Rozdział 25

Cała rodzina Weasleyów znajdowała się w małej sali szpitalnej. No dobrze, prawie cała. Wszyscy nerwowo zerkali w stronę rudzielca leżącego na łóżku. Ustawili się w półkolu i szeptali konspiracyjnym tonem.

— Więc, on nic nie pamięta? — spytała Ginny.

— Cóż, technicznie rzecz biorąc, nie pamięta ostatnich dwóch…

— Lat — dokończyła kobieta. — Czyli nie pamięta tego, że zachowywał się jak dupek i największa kłamliwa szumowina na świecie?

Jej pytanie spowodowało, że rudzielec na łóżku zarumienił się jeszcze bardziej, chociaż tak naprawdę nie miał pojęcia, o co chodzi jego siostrze.

— Ale do cholery, co tu robi Lavender Brown? — zapytała, wskazując na blondynkę. — Albo Sadie Rayne? Co one mają wspólnego z tą sprawą?

— Gin, poprosiłam Sadie żeby tu przyszła, ale właściwie… — Hermiona spojrzała na byłą Gryfonkę. — Lavender, co ty tu robisz?

— Dowiedziałam się, co się stało na boisku i od razu przyszłam — odpowiedziała, patrząc na Hermionę tak, jakby była zdegustowana faktem, że ta zadaje jej tak idiotyczne pytania.

Ginny przewróciła oczami i spojrzała na nabuzowaną Lavender.

— Dobrze, wydaje mi się, że wreszcie powinniśmy to wyjaśnić. — Westchnęła przeciągle. — Co cię łączy z Ronem? Bo jeśli jesteś tu tylko po to… może inaczej. Wszyscy wiemy, że dwa lata temu on był zakochany w Hermionie. Ty także o tym wiesz, dlatego nie rozumiem, po co tu przyszłaś… Kim ty dla niego jesteś?

— Jestem, ja jestem…

— Ostatnią kochanką Rona — odpowiedziała Sadie.

Kilka osób zgromadzonych w pomieszczeniu jęknęło. Mężczyźni posłali Ronowi mordercze spojrzenia, a Harry zbliżył się do jego łóżka i zapytał zirytowanym głosem:

— Serio, Ron? Znowu związałeś się z Lavender? Czy ty nigdy nie uczysz się na swoich błędach?

Blondynka wciągnęła głośno powietrze i zrobiła krok w stronę mężczyzny. Na szczęście Hermiona ją zatrzymała.

— Lavender, proszę cię, uspokój się! — niemal krzyknęła, po czym potarła skronie. Merlinie, dlaczego to się dzieje?

Przez chwilę nikt się nie odzywał, chociaż każdy z będących w pomieszczeniu osób, miał ochotę dodać coś od siebie. Niezręczną ciszę przerwała pani Weasley.

— Kochani, Ron zamieszka z nami w Norze — ogłosiła.

Wszyscy spojrzeli na nią.

— Ron jest moim synem. Owszem dokonał kilku nieprzemyślanych wyborów. Myślałam, że to go czegoś nauczy, ale najwyraźniej się pomyliłam. Ale nie mogę go zostawić samego — powiedziała stanowczo, pomimo dziwnych spojrzeń członków swojej rodziny. — Lekarze powiedzieli, że teraz będzie potrzebował kogoś, kto się nim zajmie. Będę mu pomagać dopóki nie wydobrzeje.

— A co z apartamentem, w którym mieszkam razem z Hermioną? — zapytał głośno Ron.

Wszyscy popatrzyli na niego.

— Ron, kazałeś Hermionie się wyprowadzić — odpowiedziała Ginny.

— Co? — zapytali Weasleyowie, w tym sam zainteresowany.

— Co zrobiłeś, Ron? — wrzasnęli George i Bill, zbliżając się do brata.

— Ja nie… Nigdy bym nie mógł tego zrobić! — Rudzielec pisnął, widząc gniewne spojrzenia braci.

