Rozdział 20

Draco obudził się gwałtownie, słysząc krzyk dobiegający z łazienki. Był jeszcze trochę wstawiony i kiedy próbował wstać z łóżka, nie mógł złapać równowagi i runął jak długi na podłogę. Spojrzał z irytacją na swoje nogi i zobaczył, że są owinięte prześcieradłem. Szybko zrzucił je z nóg i doczołgał się do drzwi od łazienki i zaczął w nie uderzać.

— Hermiono! — krzyknął.

Na szczęście kobieta była owinięta ręcznikiem, kiedy usłyszała głośne stukanie. Westchnęła i podeszła do drzwi. Otworzyła je i zobaczyła Draco leżącego na podłodze. Patrzył na nią szeroko otwartymi oczami.

— Co się stało? — zapytał, trochę spokojniejszym głosem, gdy zobaczył ją w jednym kawałku.

Hermiona popatrzyła na niego szeroko otwartymi oczami. Uniosła dłoń przed siebie, tak żeby widział to, co znajdowało się na palcu. Pokazała mu to, co spowodowało jej pisk.

— O cholera, Granger, co myśmy wczoraj zrobili?

— Oświadczyłeś mi się, gdy byłeś bardziej pijany niż olbrzym — wrzasnęła, próbując zdjąć ten zbyt duży, zbyt elegancki i bardzo kosztowny pierścień ze swojego palca.

— Naprawdę to zrobiłem? — Uniósł brew ze zdziwieniem. — Oboje byliśmy pijani, Hermiono. Zapewne gdybyś była trzeźwa, nie zgodziłabyś się.

Hermiona prychnęła ze złością.

— Oh, uwierz mi, że kiedy przeczytałam ten artykuł, miałam ochotę uciec z tobą jak najdalej się da. Zrobiłabym to, gdybyś mnie o to poprosił — wysyczała przez zęby.

— Naprawdę? — Draco ożywił się nieznacznie, słysząc jej słowa.

— Zrobiłabym wszystko, żeby usunąć z jej twarzy ten ohydny uśmiech. Nie wierzę jej – powiedziała ze złością, nadal próbując zdjąć pierścień.

— Oh — westchnął Draco.

Hermiona siłowała się z pierścieniem, ale bez rezultatu.

— Dlaczego nie mogę go zdjąć? — krzyknęła.

Draco wstał z podłogi i podszedł do niej.

— Pozwól mi zob… o cholera.

— Co? O cholera, co?

— To dziedzictwo rodu Malfoyów.

— Okay, więc co wiesz o dziedzictwach rodu Malfoyów? Czymś się wyróżniają? — zapytała coraz bardziej zirytowana.

Mężczyzna uśmiechnął się półgębkiem i powiedział:

— Cóż, zazwyczaj są zaczarowane średniowiecznymi zaklęciami…

— Draco — ostrzegła go Hermiona.

— Zaklęcie na tym pierścieniu… — mruknął pospiesznie.

— Co? Draco, jakie zaklęcie zostało rzucone na ten pierścień?

— Najpierw musisz mi obiecać, że mnie nie zabijesz. Oboje byliśmy pijani i…

— Oh, powiedz to wreszcie — warknęła tak głośno, że aż podskoczył.

— Zaręczyny może zerwać tylko śmierć.

— Co?! — krzyknęła Hermiona, nie mogąc się powstrzymać.

— Został zrobiony wiele lat temu, po to żeby młodzi nie mogli zrywać zaręczyn. Musieli się pobrać. To zaklęcie wymusza wierność aż do nocy poślubnej. Może je tylko zerwać śmierć.

— No nie! Nie wierzę! Nie, nie i jeszcze raz nie! Dlaczego właśnie mnie to spotyka? Trzy miesiące temu byłam zaręczona i teraz znowu… Ja… ja.. chyba będę wymiotować! — Hermiona pobiegła do łazienki.

Draco odgarniał włosy Hermiony i delikatnie masował ją po plecach, żeby ją uspokoić.

— Bardzo romantyczne, prawda? — powiedziała sarkastycznie, rumieniąc się nad toaletą.

Mężczyzna zaśmiał się cicho.

