczy ze mną?

– Cóż, moja lista jest już pełna, ale dla pana mogę zrobić wyjątek, sir – odparła podobnym tonem.

Kiedy tylko ich ręce się dotknęły, włączono muzykę.

Pocałuj mnie wśród jęczmiennych włosów
Nocą, obok zielonej, zielonej trawy
Rozkołysz, rozkołysz, rozkołysz splątane kroki
Ty założysz tamte buty, a ja włożę tą sukienkę

Cofnęła się, kiedy obrócił ją dwa razy z rzędu. Poruszali się po całym parkiecie i uśmiechali jak para głupców.

Oh, całuj mnie pod mlecznym zmierzchem
Prowadź mnie po księżycowej podłodze
Unieś swoją otwartą dłoń
Spraw by zagrała muzyka i zatańczyły świetliki
Srebrny księżyc się iskrzy
Więc pocałuj mnie

Zakręcił nią jedną ręką, tak że jej plecy wygięły się w jego kierunku, a ona wtuliła się w niego. Nie miała drogi ucieczki. Czuła bicie jego serca. Oparła się na jego ramionach i kołysała w rytm muzyki.

– Weasley jest głupcem – wyszeptał.

Pocałuj mnie pod zniszczonym domkiem na drzewie
Rozkołysz mnie na wiszącej oponie
Przynieś, przynieś, przynieś swój kwiatowy kapelusz
Pójdziemy szlakiem zaznaczonym ma mapie twojego ojca

Obrócił ją w swoją stronę. Oboje ciężko oddychali. Hermiona utonęła w jego srebrnych tęczówkach.

Oh, całuj mnie pod mlecznym zmierzchem
Prowadź mnie po księżycowej podłodze
Unieś swoją otwartą dłoń
Spraw by zagrała muzyka i zatańczyły świetliki
Srebrny księżyc się iskrzy
Więc pocałuj mnie

– Pocałuj mnie – powtórzyła słowa, wstrzymując oddech.

Zanim zdążył się powstrzymać, pocałował ją.

– Mogłam rzucić Rona tamtej nocy, Draco. Gdybyś mi powiedział, że powinnam, zrobiłabym to – powiedziała smutno, patrząc mu w oczy.

Draco przygryzł wargę i westchnął. Dotknęli się czołami. – Nie, nie mogłaś. Nie mogłem ci na to pozwolić. Żałowałabyś tego i wiele ludzi było by zawiedzionych twoją decyzją, Hermiono.

– Nie zakładaj, że tak by było – odparła przenikliwie. – Ty obłudny głupku.. – Hermiona przerwała, bo poczuła jego wargi na swoich.

Ron przestał tańczyć i z wściekłością patrzył na parę na środku parkietu. Puścił rękę Sadie. Sadie chwyciła kieliszek Mimozy z tacy kelnera, którzy przechodził obok nich. Pobiegła za rudzielcem.

– Wow – powiedział Blaise, kiedy spojrzał na swoich dwoje najlepszych przyjaciół, całujących się na środku parkietu parę stóp od niego i Luny. Hermiona dotykała palcami twarzy Draco.

– O cholera, nie – krzyknęła Ginny, widząc brata i jego partnerkę, zbliżających się do Hermiony i Draco. Przestała tańczyć z Harrym i szybko pobiegła w tamtym kierunku.

Harry rozejrzał się zdezorientowany i zaczął śledzić ruchy swojej żony. – Oh, Merlinie, Ron nie – jęknął i pobiegł zapobiec najgorszemu.

Hermiona odsunęła się i spojrzała mu w oczy. W srebrnych tęczówkach zauważyła dzikie iskierki pożądania. Draco odetchnął ciężko, próbując powstrzymać się od pocałowania jej ponownie, ale tym razem pragnął pocałować ją tak jak nigdy przedtem. Hermiona westchnęła z szoku, gdy poczuła coś lepkiego i zimnego, bardzo zimnego spływającego w dół jej pleców.

Draco popatrzył surowo i zobaczył Sadie Rayne z niewinną miną i zdziwieniem na twarzy, trzymającą w ręce kieliszek szampana, który w tym momencie był pusty.

– Oh, ty pierwsza lepsza dziw… – zaczęła Ginny, ale Harry zakrył jej usta dłonią, zanim zdążyła dokończyć zdanie.

– O mój Boże! – płakała Hermiona. – O mój Boże!

Draco ścisnął jej dłoń. – Zaraz wrócę – powiedział szorstko.

Spojrzała na niego z zakłopotaniem. Blondyn podszedł do Sadie. Chwycił kieliszek szampana i zmiażdżył go gołą ręką. Spojrzał jej prosto w oczy. – Pożałujesz tego Rayne i nie mów, że to był wypadek, bo w to nie uwierzę!

