Rozdział 22

Kiedy Hermiona weszła do departamentu, prawie wpadła na biegnącego Kena.

— Hermiona!

— Witaj, Ken — powiedziała, uśmiechając się do niego.

— Wow, piękna jak zawsze — odparł szczerze.

Dawna Hermiona zapewne zaczęłaby się jąkać i zarumieniłaby się, ale po wysłuchiwaniu tylu komplementów od Draco i Blaise’a, przyzwyczaiła się do komplementowania jej wyglądu i teraz jedynie jej policzki lekko poróżowiały.

— Dziękuję, Ken. Jak minął weekend?

— Strasznie.

— Dlaczego?

— Jacyś ludzie odkryli gdzie mieszkam. Nie wiem jak, ale to zrobili. Czułem się tak, jakby ktoś obserwował mnie cały czas. I zostawiają ciasta pod drzwiami do mojego domu. Moja lodówka jest wypchana po brzegi tortami i nie mieści się do niej reszta mojego jedzenia.

— To jest —Hermiona skrzywiła się. — Niepokojące. Ken nie jedz tych ciast zanim nie sprawdzisz ich zaklęciem.

— To jest niepokojące. A dlaczego?

— Eliksir miłosny — mruknęła pod nosem, jakby to była oczywistość.

Ken spojrzał na nią z przerażeniem. — Dziękuję za ostrzeżenie. Nawet o tym nie pomyślałem — powiedział blady jak ściana. — Żałuję, że nie mogę znaleźć nikogo, kto mógłby trzymać ich z dala ode mnie.

— To wszystko czego wymagasz od swojej wymarzonej kobiety? — zapytała Hermiona, śmiejąc się.

— Nie, ale to jest najważniejsze. To powinien być ktoś o silnej osobowości. Ktoś, kto wierzy we własne możliwości. Ktoś taki jak ty byłby doskonały. — Ken mrugnął. — Ale bez przerażającego narzeczonego.

— Skąd wiesz?

— Trudno nie zauważyć pierścienia, Hermiono Granger. — Uśmiechnął się i wskazał głową jej dłoń.

Hermiona otworzyła usta, jakby chciała powiedzieć oh. Potem zarumieniła się. — Cóż, tak. Ken, czy mógłbyś nikomu o tym nie mówić? Próbuję zachować to w tajemnicy — powiedziała, odwracając pierścień na palcu w taki sposób, żeby wielki diament nie był widoczny.

— Ja nic nie wiem. Kiedy skończysz przeglądać akta sprawy Otto, mogłabyś mi je podrzucić? Myślę, że znalazłem lukę w dochodzeniu.

— Naprawdę? Oczywiście.

♥☆♥☆♥☆♥

Hermiona była tak zaintrygowana tym, że Ken znalazł lukę w dochodzeniu, że nie zauważyła roztrzęsionej Anny. Nie była także świadoma tego, że asystentka omal nie wyskoczyła ze skóry, kiedy zobaczyła ją w wejściu do departamentu.

— Witaj, Anno. Czy są dla mnie jakieś wiadomości? — zapytała Hermiona, zerkając na papiery leżące na biurku.

— Nie. — Anna pokręciła głową.

— Oh — powiedziała panna Granger zaskoczonym tonem. Wyjechała na cały tydzień i nie było żadnych wiadomości? Pierwszy raz coś takiego się zdarzyło. — Cóż, w takim razie zajmę się aktualnymi sprawami — mruknęła, podchodząc do drzwi.

— Nie, nie czekaj! — Anna niemal krzyknęła, gdy rzuciła się na Hermionę.

— Anno! — jęknęła kobieta, gdy kobieta trzymała się jej torebki.

— Nie możesz tam wejść!

— Dlaczego nie? — zapytała zdezorientowana, starając się dostrzec w Annie jakieś złe intencje.

— Przepraszam, nie mogłam. Próbowałam powiedzieć nie, zrobiłam to, ale…. — zaczęła swoją tyradę.

— Anno, po prostu to powiedz.

— Tu jesteś — powiedział inny głos, kiedy otworzyły drzwi do gabinetu Hermiony.

