Rozdział 6

Oczy Ginny rozszerzyły się jeszcze bardziej. Złapała gazetę i przyjrzała się zdjęciu. – O mój Boże! – powiedziała po raz kolejny.

– Gin? – zapytał Harry zaniepokojony.

– Ginny znasz tę kobietę na zdjęciu? – zapytał Percy.

– Tak! Ja nie myślę, ja to wiem. To Hermiona!

Sok z dyni przeleciał nad stołem z wielu zakątków stołu.

– Fuuuuuujjjjjjjjj – zapłakała Victoria.

– Czekaj Hermiona, masz na myśli NASZĄ Hermionę? – zapytał George.

– A znamy jakąś inną? – spytała Ginny, spoglądając na brata.

– Cholera jasna – powiedzieli jednocześnie Bill i Charlie.

– Co ona robi z Malfoyem? – zapytał Harry. – Zwłaszcza ubrana jak… tak? Nawet nie wiedziałem, że posiada takie ubrania.

Nikt nie zauważył jak Ron wstaje ze swojego miejsca i wyrywa Ginny gazetę z rąk. Ruda popatrzyła na niego ze złością, ale nic nie powiedziała.

Wszyscy przy stole zamilkli i spoglądali na Rona, nawet Sadie.

Ron wpatrywał się w zdjęcie. Wyglądali jak para. Mężczyzna nakładał kobiecie płaszcz na ramiona, uśmiechając się do niej, jakby była jedyną osobą na świecie, która się dla niego liczy. Kobieta przytulała się do niego. Zauważył rumieniec. Ale potem było po wszystkim. To nie mogła być Hermiona. Nie mogła.

– To nie może być Hermiona – powiedział po prostu, kiedy odłożył gazetę. – Hermiona nigdy by się tak nie ubrała. Nie chciała się stroić nawet wtedy, kiedy byliśmy sami. Nie pokazałaby się tak ubrana publicznie.

– Och, tak myślisz – mruknęła Ginny. – Ron – powiedziała głośno.

– Tak, Gin?

– Nie ma nic tak nieprzyjemnego, jak kobieta, której miłość nie została odwzajemniona. Nigdy nie zapomnij tych słów – powiedziała Ginny, patrząc prosto w oczy brata.

Ron przełknął ślinę.

Przez cały obiad, Sadie nie mogła oderwać wzroku od zdjęcia Draco i tajemniczej kobiety.

♥ ☆ ♥ ☆ ♥ ☆ ♥

Draco kierował się do swojej ulubionej kawiarni. Mieli tam najlepsze ptysie i ciasta jakie kiedykolwiek jadł.

– Panie Malfoy. Panie Malfoy!

Draco odwrócił się. Reporter. Przeklęty paparazzi. Ten facet zawsze wiedział wszystko pierwszy i pisał artykuły o nim i jego dziewczynach. Blondyn jedynie uniósł brew, kiedy dziennikarz do niego podszedł. Wiedział, że lepiej współpracować i być grzecznym niż atakować. W ten sposób, nawet kiedy ktoś napisałby o nim coś złego, dziennikarz będzie stał za nim murem.

– Chciałbym przeprowadzić z panem wywiad.

– Za jakie grzechy – powiedział sucho. Cóż musi być uprzejmy najbardziej jak się da. Przecież był Malfoyem. Musi utrzymywać swoją reputację. Reporter zignorował jego komentarz.

– Czy to prawda, że rozpadł się pana związek z Sadie Rayne? Czy wie…

– Nie wiem, Lawrence. Dlaczego mi nie powiesz? Przecież to ty zamieściłeś opowieść o tym, że zdradziła mnie z Weasleyem.

Reporter, Lawrence zarumienił się.

– Jak długo wiedziałeś, że ona cię zdradza?

– Dowiedziałem się, jak zobaczyłem twój artykuł. – Draco wzruszył ramionami. – Byłem poza miastem. Sprawy biznesowe.

– Czy z tymi sprawami biznesowymi ma coś wspólnego kobieta z którą spotkałeś się wczoraj?

– Jaka kobieta?

– Proszę, proszę jaki niewinny – powiedział Lawrence. – Kobieta, z którą byłeś widziany wczoraj. Ta piękna długonoga brunetka.