— Mnie to mówisz? —mruknął, pozwalając jej przejść do umywalki i wypłukać usta.

Hermiona nieświadomie dotknęła go dłonią. Westchnęła.

— Co zrobimy, Draco? — zapytała, opierając się na umywalce i patrząc na jego odbicie w lustrze.

♥☆♥☆♥☆♥

Ginny jęknęła, gdy usłyszała dźwięk telefonu. Ukryła twarz w poduszce, chcąc zagłuszyć dzwonek. Bezskutecznie. Rzuciła kołdrę na głowę. Westchnęła szczęśliwie, gdy przestał dzwonić. Zamknęła oczy, próbując zasnąć, ale nagle usłyszała odgłos kroków.

— Mamo, mamo — powiedział Teddy, wchodząc na łóżko kobiety.

Ginny niechętnie obróciła się w jego stronę.

— Tak, kochanie?

— Ciocia Hermiona chce z tobą porozmawiać — odpowiedział Teddy, trzymając w ręce telefon.

— Hermiona? — powtórzyła sennie. Skinął głową. — Okay, daj mi telefon.

Teddy chętnie to zrobił, ale zamiast iść do swojego pokoju, po prostu przytulił się do Ginny. Przesunęła się, żeby zrobić mu trochę miejsca, zanim odebrała telefon.

— Hermiona?

Hermiona siedziała na krawędzi wanny, kiedy z nią rozmawiała.

♥☆♥☆♥☆♥

Draco zmierzwił włosy ręką, gdy usiadł na pustym łóżku. Jego ubranie było bardzo pomięte i wyglądał mizernie. Sięgnął po telefon leżący na szafce i wybrał numer przyjaciela.

— Hej kolego, jak tam wycieczka? — Blaise zachichotał, kiedy w końcu odebrał telefon.

— Myślę, że zaręczyłem się ostatniej nocy.

— Co? — Ginny i Blaise krzyknęli do telefonów.

Oboje zaczęli opowiadać o tym co zdarzyło się poprzedniego wieczoru. Każde ujęło to inaczej, ale oboje skończyli swoje wypowiedzi, mówiąc o zaręczynach i zaklęciu na pierścionku.

— Cóż, myślę, że przebiłaś mnie tą wiadomością. — powiedziała Ginny.

Hermiona otworzyła szeroko oczy i krzyknęła do słuchawki:

— Merlinie, Gin, przepraszam. Jestem strasznie samolubna! Jakie wieści chciałaś mi przekazać?

— Tak, masz rację Hermiono, byłaś samolubna — Ginny prychnęła. — Ale jestem w ciąży! — wykrzyknęła.

Hermiona jęknęła z szoku.

— O mój Boże, Ginny! Kiedy się dowiedziałaś?

— Kiedy byliśmy na wakacjach. Miałam poranne mdłości i… myślę, że to chłopiec. Nie, ja wiem, że to chłopiec.

— Czy to nie za wcześnie?

— Cóż, może i tak, ale to podpowiada mi matczyna intuicja.

— Skoro tak mówisz, Gin. — Hermiona uśmiechnęła się łagodnie.

— Kiedy wracacie? Może moglibyśmy… jesteś pewna, że Malfoy nie zaręczył się z tobą celowo?

— Tak, Gin, jestem tego pewna. Widziałam przerażenie na jego twarzy, gdy pokazałam mu pierścień.

— Jak bardzo był przerażony? — zapytała Ginny.

— Prawdopodobnie tak jak Ron, kiedy widzi pająki.

Ginny zaśmiała się radośnie. — Oh, biedny. Postaram się wam pomóc. Musi być jakaś klauzura obejścia tego. To znaczy… jesteś najbardziej cenioną czarownicą naszego świata. A mój mąż jest Wybrańcem. Ktoś musi umieć przerwać ten czar.

— Gin… — zaczęła Hermiona.

— Chyba że chcesz wyjść za Malfoya — Ginny znowu się zaśmiała, ale nie słysząc chichotu po drugiej stronie telefonu, wstrzymała oddech. — A chcesz?

Hermiona nie wiedziała co powiedzieć.

— Hermiono, jesteś tam?

— Tak — odpowiedziała słabo.

Ginny otworzyła szeroko oczy.

