Rozdział 1

Hermiona spojrzała w obie strony, zanim przeszła na drugą stronę ulicy, kierując się do kawiarni. Uśmiechnęła się, widząc go przez okno.

– Ron! – powiedziała radośnie, kiedy stanęła przy ich ulubionym stoliku. Nachyliła się żeby go uściskać i pocałować go lekko, ale on tylko poruszył się nieznacznie, tak że musnęła jego policzek.

Spojrzała na niego, ale nic nie powiedziała. Im szybciej do ślubu, tym był bardziej wycofany.

– Hermiono…

– Tak? Czy wszystko w porządku? – zapytała ostrożnie kiedy usiadła. Odpowiedziała jej cisza. Spojrzała na niego pytająco.

– Nie mogę tego zrobić.

Przyglądała mu się. – Oh, mogę wziąć obiad na wynos. Przepraszam, ale powiedziałeś, że nie dasz rady zrobić obiadu więc…

– Nie chodzi o obiad – powiedział głośno.

– Oh. – Hermiona nie wiedziała, co powiedzieć. Czekała na jego wyjaśnienia.

Wydawało się, że upłynęły godziny zanim powiedział pięć słów, których nigdy się nie spodziewała.

– Hermiono, nie mogę się z tobą ożenić – powiedział Ron cicho, niemal szeptem.

Zapadła cisza.

– Chodzi oto, że jesteś drugą osobą, z którą randkowałem, a ja jestem twoim pierwszym.

Hermiona popatrzyła na niego zszokowana. – Więc czego chcesz? Mieć burzliwą młodość czy coś podobnego?

– Nie, to znaczy, Hermiono, po prostu nie ma namiętności w naszym związku. Jesteś po prostu…

– Jestem jaka?

Ron nic nie mówił.

– Jaka jestem, Ron? – zapytała Hermiona, wpadając w histerię.

– Jesteś po prostu nudna. Kiedy wracasz do domu, tylko czytasz. Ciągle mi dokuczasz. I ty, ty, ty ubierasz się gorzej niż moja matka. Nigdy się nie stroisz i nie poświęcasz na to czasu i wysiłku…

Hermiona poczuła, że przestaje oddychać. Tlen z niej uchodził. Zanim się zorientowała, wstała z siedzenia.

– Przestań zanim zrobisz z siebie płytszego niż jesteś. Przykro mi, że nie jestem cukierkiem, którym według ciebie powinnam być. Wiesz co, ułatwię ci to. – Hermiona zaczęła ściągać pierścionek. – To koniec. Skończyliśmy. Ja nikomu nie powiem…

Ron westchnął z ulgą.

– … ale powinieneś powiedzieć rodzinie.

Skrzywił się. – Tak mi przykro, Hermiono.

– Mnie też, Ron – powiedziała, próbując powstrzymać łzy, które napływały jej do oczu. – Jednak należą ci się brawa. Genialny pomysł, żeby powiedzieć mi o tym podczas obiadu. Teraz nie będę musiała cię czarować do następnego wieku – wyszeptała. – Och Ron, naprawdę wierzyłeś, że byłeś moim pierwszym chłopakiem? Przypominasz sobie Wiktora Kruma?

Po tych słowach Hermiona opuściła kawiarnię, pozostawiając w szoku swojego byłego narzeczonego.

Kiedy znalazła odosobnione miejsce, aportowała się do domu. Od razu jednym zaklęciem pozbierała rzeczy Rona i włożyła je do małego pudełka, które postawiła przed drzwiami. Jeśli będzie chciał, odbierze je. Nie chciała na niego patrzeć. Potem zmieniła zamek w drzwiach, żeby to wszystko zakończyć.

Kiedy wszystko zostało powiedziane i zrobione, Hermiona poczuła, że opadła z sił. Łzy zaczęły płynąć.

Tej nocy spała w pokoju dla gości, uśpiona własnym płaczem.

♥ ☆ ♥ ☆ ♥ ☆ ♥

Poranne słońce obudziło Hermionę. Naciągnęła kołdrę na głowę, ale to nie pomogło. Wciąż czuła ciepło promieni słonecznych, przechodzących przez kołdrę. Po kilku minutach, w końcu zrezygnowała. Odrzuciła kołdrę na bok i skierowała się w stronę łazienki. Jednak zamiast iść do łazienki, wpadła na ścianę, zapominając, że nie jest w swoim pokoju.

– Ojej – powiedziała, pocierając czoło.

