Rozdział 21

Wszyscy zgromadzeni przy stole wpatrywali się w przybyłych gości. Kobieta uśmiechnęła się nieśmiało. — Niestety musimy iść do toalety. Prawda, Colby? — zapytała, patrząc czule na chłopca, który trzymał ją za rękę.

Chłopiec skinął głową.

— Colby, bądź tak uprzejmy i przedstaw się gościom — powiedziała, uśmiechając się łagodnie do chłopczyka.

Spojrzał na osoby przy stole i wykrzywił twarz w uśmiechu.

— Cześć, jestem Colby. Miło mi was poznać.

Lucjusz Malfoy chrząknął, zwracając na siebie uwagę gości.

— Narcyzo, Draco, Granger. Chciałbym żebyście poznali mojego syna Colby’ego i jego matkę Sephinę.

Draco nie mógł znieść tej szopki i wstał gwałtownie z krzesła, które z hukiem runęło na podłogę. — Jesteś chorym człowiekiem. Nie masz prawa tu być i przedstawiać mnie i matce twoją kochankę i bękarta! Matka przepłakała przez ciebie wiele nocy. Nie wydaje ci się, że wystarczająco ją skrzywdziłeś? Co jest z tobą nie tak? Czy Voldemort tak bardzo wyżarł ci mózg?

Hermiona poczuła gniew skumulowany w ciele Draco. Obecność ojca bardzo źle na niego wpływała. Podejrzewała, że jeśli czegoś nie zrobi, dojdzie do tragedii. A najbardziej będzie poszkodowana ta niewinna istotka. Nie mogła się powstrzymać i spojrzała na chłopca. Zrobiło się jej go żal, gdy zobaczyła jego minę. Patrzył na wszystkich z przerażeniem, a jego twarz była taka smutna. I mizerna…

Hermiona wstała i złapała Draco za rękę. — Przepraszam, ale proszę wybaczcie nam na minutkę — powiedziała, pociągając mężczyznę w swoją stronę. Zanim się zorientowali byli w męskiej toalecie. Kobieta odwróciła się w jego stronę i spojrzała mu prosto w oczy.

— Draco, proszę, uspokój się.

— On po prostu sprawia, że się wściekam, Hermiono.

— Wiem, ale… — Hermiona wpiła się w jego usta. Pocałowała go jak szalona. Sekundę zajęło Draco pojęcie tego, co chciała zrobić, ale połapał się na tyle szybko, że pocałował ją z taką pasją, na jaką było go stać. Aby sobie ułatwić, uniósł ją wyżej, trzymając na uda i posadził na blacie, ani razu nie przerywając pocałunku. Stanął między jej udami i jeszcze bardziej zaangażował się w pocałunek.

Hermiona pochyliła się przed lustrem i owinęła biodra Draco swoimi nogami, przyciągając do najbliżej jak się da. Odchyliła głowę do tyłu, gdy blondyn zaczął schodzić niżej swoimi pocałunkami.

Gdy zobaczył zagłębienie jej szyi, nie mógł się powstrzymać i polizał to miejsce dwa razy, po czym lekko ugryzł. Spojrzał w górę, gdy usłyszał pisk, wydobywający się z ust Hermiony.

— Czy to bolało? — zapytał zaniepokojony.

Hermiona pokręciła przecząco głową. — Spójrz w górę — wysyczała.

Draco zrobił to o co poprosiła. Spojrzał w lustro i zobaczył dwóch mężczyzn, którzy właśnie weszli do toalety.

— Oh, cześć — powiedział nonszalancko, tak jakby ci dwaj mężczyźni nie widzieli ich migdalenia w męskiej toalecie. Mężczyźni patrzyli na nich ze zdziwieniem. Draco uśmiechnął się lekko. — Wczoraj się zaręczyliśmy — mruknął, mając nadzieję, że to wszystko wyjaśni.

Jeden z mężczyzn spojrzał na Draco i skinął głową, tak jakby uznał to za wyjaśnienie. Drugi mężczyzna nie mógł oderwać oczu od Hermiony.

Blondyn spojrzał na kobietę i w jednej chwili zrozumiał, dlaczego tamten tak się jej przygląda. Gdy się całowali trzy górne guziki bluzki rozpięły się, ukazując czerwony koronkowy biustonosz Hermiony i bardzo dużo nagiej skóry. Na ciało Hermiony mógł tylko patrzeć Draco. Tylko on.