♥☆♥☆♥☆♥

Hermiona spojrzała w górę i zobaczyła tuż przed sobą Sadie Rayne, która wyglądała jakby wyszła z sesji zdjęciowej. Miała na sobie niebieską sukienkę bez ramiączek, która powodowała, że jej oczy były jeszcze bardziej wyraziste. Włosy miała upięte w luźnego koka, który w tym sezonie był bardzo modny. Hermiona nie mogła się powstrzymać i jęknęła. Sadie była piękna i nikt nie mógł temu zaprzeczyć.

— Ładne kwiaty — powiedziała kobieta, gdy weszła za Hermioną do jej gabinetu. — Są od Draco, prawda?

Panna Granger rozejrzała się i zobaczyła kilkanaście bukietów, które dostała od blondyna w tamtym tygodniu. — Tak — odparła ostrym tonem.

— Nie martw się, on nigdy nie kupił mi kwiatów. Ale zawsze pomagał mi wybrać odpowiednie dla jego matki — zapewniła Sadie spokojnym głosem.

— Oh. — Hermiona usiadła przy biurku i wskazała gościowi krzesło naprzeciwko siebie. — Więc um chciałaś o czymś ze mną porozmawiać? — spytała Hermiona ostrożnie.

— Tak — odpowiedziała krótko zmysłowym głosem, takim który idealnie do niej pasował.

Hermiona czekała aż modelka powie coś więcej. Chciała być uprzejma. Potem będzie mogła wyrzucić ją za drzwi, bez poczucia winy.

— Zanim mnie wyrzucisz, proszę wysłuchaj mnie. Muszę z tobą porozmawiać. Nie podnosimy różdżek — powiedziała Sadie, zakładając nogę na nogę.

Hermiona zacisnęła usta. — Mów.

Modelka wzięła głęboki oddech. — Dowiedziałam się, że Ron zdradził mnie z jakąś ohydną babą, która nazywa się jak kwiat…

— Lavender? — Hermiona domyśliła się, że to o nią chodzi.

— Znasz ją? — Brunetka spojrzała na nią z zaskoczeniem.

Hermiona zamrugała. Miała rację? — Tak, chodziłam z nią do szkoły.

— Wtedy też była taka spieczona?

Hermiona nie mogła się powstrzymać od śmiechu.

— Mój Boże. Nie miałam tego na myśli, ale on zdradził cię ze mną, przed twoją przemianą… to nie w porządku i ja tego nie rozumiem — jęknęła Sadie zrozpaczonym głosem.

Hermiona nie wiedziała, czy ma się obrazić czy nie.

— A teraz zdradza mnie z tą Laurel.

— Lavender — poprawiła ją automatycznie Hermiona.

— Tak, Lavender. Do cholery, co z nim jest nie tak? — skończyła Sadie i spojrzała na Hermionę.

Panna Granger powinna być obrażona i zła, ale nie była. Stwierdziła, że nie ma sensu się tym przejmować, bo już dawno zakończyła związek z Ronem. Jednak musiała przyznać jej rację. Ron był specyficznym człowiekiem. Hermiona była z nim odkąd ukończyła siedemnaście lat. Skrycie dziękowała mu za to, że z nią zerwał, bo dzięki temu przeszła drastyczną przemianę. Kiedyś nie uważała siebie za piękną kobietę i obawiała się wyrażać swoje zdanie na różne tematy, bo nikt nie brał tego na serio. Teraz było zupełnie inaczej. Czuła się piękna i emanowała pewnością siebie.

— Dlatego przyszłam z tobą porozmawiać. Jesteś niezwykłą kobietą, Hermiono Granger. Jesteś najlepszą rywalką, jaką miałam w swoim życiu. Dawna ja zapewne nie dałaby za wygraną i nie oddałaby ci Dracona tak łatwo — zaśmiała się.

Hermiona nie mogła się powstrzymać się i zarumieniła się. To było bardzo dziwne, bo rozmawiała z kobietą, z którą jej były narzeczony ją zdradził. — Naprawdę nie wiem co powiedzieć — przyznała Hermiona.

— Cóż, ja mam wiele do powiedzenia — powiedziała modelka, poprawiając włosy wpadające do oczu. — Po pierwsze chcę powiedzieć, że zerwałam z Ronem.

Hermiona otworzyła szeroko oczy.

— Po drugie, ten głupi artykuł. O tym, że jestem w ciąży.

Panna Granger spojrzała na nią ostro. Oczekiwała wyjaśnień.