W końcu dotarła do łazienki i spojrzała w lustro. Od razu tego pożałowała, gdy zobaczyła swoje odbicie. Jej oczy były zapuchnięte od płaczu. Jej włosy… cóż mogła konkurować z wielką stopą o tytuł najbardziej przerażającej fryzury. Można było się założyć, kto by wygrał.

– Ron, ty draniu – wyszeptała, kiedy poczuła orzeźwiającą wodę, lecącą z prysznica. Nie płakała już, czuła jedynie żal.

Ich ślub miał się odbyć za dwa tygodnie. Za dwa tygodnie miała być żoną Rona Weasleya. Marzyła o tym dniu od swoich czternastych urodzin. Teraz ma dwadzieścia dwa i czuje złość. Jak mógł jej to zrobić? Owszem może jest trochę nudna, ponieważ wolała czytać niż się włóczyć niewiadomo gdzie. Co z tego, że nie stroiła się i nie wyglądała jak laleczka? Jaki w tym sens? Miała mężczyznę swoich marzeń. Przynajmniej tak myślała.

Może powinna posłuchać Ginny i zacząć się stroić. Wtedy może Ron nie… Łzy znowu zaczęły płynąć strumieniami. Nie wiedziała, dlaczego płacze. Z powodu Rona, czy z powodu straty tylu lat na ten pożal się Boże związek?

Spróbowała znaleźć odpowiedź na to pytanie. Wciąż myślała, kiedy wyszła z pod prysznica, szybko się ubrała i zrobiła sobie kawę.

– Krzywołap, zejdź z Proroka Codziennego – powiedziała, kiedy zauważyła, że jej kot siedzi na gazecie. Ale wkrótce pożałowała, że go zgoniła, bo zobaczyła nagłówek

Wczorajszej nocy widziano całujących się Rona Weasleya i Sadie Rayne!

Nasuwa się pytanie: gdzie wtedy byli Hermiona Granger i Draco Malfoy?

Hermiona zamarła, wpatrując się w zdjęcie swojego byłego narzeczonego od mniej niż 24 godzin, całującego ładną, nie piękną kobietę o kruczoczarnych włosach. Filiżanka z kawą, którą trzymała, rozbiła się na podłodze, jednak nie zwróciła na to uwagi. Wpatrywała się w kobietę jak w obraz. Miała piękne proste włosy w kolorze hebanu, o którym większość kobiet może tylko pomarzyć. Proste białe zęby, pulchne różowe usta, którym towarzyszyły świecące niebieskie oczy. Była piękna. Była ideałem.

♥ ☆ ♥ ☆ ♥ ☆ ♥

Draco Malfoy wpatrywał się w gazetę z niedowierzaniem. Znów przeczytał artykuł, aby upewnić się, że nie ma halucynacji. Jego dziewczyna z Łasicą. Ostatniej nocy. Ta cholerna kobieta zdradziła go z cholernym Ronem Weasleyem! I wrobiła w to Rona Weasleya. Pewnie nie na długo – zauważył Draco ze smutkiem. Wyobraził sobie zemstę Granger. Zapłaciłby żeby to zobaczyć. Granger musiałaby użyć bardziej zaawansowanych czarów niż kanarki, coś bardziej niebezpieczniejszego jak hipogryf.

Ale pomimo tylu facetów, wybrała Weasleya, żeby go zdradzić. Co z tego, że nie poświęcał jej dużo uwagi? Niedługo ma podpisywać ważny kontrakt na milion galeonów. To było teraz najważniejsze.

Ta cholerna kobieta była zbyt natarczywa. Prawie taka jak Parkinson, ale przynajmniej go nie wyzywała i cholernie dobrze wyglądała nago.

Rzucił gazetę na biurko, nie mogąc patrzeć jak Weasley próbuje wyssać twarz Sadie. Jak śmiała go tak upokorzyć?! Wiedział, że to się na nim odbije, bo to zdjęcie zostało zrobione w klubie Nero, a dziennikarze interesowali się tym miejscem. Wszystko co tam się działo było owiane tajemnicą, ale prędzej czy później, wiedział o tym cały świat.

Wciąż patrzył na gazetę, kiedy do jego gabinetu wpadł Blaise.

– Oh, już widziałeś – powiedział Blaise, kiedy zauważył, że gazeta leży na biurku Draco.

– Oczywiście, że widziałem, cały cholerny czarodziejski świat widział!

– Cóż, przynajmniej wyglądasz lepiej niż Hermiona – zauważył ciemnoskóry.

Draco spojrzał na niego ostro.

– Hermiona, masz na myśli Granger?

– Oczywiście głupku. Znasz jakąś inną Hermionę?

