Rozdział 7

Hermiona szybkim krokiem zmierzała do swojego biura.

Nie zauważyła spojrzeń mężczyzn, którzy obserwowali jej przemianę. Skoncentrowała się na artykule w Proroku Codziennym, którego trzymała w ręce. Na okładce było zdjęcie jej i Malfoya!

Tajemnicza Dziewczyna nadal nie rozpoznana

Jest wiele spekulacji kim jest ostatnia zdobycz Dracona Malfoya. Wielu sugerowało, że to Taylor Ewin, najnowsze odkrycie popu. Choć Taylor i jej przedstawiciel zaprzeczyli, Ewin powiedziała, że chciałaby być tą szczęściarą na zdjęciu. Ale kto by nie chciał?

Chociaż wiarygodne źródło informacji powiedziało nam, że Tajemnicza Dziewczyna nie jest tylko odbiciem Sadie Rayne…

– Mój Boże, to śmieszne. To ma być tytuł wiadomości? Co za śmieci – mruknęła Hermiona, kiedy szła do swojego działu.

– Przepraszam, zgubiłaś się?

Hermiona spojrzała. To jeden z jej współpracowników. Ken Hamilton. Wszystkie kobiety, zwłaszcza sekretarki plotkowały o nim. I ciągle go obserwowały. Nawet jej asystentka to robiła.

Ale miał miękkie brązowe włosy i płonące niebieskie oczy. Jego uśmiech czarował kobiety, które nie mogły mu się oprzeć. Ona spotykała go tylko w trudniejszych sprawach. Był miły, bardzo miły i uprzejmy co dało się wyczytać z jego oczu. Wiedziała, dlaczego kobiety się w nim zakochiwały. To było bardzo proste. Nigdy nie zwrócił uwagi na żadną z adorujących go kobiet.

– Nie Hamilton, wszystko w porządku – powiedziała, uśmiechając się lekko, zanim koło niego przeszła.

Zatrzymał ją delikatny uścisk ręki. Spojrzała na niego pytająco. Sekundy mijały, a on tylko na nią patrzył.

– O mój Boże, Hermiona Granger?

Nie zmieniłam się aż tak bardzo, prawda? – zapytała sama siebie, kiedy Ken zaczął ją przepraszać za swoje zachowanie, chociaż uważała, że nie zachował się niegrzecznie.

No cóż może wyglądam nieco inaczej – pomyślała, dotykając swoich włosów. Były miękkie i eleganckie, trochę się kręciły i miała je luźno spięte zamiast normalnego koka. I jej strój…

Skrzywiła się. Założyła strój wybrany przez Malfoya, który powiedział, że to jego faworyt. Fioletowa bluzka z ładnym dekoltem, jednak pod spód założyła szary podkoszulek. Lubiła go, bo podkreślał jej figurę. Założyła także szarą dopasowaną spódnicę, materiałem zbliżoną do koszuli. Do kompletu dobrała fioletowe szpilki o odcieniu zbliżonym do bluzki.

Cholera jasna wyglądała jak stereotypowa zdesperowana sekretarka!

Hermiona zaczęła planować jak boleśnie unieszkodliwić Malfoya, kiedy zobaczyła kwiaty. Cały korytarz był pełen kwiatów. Tulipany, goździki, lilie, maki i jakieś inne kwiaty barwione na fioletowo. Były wszędzie.

Hermiona mrugnęła. Przetarła oczy i zamrugała ponownie.

– O mój Boże, to dla ciebie–- krzyknęła jej podekscytowana asystentka, kiedy ją zobaczyła kątem oka.

– On nie mógł – mruknęła Hermiona.

– Jaki on… O mój Boże Hermiono, wyglądasz cudownie! – powiedziała Anna zaskoczona.

Hermiona zarumieniła się. – Trochę się zmieniłam.

– Cóż wyglądasz wspaniale. Naprawdę.

– Dziękuję, Anno – powiedziała, uśmiechając się łagodnie.

Anna przyglądała się jej przez chwilę. – Chwileczkę… Jesteś… Jesteś Tajemniczą Dziewczyną!

– Shhhhhhhhh – Hermiona niemal doskoczyła do swojej asystentki i położyła palec na ustach.

– Oh, to tajemnica. Nie martw się, zrozumiałam. – Potem zrobiła ruch, jakby zawiązywała sobie usta. – Skoro już tu jesteś, mogę otworzyć bilecik? Czy to… od niego?