Rzucił się na nią, żeby ją ukryć przed spojrzeniami tamtego mężczyzny. — Twoje guziki — wyszeptał.

Spojrzała w dół i zauważyła, że są odpięte. Zarumieniła się jak piwonia. Spojrzała w górę i zobaczyła przesunięty krawat.

Draco niemal podskoczył z szoku, kiedy poczuł palce Hermiony na krawacie. Popatrzył na nią i zauważył, że poprawia mu krawat. — Co robisz?

— Twój krawat się przesunął. Chciałam tylko poprawić.

Serce Draco zamarło. Przed chwilą się migdalili, a teraz poprawia mu krawat. Ta czynność wydała mu się bardziej intymna niż to, co działo się tu kilka minut temu.

— Proszę nam wybaczyć — powiedziała, zeskakując z blatu. Zrobiła to tak, jakby robiła to codziennie.

Draco uniósł brew kiedy ruszyła do drzwi. Szła prosto do wyjścia i ani razu się nie obejrzała. Gdyby to zrobiła, zauważyłaby trzech mężczyzn gapiących się na nią. Po chwili Draco spojrzał na swoich towarzyszy i wskazał głową Hermionę.

— Przepraszam, panowie, ale muszę iść za moją narzeczoną.

— Też bym tak zrobił — powiedział jeden z nich, salutując mu przy okazji.

Blondyn szybko wyszedł na zewnątrz i od razu poczuł jej perfumy.

— O mój Boże, Draco, to było takie żenujące. — Hermiona wtuliła twarz w koszulę Draco.

Nie mógł się powstrzymać, zresztą nie pierwszy raz dzisiaj i zaczął się śmiać. Nadal nie mógł uwierzyć, że migdalił się z Hermioną Granger w męskiej toalecie i ktoś ich nakrył.

— Draco, to nie jest śmieszne.

— Oh, jest Hermiono, oczywiście, że jest.

Draco wciąż się śmiał, gdy dotarli do stolika. Potem jego uśmiech powoli się zmniejszył.

— Dziękuję, Hermiono — powiedziała Narcyza, gdy odsunął jej krzesło.

— Um, nie ma za co, pani Mal- Narcyzo! — Hermiona szybko się poprawiła.

Słysząc wypowiedź Hermiony, Lucjusz i Sephina wzdrygnęli się. Draco uśmiechnął się z satysfakcją. Colby siedział nieruchomo na swoim krześle.

— Cóż, jestem pewien, że wszyscy chcemy, żeby ten wieczór już się skończył, dlatego przejdę do konkretów — powiedział Draco. — Jakiego statusu kr- ała, za co to było kobieto? — zapytał, pocierając ramię, w które uderzyła go Hermiona.

— Uważaj na język, tu jest dziecko. —Kobieta spojrzała na niego surowo.

Draco zerknął na nią i ich oczy się spotkały. — Dobrze — mruknął.

Narcyza uśmiechnęła się, trzymając usta w szklance. Oni byli tacy idealni.

Blondyn chrząknął i kontynuował swoją wypowiedź:

— Dobrze, czego chcesz, bo przecież zawsze czegoś chcesz. Nie wierze w twoje uprzejmości. A jeśli chcesz powiedzieć, że dla ciebie liczy się tylko status kr-

Urwał, bo poczuł poklepywanie po ramieniu. Spojrzał w tamtym kierunku i zobaczył Hermionę.

— Znasz sytuację i wiesz, że po prostu nie mogę się powstrzymać.

— Draco, wiem że to wina twojego ojca — mruknęła.

Hermiona nie mogła się powstrzymać i parsknęła. Kiedy zdała sobie sprawę, co powiedziała, szybko zakryła usta ręką. Draco ukrył twarz w jej włosach i uśmiechnął się szeroko.

— Skończyłeś już z wybuchem? Mogę kontynuować? — usłyszeli głos Lucjusza, skierowany w ich kierunku.

— Lucjuszu, ona nie miała tego na myśli — powiedziały jednocześnie Narcyza i Sephina. Spojrzały na siebie i momentalnie odwróciły wzrok.

— To jest takie popaprane — wyszeptał Draco do ucha Hermiony. Bez wahania przytaknęła.

Biedny Colby patrzył zupełnie zagubiony i wyglądał na nieszczęśliwego. Jego matka posłała mu czułe spojrzenie i westchnęła.

— Nie wiem jak mam to powiedzieć, ale Draco… — zaczęła.