— Chłopaki, dajcie spokój! Jest w porządku! — Hermiona stanęła pomiędzy Ronem a jego zdenerwowanymi braćmi, którzy przejmowali się kobietą, tak jakby była ich siostrą. Spojrzała na swoją przyjaciółkę i wzrokiem poprosiła ją o pomoc. Kobieta przybliżyła się do nich i popatrzyła braciom prosto w oczy.

— Tak, to prawda. Z Hermioną jest wszystko w porządku. Draco poprosił ją, żeby się do niego wprowadziła. Przez jakiś czas będą mieszkać w jego apartamencie, ale powiem wam… — Ginny zagwizdała. — To miejsce jest wspaniałe, a wystrój pokoi zabiera dech w piersiach. Są idealne!

— Tak, Narcyza się tym zajęła — dodała Hermiona.

— Naprawdę? — Pani Potter uniosła brew ze zdziwienia. — Myślałam o remoncie na Grimmauld Place… tam jest tak ponuro…

Harry popatrzył na nią ostrzegawczo. — Gin.

— Cóż, zbliżają się moje urodziny… — zasugerowała kobieta, powodując atak paniki u swojego męża.

— Ciociu Hermiono, czy Draco jest tutaj? — zapytał Teddy, zwracając na siebie uwagę wszystkich.

— Hmm? O czym ty mówisz, Teddy? — panna Granger uniosła brew ze zdziwienia.

— Draco musiał tu przyjechać. Anna powiedziała, że zabrał chłopca do spi... — Teddy miał trudności z wypowiedzeniem słowa „szpital”. — Tutaj. Miał być tu z chłopcem. Tak nam powiedziała Anna.

Hermiona skupiła całą swoją uwagę na Teddym. — Czekaj, co?

Ginny popatrzyła na Hermionę. — Zapomniałam. Teddy ma rację, Malfoy jest tutaj — powiedziała dosadnie.

— O mój Boże, co się stało?

— Nie wiem, ale Anna mówiła coś o małym chłopcu, który wygląda jak Malfoy. — Ginny zagryzła wargę, próbując sobie przypomnieć więcej szczegółów.

— Colby — wyszeptała Hermiona.

— Zgadza się. Anna powiedziała, że on tak się nazywał. — Pani Potter spojrzała na nią zdumiona. — Znasz go?

— Tak, on jest przyrodnim bratem Draco.

— Jest jego kim? — zapytały chórem osoby zgromadzone w sali. Jednak Hermiona całkowicie ich zignorowała.

— O mój Boże, Ginny, muszę iść — mruknęła Hermiona nerwowo, tuż przy twarzy Ginny.

— Wiem — odparła kobieta. — Idź do swojego Romeo. Wyjaśnię im wszystko. Ale potem sobie porozmawiamy. Dobrze wiesz o czym. — Mrugnęła okiem i lekko się uśmiechnęła.

— Dziękuję. — Hermiona przytuliła Ginny, a potem chciała uścisnąć Teddy’ego, ale on nie chciał jej puścić.

— Chcę iść z ciocią Mionką! Chciałbym zobaczyć Draco — powiedział głośno i dosadnie.

— Teddy, nie mogę…

— Nie, śmiało — przerwał jej Harry. — Obawiam się, że w niedługim czasie Ron wybuchnie, a nie chciałbym, żeby mój syn uczył się takich słów. Za wcześnie na to.

Hermiona posłała przyjacielowi znaczące spojrzenie, a potem przeniosła wzrok na Ginny, która lekko skinęła głową. Kątem oka zerknęła na Rona. Patrzył oszołomiony i całkowicie zdezorientowany.

— Przepraszam, Ron — wyszeptała Hermiona, unikając jego wzroku, po czym podniosła Teddy’ego i wyszła z pomieszczenia najszybciej jak się dało.

Kiedy zniknęła z pola widzenia, Harry i Ginny spojrzeli na rodzinę Weasleyów, a potem na siebie.

— Cóż, Gin, chcesz czynić honory czy ja mam to zrobić? — zapytał mężczyzna z nadzieją w głosie.