— O mój Boże, ty chcesz go poślubić, prawda? — krzyknęła.

— Gin! — powiedziała Hermiona dobitnie.

Ginny była bardzo podekscytowana i swoim krzykiem obudziła Teddy’ego.

— Oh, przepraszam, Teddy — mruknęła do telefonu. — Chcesz porozmawiać z ciocią Mionką?

— Oczywiście, jeszcze się pytasz! — odpowiedział chłopiec.

Hermiona cierpliwie czekała na swojego rozmówcę.

— Cześć, ciociu! — powiedział Teddy radosnym głosem.

— Cześć, kochanie.

— Czy to prawda, że ty i Draco weźmiecie ślub?

— Cóż… — szepnęła.

— Draco powinien poprosić o zgodę twoich rodziców, zanim cię zapytał. Zrobił tak?

— Co masz na myśli, Teddy?

— Draco nie może zapytać kogoś czy za niego wyjdzie, jeśli nie ma zgody rodziców tej osoby. Powiedział mi, że będę musiał zapytać o zgodę wujka Billa i ciocię Floor, zanim oświadczę się Vicky — wyjaśnił chłopiec, przekręcając imię Fleur.

— O Boże! — Hermiona zakryła usta ręką. — Teddy… dziękuję ci bardzo!

— Nie ma za co — mruknął. — Ale za co? — zapytał zmieszany.

Hermiona roześmiała się. — Za to, że pomogłeś mi uświadomić sobie, że jestem zakochana w Draco.

— Hura! — krzyknął maluch.

Draco chciał zapukać do drzwi, ale zesztywniał, gdy usłyszał oświadczenie Hermiony. Odwrócił się i znowu wykręcił numer Blaise’a

— To znowu ja. Blaise, potrzebuję cię, żebyś wyświadczył mi przysługę…

♥☆♥☆♥☆♥

— Co to ma znaczyć, Sadie! — wrzasnął Ron, rzucając gazetę na stół. — Jesteś w ciąży, z Malfoyem?!

— O której to się wraca do domu? Jest… — Sadie spojrzała na zegar. — siódma rano — powiedziała spokojnym głosem.

— Nie próbuj zmieniać tematu! — Pogroził jej palcem.

— Nie zmieniam, ale skoro robisz mi wyrzuty to ja też mogę dorzucić swoje trzy grosze. — Wstała z wdziękiem z łóżka.

Spojrzała w górę. Jej błękitne oczy prześwietlały go na wylot. — Gdzie byłeś wczoraj i kim do cholery jest Lavender Brown?

Czerwona twarz Rona nagle straciła swój kolor.

— Nie jestem w ciąży, Ron i na pewno nie z Draco. Myślisz, że jestem kobietą, która marzy o dziecku? Merlinie, ja mam być wzorem dla innych! To moje życie i moje ciało i nie chcę robić z siebie potwora — prychnęła. — Ale powinieneś ponownie przeczytać ten artykuł, żeby zobaczyć, kto jest jego autorem. Kiedy to zrobisz, spakuj się i wyjdź. Dobrze by było, gdyby cię tu nie było zanim wrócę z zakupów.

♥☆♥☆♥☆♥

— To moje ostatnie spotkanie przed wyjazdem — powiedział Draco.

— W porządku, jeśli nie masz nic przeciwko, poczekam tutaj — odparła, uśmiechając się lekko.

— Postaram się być jak najszybciej — zapewnił ją.

— Nie martw się. Po prostu idź.

Hermiona westchnęła, gdy Draco wszedł do sali konferencyjnej. Nie rozmawiali ze sobą odkąd dzwonili do swoich najlepszych przyjaciół. Ale ta cisza nie była niekomfortowa. Ku wielkiemu zdumieniu Hermiony, takie milczenie jej odpowiadało. Ron nigdy by tak się nie zachował. Była tego pewna. Myślenie nie było jego najmocniejszą stroną. Wykrzywiła twarz w uśmiechu, ale mimo to, jej nastrój się nie polepszył.

Usiadła na jednej z kanap. Wzięła do ręki jeden z mugolskich magazynów i zaczęła go przeglądać.