– Odkąd nazywasz Granger… Hermioną? – dziwnie brzmiało to imię w jego ustach, zawsze mówił do niej Granger. Ale z jakiegoś powodu spodobało mu się.

– O tak, to było wtedy, kiedy odrzuciłeś moją propozycję, żebyś dla mnie pracował – Draco popatrzył naburmuszony.

– W sumie tak – powiedział Blaise, siadając naprzeciwko niego.

– Czekaj, wróćmy do sedna sprawy, powiedziałeś, że Granger wygląda gorzej ode mnie?

– Tak.

– Czyli jak?

– Dlaczego to tak cię interesuje? – Zabini spojrzał nieufnie.

– Nie interesuje – Draco wzruszył ramionami.

– Owszem. Znam ten błysk w twoich oczach.

– Nie prawda.

– O tak.

– Nie – odparł Draco szybko.

– Więc jednak ­– powiedział Blaise.

– Dobra, interesuje mnie. Więc powiedz mi.

Zabini spojrzał na niego podejrzliwie, ale wszystko mu opowiedział. W sumie nadal byli najlepszymi kumplami.

♥ ☆ ♥ ☆ ♥ ☆ ♥

Hermiona nie mogła znieść współczujących spojrzeń swoich współpracowników. Zachowywali się tak, jakby składali jej kondolencje. Omal żałowała, że poszła dziś do pracy. Ale z drugiej strony, gdyby nie przyszła, pewnie krążyłyby o niej plotki. Na przykład takie, że wylądowała w Świętym Mungu, ponieważ próbowała się zabić, po przeczytaniu „Aktualności”.

Umyła twarz w damskiej łazience. W sumie to nie pomogło, jej oczy nadal były czerwone po płaczu przed snem. Jej twarz była zmęczona i wyciągnięta. Nic dziwnego, że Ron z nią zerwał. Wyglądała jak żywy trup, a Sadie Rayne to ideał. Nic dziwnego, że ją zostawił, skoro mógł mieć kogoś takiego jak Sadie.

Sadie umawiała się z Draconem Malfoyem — znanym playboyem, przez trzy miesiące, co było jego rekordem. Nie żeby się tym interesowała, ona po prostu przypadkowo przeczytała o tym, kiedy opiekowała się Teddym w domu Ginny i Harry’ego.

Hermiona wróciła do swojego biura, czując się nieco lepiej. Widząc, że jej asystentka spogląda zdenerwowana, powiedziała jej, żeby się nie krępowała i poszła na lunch.

– Oh Hermiono, nic mi nie powiedziałaś… nic dziwnego Ron i Sadie Rayne. Masz szczęście, w sumie nie jest taki gorący. – Anna, jej asystentka, mrugnęła do niej przed wyjściem.

Hermiona popatrzyła na nią zabawnie. Pokręciła głową, zanim otworzyła drzwi do swojego biura.

– Merlinie, wyglądasz jakbyś nosiła worek. Nic dziwnego, że Weasley rzucił cię dla Sadie.

Hermiona omal nie podskoczyła z szoku i prawie krzyknęła, dopóki nie rozpoznała głosu. Mimo, że rok temu z nim rozmawiała, pamiętała jego głos. Brzmiał arystokratycznie i musiała się bardzo postarać, żeby brzmieć naturalnie.

– Malfoy, co ty robisz w moim biurze? Naprawdę musiałeś mi to powiedzieć?

– A czego się spodziewałaś? Może, że powiem jak mi przykro, że straciłaś narzeczonego?

– Och, zamknij się – skrzywiła się. – Myślę, że z tych dwóch zdań, to byłoby mniejsze zło. Ale teraz powiedz mi, co ty tu robisz?

Draco uśmiechnął się zarozumiale. – Mam zamiar cię wystylizować.

– Co proszę?

– Słyszałaś, Granger, wystylizuję cię tak, że każdy mężczyzna będzie cię pragnął i Weasley umrze z żalu. Nie będzie można ci się oprzeć.

Czytaj dalej →

_______

Witajcie :) Jak wrażenia po pierwszym rozdziale? Mam nadzieję, że pozytywne. Draco w tym opowiadaniu jest arogancki, momentami chamski, ale chyba takiego lubimy go najbardziej. Czy Hermiona zgodzi się na metamorfozę dowiecie się w następnym rozdziale :)
Ta historia ma 28 rozdziałów, więc będzie wiele zwrotów akcji i fajnych momentów ;) Liczę, że Wam się spodoba i będziecie śledzić tą historię na bieżąco. 
To chyba tyle. Komentujcie i oceniajcie. Enjoy!