Hermiona spojrzała na jego dłoń. – O mój Boże, Draconie Malfoyu, ty idioto! – krzyknęła, kiedy zobaczyła, że jego ręka krwawi.

♥ ☆ ♥ ☆ ♥ ☆ ♥

Hermiona myła rękę Draco w umywalce. – Nie mogę uwierzyć, że to zrobiłeś. Co ty sobie myślałeś, kretynie? Gołymi rękami? To szkło. Ty głupi, idiotyczny… – westchnęła i dokończyła: – niezwykły człowieku. – Pochyliła się ku niemu. – Nie mogę uwierzyć, że to zrobiłeś.

– Cóż, ja mogę.

Blaise udał odruch wymiotny, rozśmieszając tym Lunę.

– Zamknij się Zabini – powiedział Draco.

– To zaklęcie żądlące, więc przygotuj się, bo może zaboleć – powiedziała panna Granger, rzucając zaklęcie oczyszczające rany.

Blondyn skrzywił się, kiedy poczuł żądło. Ale szybko zniknęło i rzuciła zaklęcia uzdrawiające na jego dłoń. Usiadł na jednym z krzeseł w damskiej toalecie i razem z Luną i Blaise’em czekał na zagojenie ran.

♥ ☆ ♥ ☆ ♥ ☆ ♥

Ginny i Harry byliby tam, ale dawali reprymendę Ronowi i jednocześnie starali się uspokoić dziennikarzy. W tej chwili Harry miał ochotę wszystkich wyrzucić i pozwać każdego, kto napisze o tym co tu się stało. Mógł to zrobić, bo to było święto głównie na jego cześć.

– Nie wierzę ci. Nie możesz nas pozwać.

– Chcesz się przekonać? – powiedział Harry groźnie.

Młody reporter przełknął ślinę. Gdyby to był ktoś inny, ośmieliłby się, ale to był Harry Potter, opinia publiczna zawsze będzie po stronie Wybrańca.

– Dobrze, nie rozpowszechnimy tego, jeśli udzielisz specjalnego wywiadu. Ekskluzywnego wywiadu – powiedział reporter do Harry’ego.

Potter westchnął. – Dobrze.

♥ ☆ ♥ ☆ ♥ ☆ ♥

Hermiona czuła się okropnie, kiedy Mimoza kapała z jej sukienki. Plecy i wszystko było lepkie i oślizgłe. Drink znalazł się nawet na jej włosach. Przed chwilą wyglądała jak Kopciuszek, a teraz wygląda jak jedna z przyrodnich sióstr.

– A co zrobimy z tobą, Hermiono? Zaklęcie może oczyścić suknię, ale może ją także zniszczyć – zapytał Blaise.

– Sadie Rayne twierdzi, ze to był wypadek, ale jej nie wierzę – powiedziała Luna.

– Tak, ja też nie, ale dziennikarze uwierzyli. Ładna buzia powiedziała im, że została przypadkowo uderzona przez tańczącą obok was parę i upadając wylądowała na sukni Hermiony. Oczywiście wyglądała jakby miała się rozpłakać. Nie obchodzi mnie to czy ta para rzeczywiście ją potrąciła. Wiem, że zrobiła to celowo – odparł Blaise, zaciskając zęby.

– I co z tobą zrobimy, Hermiono? – westchnęła Luna ze smutkiem. – Twoje piękne włosy też ucierpiały.

– Nie wyglądasz strasznie, Hermiono, ale… nie wyglądasz tak jak przedtem. Ten sok pomarańczowy sprawił… no wiesz – mruknął Blaise.

Hermiona i Draco popatrzyli po sobie.

– Gustav – powiedzieli jednocześnie.

___________

Witajcie :) Tak jak obiecałam dzisiaj publikuję 10 rozdział :) Wreszcie się pocałowali :D mam nadzieję, że Was to cieszy tak samo jak mnie ;) Sadie to wredna żmija, która przerwała taki ważny moment! Czy tylko ja mam ochotę ją zabić? Jak wrażenie po rozdziale?

Jutro zaczyna się kwiecień i rozpoczynam pracę. Mój wolny czas będzie bardzo okrojony, no ale tak jak mówiłam będę starała się publikować przynajmniej jeden rozdział tygodniowo. Wszystko zależy od moich innych zajęć, a ostatnio jest tego trochę ;) Mam nadzieję, że zrozumiecie i mi wybaczycie...

Przy okazji zapraszam na trzeci rozdział Muzycznej misji. Proszę o komentarze, bo jak wiecie one dodają mega kopa do dalszej pracy ;)

Uwaga informacja dla osób piszących opowiadania i miniaturki o dramione. Powstało nowe stowarzyszenie zrzeszające fanów tego cudownego pairringu! Należę do ekipy Stowarzyszenia Dramione i proszę Was o wysyłanie zgłoszeń! 

To tyle. Komentujcie i oceniajcie. Enjoy!