— Jestem chory. Umieram — powiedział chłopiec.

— Colby! — krzyknęła Sephina rozpaczliwie. — Nie umrzesz! Nie mów tak, kochanie — mruknęła ciszej, po czym chwyciła syna i trzymała mocno w swoich ramionach. — Nie pozwolę ci.

— Mamo…

— Co mu jest? — zapytał Draco.

Lucjusz spojrzał na niego ostro. — Colby ma BMD*.

Hermiona westchnęła przeciągle. — O Boże. Jak bardzo poważną?

— Potrzebuje przeszczepu, ale…

— Ani ty, ani Sephinia nie pasujecie — wyszeptała.

Draco i Narcyza popatrzyli na Hermionę, potem na Lucjusza i znowu na Hermionę.

— Co się dzieje? Czy wiesz o czym on mówi? — zapytał Draco.

Hermiona przytaknęła. Już otwierała usta, żeby mu wszystko wyjaśnić, ale pierwsza odezwała się matka chłopca.

— Colby ma zaburzenia czynności szpiku kostnego — powiedziała łagodnie, głaszcząc włosy Colby’ego. — Lucjusz i ja nie możemy być dawcami. Tak jak reszta naszej rodziny. — Zakrztusiła się na końcu. Spojrzała na nich przez łzy. — Nie wiemy, co robić. Ale jest szansa, że… — urwała.

— Draco pasuje — zakończyła Hermiona.

— Tak — powiedział Lucjusz.

Draco popatrzył na Lucjusza, a potem utkwił wzrok w Hermionie.

— O co chodzi? — zapytał? — Co to znaczy, Hermiono?

Westchnęła.

— Draco, Colby jest chory. Na chorobę potencjalnie śmiertelną. A jeśli nie otrzyma szpiku będzie miał bardzo małe szanse na przeżycie.

— I to ja mogę być potencjalnym dawcą?

— Tak, możesz być ostatnią szansą Colby’ego.

— Żartujesz.

— Nie Draco, nie żartujemy — mruknął Lucjusz.

— To jest niewiarygodne. Niesamowicie pokręcone.

Lucjusz zmrużył gniewnie oczy i spojrzał na Draco.

— Draco, chociaż raz zachowaj się jak dorosły i… — wysyczał przez zęby.

— Nie kończ. Draco jest dorosłym mężczyzną. Dorosłym, dobrym, miłym, kochającym i WIERNYM mężczyzną. Jestem tego pewna — powiedziała Narcyza, wstając. — Gdyby był taki jak ty, prawdopodobnie wyszedłby stąd, uprzednio nazywając cię draniem. — Mówiąc to, patrzyła swojemu byłemu mężowi prosto w oczy.

Potem zwróciła się do Sephiny.

— Przykro mi, ale myślę, że to wszystko co możemy dziś zrobić. Mamy już dość. Sephino, przykro mi z powodu Colby’ego, naprawdę. Wiem jak to jest czuć, że dzisiejszy dzień może być ostatnim, który spędzisz ze swoim synem. Musisz być silna dla siebie i dla niego. Wrócimy do tej rozmowy najszybciej jak to możliwe.

♥☆♥☆♥☆♥

— Co powinienem zrobić, Hermiono? — zapytał Draco, kiedy wrócili do mieszkania.

— Masz postąpić słusznie, Draco. To właśnie masz zrobić — odpowiedziała, patrząc mu w oczy.

— Jest cholernym palantem — powiedział, odnosząc się do swojego ojca. — Chciał mnie zaskoczyć? Dlaczego?

— Bo jego syn umiera. Twój przyrodni brat umiera.

Blondyn zmrużył gniewnie oczy.

— Tak bardzo go nienawidzę.

— Ojca czy Colby’ego?

— Ojca, obu, sam już nie wiem! Nie, oczywiście, że mojego ojca. — Ukrył twarz w dłoniach.

Hermiona popatrzyła na niego z troską.

— Draco…

— Chciałem zabrać cię do Wenecji, żeby móc znowu ci się oświadczyć, a wylądowaliśmy w tym cholernym bałaganie.

Otworzyła szeroko oczy.

— Czekaj, co?

— Chciałem zakończyć ten weekend czymś romantycznym. To wszystko cze… — Przerwał, bo Hermiona go pocałowała.

— Dziękuję — powiedziała, gdy się cofnęła.

— Za co?