Gdy przeczytała osiem magazynów, poczuła, że ktoś za nią stoi. Chciała się odwrócić, ale nagle poczuła czyjąś twarz w zagłębieniu swojej szyi.

— Trwało to trochę dłużej niż zakładałem — jęknął Draco.

— Też się cieszę, że cię widzę.

— Może teleportujemy się do domu. Jestem zbyt zmęczony, żeby jechać samochodem.

— W porządku — powiedziała cicho Hermiona.

— Najpierw ty. Nie chciałbym stracić ręki albo gorzej. — Draco zadrżał. Hermiona roześmiała się.

— Wiesz, że jesteśmy tak przerażająco spokojni, jakby to wszystko wydarzyło się kilka miesięcy temu?

— No tak… ale czasami los tak nas zaskakuje, że nie da się tego uniknąć — odpowiedziała cicho.

— Więc, gdybym teraz zapytał cię, czy za mnie wyjdziesz…

— Musiałbyś spadać, bo jestem już zaręczona. Jedne oświadczyny mi wystarczą, także podziękuję.

Draco roześmiał się.

♥☆♥☆♥☆♥

 Oboje aportowali się do mieszkania Draco, które aktualnie było ich wspólnym. Pierwszą osobą, którą zauważyli była Narcyza Malfoy, siedząca na ulubionym fotelu Dracona, pijąca herbatę. Kiedy ich zobaczyła, uśmiechnęła się serdecznie i przeniosła wzrok na lewą dłoń Hermiony. Zauważyła pierścień.

— Gratulacje są wskazane, jak mniemam.

— Matko skąd ty?

— Ku mojemu ogromnemu zdziwieniu nagle obok ciebie na drzewie genealogicznym pojawiła się linia. Po jej drugiej stronie był nie kto inny tylko Hermiona Granger. Oczywiście to, że jestem zaskoczona nie oznacza, że nie jestem zachwycona. Przynajmniej tym razem nie dowiedziałam się tego z głupich gazet.

— Drzewo genealogiczne? — zapytała Hermiona, patrząc na Draco.

Mężczyzna skinął głową.

— Mamy magiczne drzewo genealogiczne, które automatycznie dodaje nowych członków rodziny. Jest dość niezwykłe. Mówiłem ci o tym kilka lat temu.

— Czekaj, więc to na nie patrzyłeś, jak byłeś mały?

Narcyza uniosła brew ze zdziwienia. Wiedziała, że to było wspomnienie najlepszych chwil jego dzieciństwa. On i Lucjusz spędzali wiele godzin w tym pokoju. Draco siadywał na kolanach swojego ojca i słuchał opowieści o swoich dawnych przodkach. Dzięki temu wiedział kim byli i co robili jego przodkowie. To było jedno z najlepszych wspomnień Dracona. I powiedział Hermionie o tym kilka lat temu. Merlinie, on był w niej zakochany od dawna, nawet jeśli się do tego nie przyznawał. Ale Narcyza o tym wiedziała.

— Nie jesteś zła matko, prawda?

— O tym, że powiedziałeś Hermionie o drzewie? Oczywiście, że nie.

— Nie o to, że Sadie jest w ciąży.

— Co? — Narcyza niemal krzyknęła.

Draco i Hermiona wzdrygnęli się.

— Przepraszam za to, ale o czym wy mówicie?

— Cóż, w Proroku… — Hermiona próbowała wyjaśnić.

— Ona nie może być w ciąży — powiedziała Narcyza.

Oboje spojrzeli na nią.

— To nie pojawiło się na naszym drzewie genealogicznym. Naprawdę. Uwierzcie mi, że bym to zauważyła.

— Poważnie, mamo? Proszę cię, nie żartuj.

Narcyza spojrzała na syna ostro.

— Czy wyglądam jakby żartowała?

Draco przyjrzał się jej uważniej. Znał swoją matkę i wiedział, kiedy żartuje.

— Cóż, nie.

— Oj Draco, Draco — powiedziała, kręcąc głową. Niemal nim rozczarowana. — Więc kiedy mogę zająć się organizacją ślubu?

— Nie! — krzyknęli jednocześnie Hermiona i Draco.

— Oh. — Narcyza cofnęła się obrażona.

Hermiona zagryzła wargę i uśmiechnęła się przepraszająco.