— Śmiało, Harry. Obawiam się, że jeśli zaczęłabym to wszystko wyjaśniać, nie mogłabym przestać, a przy okazji moje słownictwo byłoby takie barwne, że moja matka dostałaby zawału — mruknęła Ginny dosadnie.

♥☆♥☆♥☆♥

Teddy owinął ręce bardzo mocno wokół szyi Hermiony, która szybkim krokiem dobiegła do recepcji. Gdy była już na miejscu, zatrzymała się i próbowała uspokoić oddech. Pielęgniarka przyglądała się jej badawczo. Kilka sekund później panna Granger była w stanie mówić.

— Czy ktoś o nazwisku Malfoy dzisiaj tu był? — zapytała desperacko.

Kobieta przeskanowała ją wzrokiem, a potem zerknęła na Teddy’ego, który otworzył szeroko oczy i wyraźnie oczekiwał na twierdzącą odpowiedź.

— Tak, na oddziale dziecięcym. Ale przykro mi nie mogę pani powiedzieć, w którym pokoju leży, dopóki nie wyjaśni pani, czy jest pani kimś z rodzi…

— Ona jest ze mną — powiedział znajomy głos. Hermiona spojrzała w tamtym kierunku. — Sephina Mathews, matka Colby’ego Malfoya. Proszę powiedzieć, w której sali leży mój syn.

Kilka minut później Hermiona szła za Sephiną, a cisza pomiędzy nimi była niemal ogłuszająca. Teddy, pomimo swojej gadatliwej osobowości, także nie odezwał się ani słowem. Jednak był pierwszym, który krzyknął, gdy zobaczył swojego kuzyna.

— Draco!

Blondyn stał po jednej stronie korytarza, a Lucjusz po drugiej. Obaj wyglądali prawie identycznie. Każdy opierał się o ścianę ze skrzyżowanymi ramionami, patrząc wszędzie, ale nie na siebie.

— Draco! — krzyknął znowu chłopiec.

Mężczyźni spojrzeli w jego kierunku. Draco uśmiechnął się tak szeroko, że Hermiona zdębiała. Była tak zaskoczona, że nawet nie zauważyła, że mężczyzna pobiegł do niej i mocno ją przytulił.

— Przyszłaś — powiedział, oddychając z ulgą.

— Oczywiście — mruknęła z lekkim uśmiechem.

— Draco, udusisz mnie! — wyszeptał Teddy.

Blondyn odsunął się. Wziął chłopca z rąk kobiety i podrzucił go do góry, powodując wybuch śmiechu.

— Przepraszam, mój ulubiony mikrusie.

Teddy zmrużył oczy ostrzegawczo, ale nic nie powiedział.

— Draco — powiedział Lucjusz.

Wszyscy troje spojrzeli na niego. Mężczyzna wskazał pielęgniarkę, która wyszła na korytarz.

— Draco Malfoy? — zapytała.

— Tak — odpowiedział krótko.

— Jeśli jest pan gotowy, możemy za chwilę zacząć.

Westchnął.

— Oczywiście.

Skierował się w stronę drzwi, ale w ostatniej chwili Hermiona złapała go za rękę.

— Idziemy z tobą.

Odwrócił się i spojrzał na nią.

— Wydaje mi się, że nie możecie. Na pewno nie powinno tam być Teddy’ego. Dzieci nie powinny tego oglądać.

— Dam sobie radę — wykrzyknął Teddy z oburzeniem.

Draco pokręcił głową.

— Teddy, igły których używają te pielęgniarki są tak grube jak moja różdżka. — Draco pokazał mu swoją różdżkę. Oczy chłopca rozszerzyły się i zadrżał z przerażenia.

— Obiecuję, że wrócę, a wtedy powiesz mi, dlaczego ty i Potter musieliście tu się teleportować. — Draco lekko pocałował Hermionę w czoło.

♥☆♥☆♥☆♥

— Więc, Hermiona jest teraz z fretką? — zapytał Ron.