— Za to, że o tym pomyślałeś. To wiele dla mnie znaczy. Kto by pomyślał, że Draco Malfoy potrafi być romantyczny? — powiedziała, uśmiechając się pod nosem.

— Nie wolno ci powtarzać tego Ginny albo Lunie. — Pogroził jej palcem.

— Dlaczego? — zapytała niewinnie.

— Bo wtedy zdadzą sobie sprawę z tego, że ich drugie połówki są durniami. Wiesz o tym? — Draco uśmiechnął się.

Hermiona przewróciła oczami i uderzyła go lekko. — Cóż, wszyscy wiedzą, że jesteś bardzo pewny siebie. Dobrze widzieć, że pewne rzeczy nigdy się nie zmienią.

Blondyn uśmiechnął się lekko, ale momentalnie posmutniał. — Co jeśli nie mogę być dawcą?

— Nie wiem, Draco, rób co uważasz, że powinieneś zrobić, ale… Draco pamiętasz jak kiedyś mi powiedziałeś, że nienawidzisz być jedynakiem? Powiedziałam ci wtedy, że byłbyś wspaniałym bratem, ale nie uwierzyłeś w to.

— Oczywiście, jak mógłbym o tym zapomnieć. Rzuciłaś we mnie ścierką i gderałaś wiele godzin. To był najdłuższy szlaban w moim życiu.

— Draco, skup się.

— Na czym?

— To twoja szansa żeby mieć rodzeństwo. To twoja szansa żeby stać się czyimś wzorem, a w przypadku Colby’ego wybawcą od śmierci. Nie skupiaj się na twoim ojcu. On jest tylko dodatkiem. On był tylko dawcą spermy, jeśli ci to pomoże.

— Właściwie, to pomaga.

— Musisz spróbować. Jest za młody. Jeśli nie spróbujesz, być może nie będzie miał szansy dożyć lat, kiedy pójdzie do Hogwartu!

Draco westchnął. — Dobra, dobra. Pójdę jutro do szpitala.

— Dziękuję, Draco.

— Ma szczęście, że byłaś tam dzisiaj ze mną. Zapewne nawet nie jest tego świadomy i nie prawdopodobnie nie przyzna tego nigdy.

— O czym ty mówisz?

— Ten pocałunek w łazience spowodował, że mój gniew zniknął. Gdyby ciebie tam nie było prawdopodobnie mój ojciec wyszedłby z restauracji z podbitym okiem. Ten drań skrzywdził moją matkę. Jest wiele rzeczy, które mógłbym wybaczyć, ale tego po prostu nie mogę.

— Cóż jest mi trochę przykro, że cię powstrzymałam — powiedziała, obejmując go za szyję.

— Mnie nie — Draco pochylił się, żeby ją pocałować. — Kiedy stałaś się taka niesamowita?

*BMD — z angielskiego bone marrow disoner — zaburzenia czynności szpiku kostnego.

_______________

Witajcie :) W to piątkowe popołudnie publikuję 21 rozdział. Teraz już wiemy kim jest ta kobieta i chłopiec. Jak Wam się podoba rozdział? Nie działo się w nim za wiele, ale przynajmniej kilka spraw się wyjaśniło. Jestem ciekawa Waszych odczuć :)

Nie wiem kiedy pojawi się 22 rozdział. Dziś albo jutro zacznę tłumaczyć 6 rozdział Życia od nowa i prawdopodobnie w przyszłym tygodniu wezmę się za pisanie 7 rozdziału Muzycznej misji. Mam już go w głowie, no ale trzeba to jeszcze przepisać. Także musicie uzbroić się w cierpliwość. Końcowe rozdziały są chyba najtrudniejsze, bo z jednej strony chciałoby się żeby wszystko wyjaśniło się jak najszybciej, a z drugiej jest smutno, że historia się kończy... Możliwe, że zacznę tłumaczyć kontynuację, jeśli oczywiście dostanę zgodę.

A tak w ogóle jak Wam minął tydzień? Ja dziś wróciłam tak strasznie zmęczona i poirytowana. Jedna osoba w pracy ciągle mnie denerwuje, ale nie mogę nic powiedzieć, bo jest na wyższym stanowisku niż ja :/ No ale pocieszam się tym, że te dwa miesiące szybko zleciały to i kolejne zlecą :) A poza tym to zaczynam polowania na wyprzedażach. Szkoda tylko, że tak szybko nikną rzeczy, które mi się podobają :(

To tyle. Komentujcie i oceniajcie. Miłego weekendu. Enjoy!