Draco starał się myśleć, o kim on do cholery mówi, aż w końcu zrozumiał. Piękna długonoga brunetka. Musiał mówić o Granger. Zanim zdążył się powstrzymać, zachichotał. – Przepraszam, ale muszę iść. Ale dzięki, że mnie rozśmieszyłeś – powiedział Draco, wciąż chichocząc. Reporter stał oniemiały i bardziej zaciekawiony niż wcześniej.

Mimo, że nie chce, musi o tym powiedzieć Granger. Wyobraził sobie, jak dziewczyna czerwieni się ze wstydu. Uśmiechnął się smutno. Granger zawsze była atrakcyjna. Może nie piękna, ale miała swoich wielbicieli. Głównie byli nimi Krukoni, którzy pewnie podziwiali ją za inteligencję, nawet ten idiota McLaggen się w niej podkochiwał, Blaise chciał z nią iść na bal. Ale w sumie, który facet by nie chciał? Ale teraz była cholernie przepiękna. Szkoda, że w to nie wierzy. Ale to jej osobowość jest najbardziej oryginalna i atrakcyjna.

No ale teraz najważniejsze pytanie: który tort jest jej ulubionym?

♥ ☆ ♥ ☆ ♥ ☆ ♥

Charlie oglądał zdjęcie z różnych stron. – Gin może mieć rację, że to Hermiona, ale sądzę…

– To nie może być Hermiona. Ona nigdy by się tak skąpo nie ubrała i nie pozwoliłaby żeby Malfoy ją dotykał! Więc po prostu przestańcie – powiedział ze złością Ron.

– Chciałbym żeby to była Hermiona. To by go czegoś nauczyło – szepnął Bill do żony. Ona tylko skinęła głową.

Ginny z wściekłością naciskała przyciski na komórce Harry’ego.

♥ ☆ ♥ ☆ ♥ ☆ ♥

Draco aportował się do mieszkania Hermiony. Zapukał do drzwi wolną ręką.

Hermiona otworzyła drzwi. Nie widziała twarzy osoby, bo zasłoniły ją brązowe pudełka. Ale potem zauważyła kilka blond włosów.

– Malfoy?

– Granger, mogę wejść zanim upuszczę te pudełka?

– Jasne, ale Malfoy jest piętnasta trzydzieści. Jesteś za wcześnie. Pieczeń jest jeszcze w piecu – powiedziała Hermiona przepuszczając go w drzwiach.

– To dobrze. Musimy porozmawiać.

♥ ☆ ♥ ☆ ♥ ☆ ♥

– Harry, jak to działa? – Ginny w końcu zrezygnowała.

Harry roześmiał się, usadził Teddy’ego i podszedł do żony.

– Gin do kogo próbujesz zadzwonić?

♥ ☆ ♥ ☆ ♥ ☆ ♥

– Co to pieczeń?

– Nie wiesz co to pieczeń? - zapytała zszokowana Hermiona. – Cóż, jesteś czystej krwi. Nieważne. Co jest w tych pudełkach?

– Ciasta. Więc, co to pieczeń?

– Musisz trochę poczekać i zobaczysz – powiedziała dziewczyna, po czym skierowała się do kuchni. Usłyszał jej perlisty śmiech.

Draco prychnął i zaczął rozglądać się po mieszkaniu. Oglądał zdjęcia. Mimo, że był tu wcześniej, nigdy się nie rozglądał. Niektóre zdjęcia ruszały się, a inne nie. Skrzywił się, kiedy zobaczył fotografie Hermiony i Weasleya. Nie było ich zbyt wiele, ale były. Jak ona mogła wieszać się na takim nieudaczniku? Miała też kilka zdjęć z Potterem. Poczuł satysfakcję, bo było więcej zdjęć z Potterem niż w Weasleyem. Potrząsnął głową. Co się z nim dzieje? O czym on myśli?

Jedno zdjęcie przykuło jego uwagę. Granger musiała mieć na nim osiem czy dziesięć lat. Siedziała na kolanach mężczyzny. Prawdopodobnie to jej ojciec. Miała na sobie białą sukienkę, przewiązaną zieloną wstążką w pasie. Miała bardzo puszyste włosy i dwa za duże przednie zęby, ale nie wyglądała dziwnie. Uśmiechała się szeroko, co spowodowało, że sam się uśmiechnął. Obok zdjęcia leżał telefon komórkowy. Mugolskie ustrojstwo, z którego nauczył się korzystać, kiedy przejął Malfoy Enterprise. Wibrowało. Bez zastanowienia odebrał.