– Anno – ostrzegła Hermiona.

– Kurde – Hermiona zaczęła lewitować kwiaty ze swojego biura i ustawiać je na parapecie. To było bardzo ekstrawaganckie rozwiązanie. Najbardziej ekstrawaganckie jakie kiedykolwiek widziała. Ale musiała przyznać, że było piękne. Patrząc na to, nie mogła sobie przypomnieć, żeby Ron kupował jej kwiaty… i na pewno nie zrobiłby tego w taki sposób.

Hermiona otworzyła ostrożnie bilecik, jakby nie chciała poznać jego treści.

Granger,

Wciąż nie mogę uwierzyć, że idziesz na bal z Blaise’em.

To naprawdę zaburza moje plany.

To nie czyni mnie szczęśliwym, nawet w najmniejszym stopniu.

Ale jestem gotów Ci przebaczyć.

Zjedz ze mną dzisiaj obiad. Wtedy może Ci wybaczę, albo nie.

Draco Malfoy

Hermiona wezwała jedną z sów Ministerstwa, aby mogła wysłać list. Patrzyła jak zwierzę stało się punkcikiem na niebie.

♥ ☆ ♥ ☆ ♥ ☆ ♥

Draco był w trakcie negocjacji biznesowych, kiedy sowa wleciała do jego biura. Wpatrywał się w brzydkie zwierzę, nie wiedząc co myśleć.

– Przepraszam, to zajmie tylko chwilę – powiedział.

Wziął kopertę i zobaczył znajomy, ładny charakter pisma.

Hermiona Granger

Szef Magicznych Negacji

Wow, brzmisz jak rozpieszczony bachor.

Ale zgadzam się.

Hermiona.

P.S. Kwiaty są niepotrzebne, ale są przepiękne.

Nie mógł się powstrzymać od śmiechu.

Tylko Granger miała tyle odwagi, aby go temperować.

♥ ☆ ♥ ☆ ♥ ☆ ♥

Hermiona wysłała czekoladę dla Harry’ego do Biura Aurorów, wiedząc, że ją otrzyma. Nie była gotowa, aby się z nim spotkać. Nie chodziło oto, że była zawstydzona. Wiedziała, że Harry może tego nie popierać, a w tej chwili ostatnią rzeczą jaką potrzebowała, było wypominanie przeszłości. Potrzebowała swoich przyjaciół, a przede wszystkim Harry’ego.

Potarła skroń.

Ginny dzwoniła do niej ostatniej nocy i próbowała wszystko z niej wyciągnąć, ale nie mogła, albo nie chciała. Ona i Malfoy obiecali sobie, że nie powiedzą nikomu, zwłaszcza Ginny. Zamiast tego powiedziała Ginny, że Malfoy wtargnął do jej biura jak grom z jasnego nieba. Co było prawdą. Powiedziała też, że Malfoy pomógł jej zapomnieć o oszustwie Rona i złamanym sercu. Co też było prawdą. Powiedziała też, że nadszedł czas na zmiany. Co było prawdą, ale to nie miało związku z jej obecnym wyglądem. Nie powiedziała Ginny, że Malfoy ją wystylizował i zaprowadził do wspaniałego skandynawskiego fryzjera. Ginny od początku wiedziała, że Hermiona była tą Tajemniczą Dziewczyną.

Jej tajemnica wkrótce się rozniesie. Anna wiedziała, Ginny wiedziała, więc Harry też powinien. A gdy oni się dowiedzą, będzie wiedział cały klan Weasleyów… o Boże, to przyprawiało ją o ból głowy.

Nie wiedząc, co robić, zaczęła przeglądać dokumenty, aby się zrelaksować. Po chwili wciągnęła się w pracę wyraźnie zadowolona.

Jęknęła. Miała dwadzieścia dwa lata i nadal papierkowa robota sprawiała jej przyjemność. Nic dziwnego, że Ron ją zostawił. Z nią naprawdę dzieje się coś złego.

♥ ☆ ♥ ☆ ♥ ☆ ♥

Draco spojrzał na zegar w swoim biurze. Jeszcze pięć minut do jedenastej.

Westchnął, kiedy odłożył gazetę. Jutro zakończy transakcję, więc musi się upewnić czy umowa jest dobrze sporządzona. Zawsze był niecierpliwy. Nigdy przesadnie nie przejmował się szczegółami, ale… ten kontrakt przyniesie mu wiele pieniędzy i poświęcił dla niego swój związek z Sadie. Nie chodziło oto, że nie przejmuje się związkiem, po prostu nie lubił marnować czasu. Może godzina z Granger trochę go odmłodzi.