— Przepraszam, nie miałam tego na myśli.

— Ja miałem — wtrącił mężczyzna.

— Draco! — Hermiona szturchnęła go.

— Jeżeli pozwolisz mamie zaplanować ślub, pojawią się na niej wszyscy których kiedykolwiek spotkała — syknął.

— Oh. — Hermiona zbladła na samą myśl. Potem zwróciła się do Narcyzy. — Proszę, pani Malfoy…

— Możesz do mnie mówić Narcyza. Wkrótce ciebie będą tak tytułować.

Hermiona zaśmiała się krótko.

— Dobrze… Narcyzo.

— Świetnie, jeśli wam to nie przeszkadza, mam rezerwację w Bella Lunie.

— Dobrze, mamo, odprowadzę cię na zewnątrz — powiedział Draco entuzjastycznie.

Kobieta machnęła ręką.

— O nie, Draco, idziesz ze mną i chciałabym, żebyś zabrał ze sobą Hermionę.

— Mamo, my właśnie wróciliśmy…

— Draco — ostrzegła. — Dobrze wiesz, że nie przyjmuję odmowy.

Mężczyzna westchnął. — Dobrze, matko. Pójdę, ale tylko z Hermioną.

Hermiona posłała mu znaczące spojrzenie, nie aprobując przy tym faktu, że wciąga ją w to wszystko. Potem westchnęła ze zrezygnowaniem. Najpierw Draco, a potem jego matka. Chyba przez nich zwariuje.

— Jeżeli mamy iść do Bella Luny, mogłabym się najpierw przebrać? — zapytała.

♥☆♥☆♥☆♥

— Zdajesz sobie sprawę z tego, że jak mówiłam, że idę się przebrać, nie miałam na myśli tego, że masz iść ze mną? — powiedziała Hermiona do Draco, który wszedł za nią do jej pokoju.

— Chciałem wybrać ci strój. Brakuje mi tego. — Wzruszył ramionami.

— Zapewniam cię, że potrafię dobrać sobie odpowiedni strój.

— Oh, tak, wiem, to wszystko dzięki mnie. — Uśmiechnął się.

Hermiona popatrzyła na niego i pokręciła głową.

— Uważaj, bo obrośniesz w piórka.

Draco zignorował ją i zaczął przeszukiwać jej szafę. Wyciągnął czarną spódnicę do połowy uda i czerwoną jedwabną bluzkę. Do tego dołożył parę czarnych butów na wysokim obcasie, zapinanych na kostce.

Hermiona spojrzała na bluzkę. — Ja tego nie założę — powiedziała głośno. — Ta koszula jest zbyt… czerwona.

Draco uśmiechnął się przebiegle.

— Tak, założysz. Ona jest taka gryfońska.

— I tak jej nie założę.

— Chcesz żebym powiedział Potterom, że wczoraj byłaś tak pijana, że poprosiłaś mnie o rękę?

— Co?! — krzyknęła kobieta.

— Wziąłem eliksir na kaca i przypomniałem sobie to, co wydarzyło się wczorajszego wieczora.

— Nie oświadczyłam ci się.

— Zrobiłaś to, Granger, ale byłem tak pijany i tak zamroczony, że obróciłem twoją propozycję i sam się tobie oświadczyłem.

— I dałeś mi ten zaczarowany pierścień zaręczynowy — mruknęła Hermiona.

— Cóż, tak… byłem w pijackim zamroczeniu. Ale pamiętaj, że się zgodziłaś.

Hermiona mamrotała coś o niemądrym człowieku, kiedy wypchnęła go ze swojego pokoju.

Kilka minut później wyszła do salonu. Draco uśmiechnął się, widząc ją, ubraną w strój i obcasy, które wybrał.

Uśmiechał się także, gdy weszli do Bella Luny. Hermiona nadal mamrotała coś pod nosem.

Jednak miny im zrzedły, gdy zobaczyli posępny wyraz twarzy Narcyzy Black.

— Miałam zarezerwowany stolik szósty na nazwisko Malfoy — powiedziała kelnerce.

Dziewczyna uśmiechnęła się.

— Pani goście już są, zapraszam za mną.