♥ ☆ ♥ ☆ ♥ ☆ ♥

– O mój Boże, wreszcie. Myślałam, że nigdy nie odbierzesz.

– Łasica?

Ginny zamrugała i omal nie upuściła telefonu. To zdecydowanie nie była Hermiona i znała tylko jedną osobę, która tak ją nazywała.

– Malfoy! Dlaczego odbierasz to coś do rozmawiania Hermiony? – krzyknęła tak głośno, że wszyscy na nią spojrzeli.

– To telefon komórkowy, a ja jestem w jej mieszkaniu.

– Jesteś w jej mieszkaniu? – krzyknęła ponownie, przez przypadek naciskając przycisk.

– Jesteś w jej miesz… – Draco zdziwił się. Musiała się rozłączyć. Odłożył telefon i potarł uszy. Zapomniał, że Ruda potrafi głośno krzyczeć.

W Norze zapanowała cisza.

– Czy powiedziałaś, że Malfoy jest w mieszkaniu Hermiony? – zapytał George.

Ginny nie reagowała.

– Myślę, że tak George – powiedział Harry, który też był w szoku.

– Cóż, teraz już wiadomo, że to ona jest kobietą ze zdjęcia – powiedziała Fleur.

– Ciocia Miona bardzo ładna – powiedziała Victoria, kiedy spojrzała na zdjęcie. Jej ojciec pokazał jej gazetę chwilę temu. – Czy ona go poślubi? Nie jest już z wujkiem Ronem i oni bardzo ładnie razem wyglądają – zapytała dziewczynka, wskazując blondyna na zdjęciu.

– Uhhh – Bill nie wiedział, jak odpowiedzieć na jej pytanie. – Cóż, kochanie jeśli się kochają.

– Chcę być dziewczynką od kwiatków.

– Cóż… – Bill zamarł, kiedy spojrzał na Rona.

– On wygląda, jakby w to nie wierzył, prawda? – zapytał Percy.

– Myślę, że wciąż jest w szoku. Powinien być – powiedział Charlie.

– Cóż, nie to, żeby na to zasługiwał – powiedziała Fleur, krzywiąc się.

♥ ☆ ♥ ☆ ♥ ☆ ♥

Hermiona wróciła do pokoju i zobaczyła, że Draco Malfoy patrzy na jej telefon komórkowy.

– Czy wszystko w porządku Malfoy to znaczy Draco?

– Nowa Pani Potter przed chwilą dzwoniła.

– Co! – Hermiona chwyciła telefon. – Nie odebrałeś, prawda?

Draco niewinnie się uśmiechnął. Hermiona zmrużyła oczy.

– Draconie Malfoy – powiedziała ostrzegawczo.

– Dobra odebrałem, ale ona rozłączyła się minutę temu.

– O mój Boże – jęknęła, zakrywając twarz. – Ginny, dlaczego Ginny. O mój Boże, ona wie.

– Granger chcieliśmy żeby ludzie się o nas dowiedzieli. To nic stra…

– Owszem jest! Dzisiaj jest niedziela i Weasleyowie wyprawiają brunch i spędzają razem cały dzień!

Draco otworzył usta z szoku. – Więc masz na myśli to…

– Tak, wszyscy tam byli.

– Świetnie, myślisz, że będę potrzebował ochroniarzy, żeby się przed nimi ochronić? – zapytał Draco z udawanym przerażeniem.

Hermiona spojrzała na niego dziwnie po czym wybuchła śmiechem. – Naprawdę się wystraszyłeś?

– Granger, powiedziałem Weasley, że jestem w twoim mieszkaniu. Będą próbowali mnie zabić nawet za to, że oddycham w tym samym pokoju co ty.

Hermiona roześmiała się jeszcze bardziej. – To jest zbyt zabawne, żeby było prawdziwe.

Draco skrzywił się.

Usłyszeli dzwonek. – Pieczeń gotowa - powiedziała Hermiona, próbując się uspokoić. – Zajmij miejsce przy stole. – Uśmiechnęła się szeroko, próbując się nie śmiać.

Dziewczyna w końcu uspokoiła się, kiedy niosła pieczeń z kuchni.

– To pieczeń? – zapytał Draco, unosząc brwi.

– Tak.

Blondyn wziął widelec i szturchnął nim kawałek mięsa. Poruszył się trochę. Znowu dotknął go widelcem.