Ugh on to właśnie pomyślał, prawda? Merlinie spędził z nią tylko parę dni, a zachowuje się jak ona. To nie był dobry znak.

Ale oni byli tylko przyjaciółmi i ona rozumiała go jak nikt inny. Nie bała się mówić co myśli. Jak rozpieszczony bachor… tak nazwała go w ostatnim liście. Przypomniał sobie oszołomiony. Spowodowała, że zaczął się śmiać i zaczął być sobą. To na pewno nic dobrego. Ale nie było szans, że przestanie.

Dźwięk gongu uświadomił mu, że wybiła pełna godzina. Była jedenasta.

Draco zdjął szatę z krzesła i powiedział swojej sekretarce, że idzie na obiad.

♥ ☆ ♥ ☆ ♥ ☆ ♥

Ktoś zapukał do drzwi.

Hermiona krzyknęła „proszę”, nawet nie zadając sobie trudu, aby spojrzeć znad papierów.

– Widzę, że umieściłaś kwiaty w dobrym miejscu – powiedział Draco, kiedy wszedł i zamknął za sobą drzwi.

Spojrzała w górę. – Są piękne, nie mogłam ich ukryć.

Draco uśmiechnął się zadowolony z siebie. Hermiona przewróciła oczami, ale on uśmiechał się mimo wszystko.

– Jesteś gotowa na obiad? Zrobiłem rezerwację.

– Nie mam wyboru, prawda?

– Nie.

Dziewczyna pokręciła głową i wstała z krzesła. – Pozwól mi powiedzieć Annie, że wychodzę, a potem możemy iść.

Gdy Hermiona otworzyła drzwi, usłyszeli dźwięk drapania, trzy ciała upadły na podłogę i leżały obok drzwi. Ludźmi na podłodze byli Anna, Blaise i Harry. Blaise leżał na samym dole i pocierał ucho.

– Anno Ross, Blaisie Zabini, Harry Jamesie Potterze, nie powinniście nas podsłuchiwać! – Hermiona niemal krzyknęła.

Cała trójka wzdrygnęła się, kiedy Draco spojrzał całkiem oszołomiony na podglądaczy ukaranych przez jego dziewczynę „na niby”.

– Przepraszam za to Draco – powiedziała Hermiona, gdy szli korytarzami Ministerstwa.

– Nie musisz przepraszać.

– Do licha mamy szczęście, bo myślę, że Potter nie pozwoliłby mi zabrać cię na obiad, jeśli nie złapalibyśmy go na węszeniu.

Hermiona zaśmiała się. – Pewnie masz rację.

Kiedy tylko skończyła to zdanie, oślepiło ich światło i usłyszeli krzyk.

– Panie Malfoy, kim jest twoja przyjaciółka?

– Jak się nazywasz ładna panienko?

– Draco Malfoy, tutaj.

Wykrzykiwali podobne pytania, z każdej strony błyskały flesze.

Draco podniósł rękę i owinął ją wokół Hermiony, aby osłonić ją przed prasą. Musieli jakoś przejść przez to szaleństwo.

– Przesuń się. Idziemy na obiad – powiedział Draco zimno reporterowi.

Na szczęście dla niego reporter był żółtodziobem i wystraszył się Draco. Przesunął się, robiąc im przejście.

– To szaleństwo – mruknął blondyn, po czym szybko poszli do jednej ze stacji Fiuu, reporterzy deptali im po piętach.

– Trzymaj się mocno – rozkazał.

Hermiona zrobiła to i objęła go w pasie. Dotarli na obiad w samą porę. Nie musieli przejmować się dziennikarzami. Byli w restauracji Północna Sonia, która ceni sobie prywatność.

Stoły ustawione były daleko od siebie. Oddzielała je dźwiękoszczelna siatka.

– To miejsce jest niesamowite – powiedziała Hermiona.

– Tak. To spore osiągnięcie, że udało im się to miejsce tak… sprywatyzować. Czujesz się, jakbyś tylko ty tu był.

– Byłam tu wcześniej na 21 urodzinach Harry’ego.

– Założę się, że inne miejsce byłoby zaatakowane przez dziennikarzy.

Hermiona skinęła głową.