— Jacy goście? — zapytał Draco. — Matko, z kim będziemy jeść kolac… — przerwał, gdy zobaczył mężczyznę, stojącego przy stole.

— Matko, co on tu robi? — zapytał chłodno Draco. Radość zniknęła z jego twarzy, robiąc miejsce złości. Hermiona poczuła, że dłoń obok niej zaciska się w pięść. Bez zastanowienia złapała ją i starała się spleść palce z jego.

Draco wzdrygnął się i spojrzał na nią. Uśmiechnęła się lekko.

— Draco… nie pozwól mu być lepszym od ciebie — powiedziała cicho, tak że tylko on mógł to usłyszeć. — Nigdy więcej nie będzie cię kontrolował. Jesteś od niego silniejszy.

Wściekłość powoli opuściła jego twarz i jedynie gotowała się na powierzchni. Zamknął oczy, zacisnął wolną dłoń i odetchnął spokojnie. Potem spojrzał przed siebie. Odsunął krzesło dla Hermiony i dla matki, zanim usiadł bardzo blisko Hermiony.

— Lucjuszu — powiedział, siadając. Cóż, bardziej wypluł niż powiedział. Hermiona wzięła go za rękę i ścisnęła.

— Draco — Lucjusz Malfoy skinął głową.

— Narcyzo.

Szczęka Dracona zacisnęła się mocno, gdy zdał sobie sprawę, że Lucjusz nie zamierzał przywitać się z Hermioną. Spojrzał ostro na ojca.

— To Hermiona Granger, pamiętasz ją? Pamiętasz jak mówiłem ci, że to ona zawsze była ode mnie lepsza na wszystkich egzaminach i zawsze była najlepsza w nauce? A potem biłeś mnie, bo nie umiałem być lepszy od dziewczyny mugolskiego pochodzenia?

Hermiona krzyknęła, zanim zdołała się powstrzymać. Wiedziała o tym wcześniej, ale i tak się tym przejęła. Draco powiedział jej o tym, gdy wrócili do szkoły po wojnie.

— Tak, oczywiście pamiętam, pannę Granger — powiedział Lucjusz, przez zaciśnięte szczęki.

— Mam nadzieję, bo niedługo będzie panią Malfoy — mruknął Draco.

— Gratulacje — powiedziała cicho kobieta.

Trzy głowy spojrzały w kierunku, skąd dobiegał głos. Blada twarz Narcyzy zrobiła się jeszcze bardziej biała. Draco ścisnął dłoń Hermiony tak mocno, że zaczynało ją boleć, ale mogła tylko patrzeć na kobietę naprzeciwko nich, trzymającą za rękę małego chłopca. Skupiła swój wzrok na chłopczyku. Był blady i miał jasne włosy. Jak na zawołanie spojrzał w górę. Hermiona zobaczyła znajome szare oczy, patrzące wprost na nią. Potem ku jej zdziwieniu, chłopczyk uśmiechnął się do niej.

______________

Witajcie :) Po długiej nieobecności publikuję wyczekiwany 20 rozdział. Zapewne oczekujecie wyjaśnień. Cóż, ostatnio wiele działo się w moim życiu i wszystkie problemy skumulowały się w jednym czasie. Najpierw nie miałam weny do tłumaczeń, potem pisałam szósty rozdział Muzycznej misji (na który serdecznie zapraszam), w międzyczasie byłam chora i jeszcze pisałam miniaturkę na konkurs. Zapewne czujecie się zawiedzeni, ale musicie zrozumieć, że mam swoje życie i też muszę je ogarnąć. Teraz rozdziały nie będą pojawiać się zbyt często, bo muszę trochę odsapnąć. Gdy przetłumaczę rozdział, na pewno Was o tym poinformuję w Żonglerze. Może przez to stracę czytelników, ale najważniejsi są ci wierni czytelnicy, którzy są ze mną zawsze i bardzo im za to dziękuję ❤

A teraz jestem ciekawa co sądzicie o rozdziale? Wreszcie dowiedzieliśmy się jak przebiegły zaręczyny i czy Sadie jest w ciąży. Pewnie zapytacie, kim jest ta kobieta i dziecko. To wyjaśni się w następnym rozdziale.

To tyle. Komentujcie i oceniajcie. Enjoy!