Ginny przytaknęła.

— Cóż, wydaje mi się, że naprawdę zawaliłem.

George i Ginny prychnęli, jakby to co powiedział, było odkryciem roku.

♥☆♥☆♥☆♥

Hermiona trzymała Teddy’ego bardzo blisko siebie, unikając przy tym kontaktu wzrokowego z Lucjuszem Malfoyem.

— Hermiono, czy twój syn chciałby gorącej czekolady? — zapytała Sephina, podchodząc do niej z dwoma parującymi kubkami.

Hermiona spojrzała na nią ze zdziwieniem. W pierwszej chwili nie wiedziała, o co jej chodzi, ale sekundę później dotarło do niej, że Sephina myśli, że Teddy jest jej synem.

— Oh, on jest, Teddy nie jest moim synem. Jest tak jakby moim siostrzeńcem i… — Spojrzała na chłopca. — Teddy, chcesz gorącą czekoladę?

Oczywiście skinął głową.

— Dziękuję — powiedziała, uśmiechając się do Sephiny, po czym podała maluchowi parujący kubek. — Kochanie, co się mówi?

— Dziękuję. — Uśmiechnął się, zanim wziął pierwszy łyk.

— Może też się napijesz? — zapytała Sephina.

— Nie, dziękuję. — Panna Granger uśmiechnęła się lekko. — Jak się trzymasz? — zapytała uprzejmie.

— Jestem, jestem… — wyszeptała kobieta z wahaniem. — Boję się śmierci. — Po czym rozpłakała się. Łzy, które napłynęły do jej oczu, spływały strumieniami po jej policzkach. — Colby jest moim dzieckiem. Jeśli zabieg się nie uda, nie wiem co się stanie. Nawet nie chcę o tym myśleć. Kiedy jesteś matką nie chcesz sobie wyobrażać tego, że twoje dziecko umrze przed tobą. To zbyt okrutne.

Hermiona przytuliła szlochającą kobietę.

— Czasami czuję, że to co się stało, to moja wina. Colby choruje przeze mnie — powiedziała, upadając na podłogę.

Oczy Hermiony rozszerzyły się, gdy ujrzała załamaną kobietę, opierającą się o jej kolana. Spojrzała w górę i zobaczyła bladego z przerażenia Lucjusza.

— Los ukarał mnie za to, co zrobiłam Draco i jego matce. Za to, że zniszczyłam tą rodzinę. Oko za oko. Rodzina za rodzinę.

Lucjusz szybko znalazł się przy niej i wziął ją w ramiona.

— Sephino! — wrzasnął płaczliwym tonem. — Nigdy, nigdy tak nie mów…

♥☆♥☆♥☆♥

— Co do cholery? — wymamrotał Draco, kiedy niemrawym krokiem wyszedł z sali. Czuł się bardzo słaby, myśląc o krwi i szpiku kostnym, który mu pobrali… tak, dobrze, nie będzie o tym myślał. Tak będzie najlepiej. Było mu niedobrze na samą myśl o tym, co mu zrobili. Powoli wyszedł na korytarz i zobaczył… swojego dawcę spermy obejmującego Sephinę, która trzymała Teddy’ego w swoich ramionach, a on lekko poklepywał ją po plecach. Hermiona siedziała po drugiej stronie chłopca z kubkiem czegoś parującego w ręce i nieprzyjemnym spojrzeniem na twarzy. Wydawało się, że poczuła, że ją obserwuje, bo spojrzała w jego stronę.

— Draco! — krzyknęła, widząc go opierającego się o framugę drzwi.

Trzy osoby na podłodze spojrzały w górę.

Draco pomachał im słabo. — Przegapiłem coś? — zapytał, zanim Hermiona podbiegła do niego i mocno przytuliła.

— Draco — wyszeptała tuż przy jego twarzy i przesunęła dłonią po jego blond włosach.

— Tak, Hermiono? — Spróbował się uśmiechnąć, ale okazało się, że nie ma wystarczającej ilości energii.