– Poważnie musimy mówić do siebie po imieniu – powiedział Draco, kiedy usiadł wygodnie na swoim krześle.

– Cóż dobrze, więc Draco, jak minął ci dzień?

♥ ☆ ♥ ☆ ♥ ☆ ♥

– Panno Rayne, co by pani chciała?

Sadie westchnęła. – Nie wiem. Ron, co zamawiasz?

– Kotlety jagnięce.

Sadie skrzywiła się. – Nie rozumiem, jak możesz to jeść, to jest takie…

Ron jedynie jęknął. Sadie była weganką lub coś w tym rodzaju i ciągle komentowała to co jadł. Raz tylko nic nie powiedziała, kiedy jadł krakersy i ser. Hermiona nigdy nie miała problemu z tym co jadł, cholera ona nawet pozwalała mu jeść ze swojego talerza….

– Co jest waszym specjałem? – zapytała kelnera.

– Cóż, dzisiejszym specjałem w Północnej Sonii jest…

♥ ☆ ♥ ☆ ♥ ☆ ♥

– Czekaj, pokaż mi tą umowę – powiedziała Hermiona.

Draco spojrzał na nią zabawnie. – Dlaczego?

– Pozwól mi spojrzeć – warknęła.

Draco uniósł ręce w udawanym geście kapitulacji. – Tak, proszę pani.

Zaczęła czytać. Zatrzymała się na jednej części i zmarszczyła brwi. – Draco czytasz łacinę?

– Nie za dobrze, znam tylko rodzinne herby i takie tam. Dlaczego pytasz?

– Ponieważ tutaj jest napisane, że jeśli firma zbankrutuje, dyrektor finansowy i dyrektor główny mają gwarantowane 10% akcji spółki.

– Co! – Draco prawie wyskoczył z krzesła.

Pochylił się nad ramieniem Hermiony i różdżką wskazał na papier, umieszczając zaklęcie tłumaczące. Łacińskie słowa przetłumaczyły się na angielski. Nie brzmiały tak jak, powiedziała Hermiona, ale miały taki sens. Draco zacisnął zęby.

– Państwa jedzenie – powiedział kelner, podchodząc do ich stolika.

– Hermiono, nie masz nic przeciwko, jeśli weźmiemy je na wynos i wrócimy do mojego biura? Muszę to wyjaśnić.

Hermiona skinęła głową.

– Czy można to zapakować?

– Si, si – odpowiedział szybko kelner, podając im jedzenie zapakowane w pudełka z logiem restauracji.

– Zapisz to na mój rachunek.

– Oczywiście, panie Malfoy.

Hermiona westchnęła, bo po raz kolejny nie mogła zapłacić. Jednak nie chciała robić zamieszania, bo Draco był skupiony na umowie i teraz ona była najważniejsza.

♥ ☆ ♥ ☆ ♥ ☆ ♥

Ignorował wszystko, co mówiła Sadie. Prawdopodobnie była to zwykła paplanina. Rozglądał się po sali i w pewnym momencie przez siatkę przy jednym ze stolików zobaczył mężczyznę i kobietę. Pierwsze co zauważył to blade blond włosy. Pierwsza myśl — to Malfoy.

Zwykle nie przejmował się tym, ale po ostatniej nocy kiedy Ginny dzwoniła do Hermiony i odebrał Malfoy…

Wstał i popatrzył przez siatkę, chcąc zobaczyć na własne oczy Hermionę. Nie zdążył, bo już ich nie było.

_________

Witajcie :) Niespodziewanie pojawiam się z nowym rozdziałem. Powoli nadrabiam zaległości. Wczoraj napisałam opowiadanie do projektu, a dziś dokończyłam tłumaczenie tego rozdziału. Jak Wam się podoba? Draco znowu nas pozytywnie zaskoczył ;) Uwielbiam go w takim wydaniu, zresztą dobrze o tym wiecie :D W następnym rozdziale dowiecie się kto pójdzie na bal z Hermioną. Jestem ciekawa Waszych typów (chociaż podświadomie każdy z nas marzy żeby to był Draco).

Najprawdopodobniej kolejny rozdział dodam w weekend. Dzisiaj biorę się za pisanie drugiego rozdziału Muzycznej misji. Trochę zmieniłam koncepcję, ale mam nadzieję, że nie będziecie mieć mi tego za złe :)

To tyle. Komentujcie i oceniajcie. Miłego tygodnia :)