Hermiona uderzyła dłonią. – Malfoy!

– Przepraszam – powiedział nieprzekonująco.

Hermiona przewróciła oczami, ale starała się nie uśmiechnąć. – Daj mi swój talerz.

– Tak, proszę pani. – Dziewczyna patrzyła jak Draco próbuje kawałek mięsa. – I jak?

– Nie jest złe. Właściwie nie tego się spodziewałem.

– Czego oczekiwałeś?

Draco wzruszył ramionami. – Granger, jesteś pełna niespodzianek.

Hermiona spojrzała na niego rozbawiona. – Powiedziałeś, że chcesz porozmawiać.

– Ach tak. Rozpakowałaś paczkę ode mnie?

– Paczkę? – zapytała Hermiona zmieszana.

Draco odłożył widelec i spojrzał na nią. – Moja sowa przyleciała dzisiaj rano do ciebie i zostawiła ci paczkę. Wiesz taka duża brązowa sowa.

– O tak, ja, wciąż leży na moim łóżku.

– Merlinie kobieto, nie masz kobiecych instynktów? Większość z nich otworzyłoby tą paczkę, kiedy by ją zobaczyło!

– Dlaczego uważasz, że to coś złego?

– Bo próbuję dowiedzieć się o tobie wszystkiego, a ty ciągle mnie zaskakujesz. Zawsze zapominam, że nie jesteś taka jak inni.

– To nie ma sensu.

– Cóż Granger, czasem zachowujesz się bez sensu.

Hermiona spojrzała na niego. – Malfoy?

– Hmm? – spojrzał na nią znad talerza.

– Nie nic.

Reszta obiadu upłynęła przyjemnie. Dyskutowali o pracy, dawnych kolegach, o Hogwarcie. Unikali tematu Sadie i Rona. Często się śmiali.

– Jesteś gotowy na ciasto? – zapytała Hermiona, kiedy posprzątała stół.

– Jasne, ale może najpierw otworzysz paczkę ode mnie? – powiedział Draco oschle.

– Co w niej jest?

– Musisz trochę poczekać i zobaczysz. – Blondyn naśladował jej wcześniejsze słowa.

Hermiona tylko się zaśmiała. – Dobrze, więc rozgość się, a ja za chwilę wracam. Weź sobie ciasto.

Poszła do sypialni i chwyciła paczkę. Rozwiązała wstążkę i zobaczyła piękny jedwabny top. Wzięła do ręki górną część i podniosła ją. To była sukienka. Długa jedwabna sukienka w kolorze bladego różu. Miała pięknie ozdobiony gorset i była po prostu wspaniała.

– Kupiłeś mi sukienkę? Z czystego jedwabiu! – krzyknęła, wchodząc do pokoju z sukienką na rękach.

Draco usiadł na kanapie. – To na bal w piątek.

– Masz na myśli bal z okazji 5 rocznicy wojny?

– Tak.

– Nawet nie zapytałeś czy z tobą pójdę.

Draco przestał się uśmiechać. – Ach tak. Granger, pójdziesz ze mną na bal?

– Nie mogę. Wieki temu obiecałam Blaise’owi, że z nim pójdę!

________

Witajcie :) Ten rozdział jest prawie dwa razy dłuższy od poprzedniego, więc chyba jeszcze nie udusimy bookworm1993 za długość rozdziałów ;) W sumie trochę się wyjaśniło. Osobiście podzielam zdanie Fleur, Ronowi się należało i bardzo :) Jak Wam się podoba rozdział? Co myślicie o reakcji Weasleyów i dość oryginalnej kolacji u Hermiony?

Szczerze mówiąc, nie wiem kiedy dodam kolejny rozdział, bo jestem chora i przebywanie przed komputerem mi nie służy :( Przez tą moją chorobę drugi rozdział Muzycznej misji stoi w miejscu i nawet nie mam weny na pisanie opowiadania do projektu. Mam nadzieję, że szybko się wykuruję i w przyszłym tygodniu nadrobię zaległości. Fanów Ciemności i Światła uspokajam: 11 rozdział pojawi się w poniedziałek (już dawno jest przetłumaczony, ale jeszcze muszę nanieść drobne poprawki). Przy okazji powiem, że mam dla Was pewną niespodziankę, ale więcej o niej powiem w poniedziałek :)

To chyba tyle. Komentujcie, oceniajcie i miłego weekendu. Enjoy!