— Nie jestem w ciąży. Jestem modelką i nie zamierzam mieć dzieci. Za bardzo zależy mi na mojej pracy. Więc przepraszam jeśli ten artykuł popsuł coś między tobą a Draco — Sadie teatralnie przewróciła oczami, mówiąc o artykule.

Hermiona nie mogła się powstrzymać i zaczęła bawić się pierścionkiem zaręczynowym. Poczuła zdrętwienie.

— Artykuł napisała ta baba Lavender?

Hermiona skinęła głową, gdy Sadie wreszcie wymówiła jej imię prawidłowo. Lavender napisała ten artykuł. Dopiero teraz sobie o tym przypomniała.

— Myślę, że miała nadzieję, że dzięki niemu Ron mnie zostawi. W sumie i tak dostała to, czego chciała. Jego.

Hermiona próbowała poskładać w całość to co przed chwilą usłyszała.

— A to jest dla ciebie — powiedziała Sadie, pochylając się i wyciągając pudełko. Podała je Hermionie.

Kobieta spojrzała na nią pytająco. Ale po chwili rozwiązała wstążkę. Ku jej ogromnemu zdziwieniu w pudle była wspaniała sukienka. Ta, którą miała na sobie podczas Balu. Ta, którą Draco kupił dla niej.

— Powiem to tylko raz. Bardzo przepraszam za to, że zniszczyłam twoją sukienkę na Balu. Byłam złośliwa i okrutna. Naprawdę bardzo przepraszam. To po prostu. Ja… byłam bardzo zarozumiała.

Hermiona milczała.

— Uwielbiam być w centrum zainteresowania. Uwielbiam być kobietą, której pragnie każdy —mężczyzna i której nienawidzą wszystkie kobiety na ziemi. Taka właśnie jestem. — Wzruszyła ramionami. — Tamtej nocy nie ty miałaś błyszczeć, tylko ja. Planowałam to od samego początku.

Hermiona spojrzała na nią zdezorientowana. — Przepraszam.

Sadie westchnęła. — Ja zdradziłam Draco celowo, ale nie wybrałam Rona. To on wybrał mnie. — Sadie zacisnęła usta. — Wiedziałam, że media oszaleją i tak było. Chciałam być w centrum uwagi. Ale nie pomyślałam, że mogę z tobą konkurować i to był mój błąd — dokończyła z uśmiechem.

— To wszystko przez Draco.

— Nie, to co innego. Każdy facet może kupić dziewczynie sukienkę, ale to ona w niej błyszczy.

Hermiona nie mogła się powstrzymać i pomyślała, że kobieta siedząca przed nią nie jest taka straszna jak myślała. — Skoro tak się przepraszamy, to przykro mi z powodu twoich włosów.

Sadie uniosła brwi ze zdziwieniem. — Ty to zrobiłaś? — zapytała z niedowierzaniem.

Hermiona jedynie uśmiechnęła się przepraszająco.

Modelka zaśmiała się. — Cóż, nie powinnam być zaskoczona, ale naprawdę nie przyszło mi to do głowy. Jesteś bardzo groźnym przeciwnikiem. Nic dziwnego, że Draco jest tak tobą zauroczony.

Powiedziała jego imię z taką łatwością, że Hermionie zjeżyły się włosy na rękach.

— Wiesz, nigdy nie kochałam Draco i Rona jednocześnie. To trochę za dużo. Jeden mi wystarczy — Westchnęła. — Jednak bardziej pasuje do mnie Ron. Kocha być w centrum uwagi, fanów i blask fleszy. Draco to taki facet, który jest sławny z powodu wyglądu i pieniędzy, za które może jeździć gdziekolwiek zechce. I on o tym wie. Wydaje mi się, że muszę pożyć trochę z dala od fleszy i sławy.

— Więc jakiego mężczyzny szukasz?

Sadie spojrzała na nią zaskoczona. — Nie wiem, szczerze mówiąc. Ale prawdopodobnie poszukam kogoś, kto nie jest zauroczony tobą — roześmiała się.

Hermiona zarumieniła się. — Oh. Ale Draco i ja zaczęliśmy się spotykać tylko…

— Czy wiesz, że czasami mówił twoje imię przez sen? Mówię o Draco — przerwała jej modelka.

— Nie.

— Robił to. To było wtedy, kiedy się spotykaliśmy. Nie mam na myśli podtekstów seksualnych, ale czasami krzyczał przez sen coś co brzmiało jak proszę, zatrzymaj się… — dodała Sadie.