— Draco, dobrze się czujesz? — zapytała, patrząc na niego z niepokojem. Nie wyglądał zbyt dobrze. Był bledszy niż zwykle, prawie przezroczysty.

Sekundę później mężczyzna przewrócił oczami, zachwiał się i runął na podłogę jak długi. Hermiona krzyknęła, gdy jej chłopak upadł na nią, przy okazji przewracając ją razem ze sobą.

♥☆♥☆♥☆♥

Draco zamrugał oczami kilka razy, zanim szeroko je otworzył. Pierwszą rzeczą jaką zobaczył była pielęgniarka pochylająca się nad nim. Ta, która robiła zabieg.

— Obudziłeś się. To dobrze — powiedziała, skanując go oczami.

Draco wymamrotał coś niezrozumiałego pod nosem.

— Panie Malfoy, zasugerowałam panu, żeby poleżał pan trochę w łóżku, zanim wyjdzie pan na korytarz. Zazwyczaj nie mówię takich rzeczy bez przyczyny — skarciła go.

Prychnął pod nosem.

Kiedy pielęgniarka wyszła, poczuł ciepło dochodzące z jego lewej dłoni. Spojrzał w tamtą stronę i zobaczył Hermionę Granger trzymającą ją za rękę i opierającą policzek o brzeg łóżka.

— Hermiono?

Gdy usłyszała swoje imię, szybko podniosła się i spojrzała na niego spod przymkniętych powiek. — Draco? — zapytała sennie.

— Tak.

Uśmiechnęła się i spontanicznie rzuciła się w jego stronę.

— Draco! — wrzasnęła płaczliwym tonem.

— Co się stało?

— Zemdlałeś. To się stało. Przy okazji wystraszyłeś mnie na śmierć — powiedziała, obejmując go i ukrywając twarz w zagłębieniu jego szyi.

— Przepraszam za to.

— Merlinie — mruknęła zanim lekko dała mu kuksańca w bok. — Dlaczego nigdy nie słuchasz innych?

— Um, to pewnie przez złe geny — zażartował.

Hermiona wstała i skrzyżowała ramiona. Przez chwilę wyglądała na rozgniewaną, ale sekundę później uśmiechnęła się lekko, wyraźnie rozbawiona jego odpowiedzią.

Blondyn westchnął. — Nie chcę spędzić tu ani minuty dłużej.

Kobieta nachyliła się nad nim i odgarnęła niesforny kosmyk włosów z jego twarzy. — Dobrze postąpiłeś, Draco. Colby miał operację dwadzieścia osiem minut temu. Jest stabilny i lekarze myślą, że przeszczep się udał. Jest duża szansa, że wydobrzeje i będzie żyć jak inne dzieci.

Malfoy uśmiechnął się lekko.

— Ale jest jedna rzecz. — Kobieta zagryzła wargę.

Spojrzał na nią wyczekująco.

— Będziesz musiał być dawcą przez kolejne dwa lata, co sześć miesięcy. Czyli cztery razy.

Zmarszczył brwi, próbując przetrawić to, co powiedziała. Gdy zrozumiał o co chodzi, poczuł, że robi się blady. Zgodnie z oczekiwaniami Hermiony, znowu zemdlał.

— Merlinie, co za mięczak. Zachowuje się gorzej niż Harry — westchnęła.

Cóż, Draco bardzo się zmienił, ale niektóre rzeczy nigdy się nie zmienią. Draco Malfoy, pomimo dorastania i dojrzewania, w obliczu bólu zachowywał się jak mięczak.

♥☆♥☆♥☆♥

Teddy siedział wśród Weasleyów na kolacji w Norze. Odsunął ziemniaki na bok talerza.

— Teddy, jedz ziemniaki — poprosiła Ginny.

Chłopiec jęknął, ale wziął mały kawałek na widelec.

— Co się dzieje, dzieciaku? — zapytał George, pochylając się w jego stronę.

— Chciałem zostać z ciocią Mionką w szpitalu. — Dąsał się maluch.