— Oh. — Hermiona zakryła usta z szoku.

— To dlatego przez dłuższy czas cię nie lubiłam. To prawdopodobnie jeden z powodów, dlaczego umawiałam się z Ronem. — Sadie wzruszyła ramionami. — Jestem w tej fazie, w której nie wiem czy powinnam cię podziwiać czy nie lubić. Uwierz mi. Ale uznajmy to za rozejm. Kiedy skąd wyjdę muszę wreszcie nakrzyczeć na pewną babę.

Hermiona zachichotała. Nigdy nie przypuszczała, że będzie mogła w cywilizowany sposób rozmawiać z Sadie. Te parę minut pozwoliło jej zrozumieć, że w gruncie rzeczy naprzeciwko niej siedzi wspaniała kobieta.

— A i powiem ci, że skrzatka Draco wreszcie zostawiła mnie w spokoju. Przestałam walczyć o Draco, bo wiem, że to nie ma sensu. Zapewne skrzatka porwała resztę zdjęć, na których uwieczniła mnie i Rona w łóżku Dracona. Nie chcę mieć nic wspólnego z tym idiotą.

Hermiona zmarszczyła brwi. Zdjęcia przedstawiające Rona i Sadie? Dostała je tego dnia, kiedy Draco wpadł rozwścieczony do jej mieszkania. Czyżby Bluszczyk je wysłała?

Gdy pożegnała się z Sadie Rayne, znalazła Annę ukrywającą się pośród stosu papierów z Uszami Dalekiego Zasięgu w ręce. Pokręciła tylko głową.

♥☆♥☆♥☆♥

Około pory lunchu, gdy Hermiona była pogrążona w lekturze bardzo ciekawej sprawy, Anna przybiegła do jej gabinetu.

— Hermiono, twoja mama chce rozmawiać z tobą!

— Moja mama?

— Tak — powiedziała, podając Hermionie telefon.

— Cześć, mamo. Dlaczego nie zadzwoniłaś na moją komórkę? — zapytała od razu.

— Wiedziałam, że odbierzesz go szybciej niż komórkę.

Hermiona podświadomie przyznała jej rację. Ta kobieta bardzo dobrze ją znała.

— Tak, masz rację. — Hermiona westchnęła. — Czy coś się stało?

— Oczywiście, że mam rację. W końcu jestem twoją matką. I tak… jest u nas pewien młody człowiek.

— Co masz na myśli? — zapytała Hermiona.

— Jakiś mężczyzna aportował się do naszego salonu znikąd. Twój tata przez przypadek uderzył go patelnią w rękę. Twierdzi, że ma na imię Draco? Podejrzewam, że poprosił tatę o zgodę na ślub z tobą, a on przez przypadek uderzył go w rękę patelnią — zrelacjonowała kobieta.

Oczy Hermiony otwierały się szerzej z każdym wypowiedzianym przez nią słowem. — Mamo, zaraz tam będę. Nie pozwól, żeby tata ponownie go uderzył. Możesz dać mu trochę lodu, czy coś?

— Oczywiście, kochanie, ale…

— Wyjaśnię wszystko, kiedy u was będę — obiecała Hermiona, zanim się rozłączyła.

___________

Witajcie :) po kilkudniowej przerwie (Merlinie, jak szybko to zleciało!) publikuję kolejny rozdział opowiadania. Co sądzicie o Sadie? Pokazała zupełnie inną twarz i wydaje mi się, że zaczynam ją lubić ;) Jestem ciekawa Waszych opinii.

Ostatnio zajęłam się nowym opowiadaniem i straciłam poczucie czasu. Nawet nie wiem kiedy minęły te prawie 3 tygodnie. Zapewne oczekujecie przeprosin albo coś w tym stylu. Powiem tylko tyle, że ostatnio wiele się działo i staram się nadrobić zaległości w tłumaczeniach. Liczę na zrozumienie.

Nie będę składać obietnic, kiedy pojawi się nowy rozdział. Zostaniecie o tym poinformowani w Żonglerze. Jednak podejrzewam, że opublikuję go szybciej niż ten. 

Przy okazji zapraszam na moje nowe dramione Last Minute Love. Na razie jest opublikowana zapowiedź historii, ale już niedługo pojawi się pierwszy rozdział.

To tyle. Komentujcie i oceniajcie. Enjoy!