Ron poderwał się ze swojego miejsca. — Co?

— Wiem, Teddy, ale Hermiona chciała zająć się Draco i nie mogłaby tego zrobić, gdyby dodatkowo musiała zajmować się tobą — mruknął Harry.

— Mógłbym sobie znaleźć jakieś zajęcie, ale chciałem tam być, żeby upewnić się, że z Draco wszystko porządku. Nie wyglądał zbyt dobrze, bo wbili mu taką wielką igłę, która grubością przypomina jego różdżkę — wymamrotał chłopiec.

Ron próbował zrozumieć to, co powiedział Teddy i zrobiło mu się niedobrze. Co dokładnie łączyło Hermionę z fretką? W jaki sposób Malfoy przekonał do siebie to dziecko? Za każdym razem, gdy Teddy patrzył na niego, widział wrogość w jego oczach, chociaż domyślał się, że takie małe dziecko nie ma pojęcia co znaczy to słowo. Co mógłby zrobić żeby odzyskać Hermionę? Oczywiście miał zamiar to zrobić. Nie wiedział, czy mógłby bez niej żyć. Ona naprawdę była dla niego wszystkim i musiał znaleźć sposób, żeby jej to udowodnić.

♥☆♥☆♥☆♥

Hermiona obudziła się następnego ranka, czując zapach świeżo parzonej kawy. Uśmiechnęła się, gdy zobaczyła parującą filiżankę na małym stoliku w jej pokoju. Bluszczyk naprawdę ją rozpieszczała. Wstała z łóżka i podeszła do stolika. Najpierw powąchała napój, po czym wzięła pierwszy łyk. Tego jej było trzeba. Usiadła na krześle i rozwinęła Proroka Codziennego. Kiedy zobaczyła nagłówek na pierwszej stronie, od razu tego pożałowała.

WIADOMOŚĆ OD RONA WEASLEYA DO DRACO MALFOYA: WYZYWAM CIĘ NA POJEDYNEK W QUIDDITCHU. MOJA DRUŻYNA PRZECIWKO TWOJEJ O RĘKĘ HERMIONY.

PŁATNA reklama Rona Weasleya.

To był tytuł. CO. DO. CHOLERY!

Hermiona wpatrywała się w tytuł reklamy przez minutę. Czuła buzującą złość. Mecz Quidditcha o jej rękę? Czy Ron nie tylko stracił pamięć, ale także mózg? Co do cholery jest z nim nie tak? Jeśli myślał, że to romantyczny gest, to grubo się myli. Miała przeczucie, że niedługo się o tym przekona.

HERMIONA GRANGER NIEWINNĄ CZAROWNICĄ CZY NOTORYCZNĄ NIERZĄDNICĄ?

Autorstwa Rity Skeeter

Hermiona prychnęła, gdy zobaczyła małą kolumnę z prawej strony reklamy Rona. Oczywiście Skeeter musiała wsadzać nos w nie swoje sprawy.

___________

Witajcie :) w ten sobotni wieczór publikuję nowy rozdział. Tak jak obiecałam, pojawia się szybko. Jak wrażenia? Jestem bardzo ciekawa Waszej reakcji na przedstawione wydarzenia. Oczywiście Draco zachował się tak jak powinien. Cieszę się, że to zrobił mimo tego że boi się igieł (hah jednak mamy coś wspólnego xD). Jak widzicie, Ron nie zamierza odpuścić. Ale to czy dojdzie to meczu, wyjaśni się w kolejnych rozdziałach. 

Historia powoli dobiega końca. Z jednej strony się cieszę, ale z drugiej jest mi strasznie smutno, bo przyzwyczaiłam się do Teddy'ego, Draco i Hermiony. Nawet nie przeszkadza mi Blaise, a to bardzo rzadko występująca sytuacja. Kolejny rozdział powinien pojawić się w przyszłym tygodniu, ale nie wiem dokładnie kiedy, dlatego nie będę nic obiecywać.

To tyle. Komentujcie i oceniajcie. Enjoy!