Rozdział 24

— Schowaj to! — szepnął Draco. Teddy skinął głową i próbował włożyć miotłę pod koszulę, ale z marnym rezultatem.

Hermiona otworzyła szeroko oczy, widząc ich poczynania.

— Draconie Malfoyu nie kupiłeś mu miotły, prawda? — zapytała, patrząc na niego.

— Cóż…

— Draco!

— Ciocia Mionka, tak bardzo za tobą tęskniłem! — krzyknął Teddy, rozkładając ręce w jej stronę i dyskretnie podając miotłę blondynowi.

— Oh, ja też za tobą tęskniłam, kochanie.

Teddy jesteś aniołem — pomyślał Draco. Podświadomie pogratulował maluchowi tego, że w sytuacji kryzysowej potrafi być małym słodkim brzdącem, który umie odwrócić uwagę Hermiony i zapobiec kłótniom. Chłopiec zachowywał się jak typowy Malfoy.

— Dlaczego nie zabraliście mnie ze sobą? — zapytał Teddy teatralnym tonem. Hermiona od razu mocno go przytuliła, na co on prychnął z poirytowaniem.

— Teddy, wiesz, że cię kocham, ale nie mogłam tak po prostu zabrać cię ze sobą do Irlandii.

— Owszem, mogłaś. — Chłopiec pokiwał głową z entuzjazmem.

— Nie wiem czy twoi rodzice by się na to zgodzili — mruknęła z trudem tłumiąc śmiech.

— Mogliśmy im wysłać soweeeeeeee — zapłakał Teddy.

Harry szybko znalazł się obok niego i wziął go na ręce.

— Hola, hola, ty mały bezczelny potworze — powiedział Wybraniec, mrużąc gniewnie oczy. — Kto powiedział, że ciocia Miona zabierze cię ze sobą? Znam ją dłużej i myślę, że zabrałaby mnie.

— Nie zrobiłaby tego. — Teddy pokręcił głową. — Jestem ładniejszy.

— Cóż… — Harry zaśmiał się. — Wygrałeś.

Draco odetchnął z ulgą, sądząc, że sytuacja jest opanowana, ale nagle poczuł, ostry ból na ramieniu. Odwrócił głowę w tamtą stronę i zobaczył, że Hermiona uszczypała go w ramię.

— Ała, to bolało.

— Bo miało. Nie myśl, że ci się upiekło — syknęła, czytając w jego myślach.

— Cholera.

Hermiona uniosła brew.

Draco pochylił się i pocałował ją w czoło. — Jesteś taka słodka, gdy się złościsz. — Po czym dał jej buziaka w usta.

— Ewwwww Draco — mruknął Teddy z obrzydzeniem.

— Co przegapiliśmy? — spytał Blaise, gdy razem z Luną teleportowali się do mieszkania Draco. Mężczyzna spojrzał na chłopca z zaciekawieniem.

— Draco pocałował ciocię Hermionę! — krzyknął maluch z przerażeniem.

— Oh, to jest takie eww. — Blaise nie mógł się powstrzymać i roześmiał się na głos.

— Blaise, nie drwij sobie ze mnie! — Teddy pogroził mu palcem.

— Wiesz, co znaczy to słowo? — Zabini uniósł brew.

— Ciocia Mionka uczyła mnie nowych słów, kiedy u niej byłem — powiedział chłopiec, wypinając dumnie pierś.

— Merlinie — mruknął Draco. — Nic dziwnego, że mikrus używa takich słów jak multum, wieloznaczny lub dewotka. Draco zachowujesz się jak dewotka. — Blondyn parodiował głos Teddy’ego.

Hermiona pokręciła głową z politowaniem, a Ginny i Luna roześmiały się głośno.

— Kolacja jest prawie gotowa, musimy tylko poczekać na Kena i Annę. Chodźmy do salonu. Bluszczyk przygotowała przekąski — zaproponowała Hermiona, patrząc na zegarek.

— Cudownie, Bluszczyk jest fenomenalną kucharką — skomentował Blaise.

— Cóż, Potter, chyba powinienem ci to dać — powiedział Draco, podając Harry’emu miotłę.

Mężczyzna spojrzał na najnowszy model Błyskawicy. Wiedział, że jest bardzo droga i takie prezenty są po prostu nieodpowiednie dla Teddy’ego. Rzucił blondynowi ostrzegawcze spojrzenie.

— Zdajesz sobie sprawę z tego, że nie jestem zadowolony z faktu, że kupujesz mu takie drogie prezenty? Nie chodzi o to, że ja i Ginny wypadamy przy tym słabo, ale o to, że nie chcę, żeby mój syn wyrósł na takiego zepsutego i rozkapryszonego człowieka jak jego kuzyn.

Przez chwilę patrzyli na siebie ze złością. Mimo tego, że Draco był z Hermioną i wyglądali na szczęśliwych, Harry nie zawsze pochwalał decyzje blondyna. Szczególnie nie podobało mu się to, że za bardzo rozpieszczał Teddy’ego.

— Merlinie, nie pozwól na to, żeby mikrus taki był. — Draco wzdrygnął się, na co Harry zmarszczył brwi.

— Posłuchaj, robię to dlatego, że chcę jakoś mu zrekompensować te cztery lata, kiedy nie miałem z nim żadnego kontaktu, co w gruncie rzeczy zawdzięczam ciotce Andy.

Harry był zaskoczony jego wyznaniem. Ciotka Andy? Czyżby miał na myśli Andromedę Tonks?

— I nigdy nie chciałem podważyć twoich albo Łasi-, oh przepraszam zły nawyk, nigdy nie chciałem podważyć metod wychowawczych pani Potter. Gdybym to zrobił, zapewne już by mnie tu nie było, bo Hermiona by się ze mną rozprawiła. Zresztą ty znasz ją najlepiej i wiesz do czego jest zdolna — mruknął Draco porozumiewawczym tonem, po czym wszedł do salonu.

Wybraniec zamrugał dwa razy, po czym uśmiechnął się i spojrzał na miotłę. Związek z Hermioną wyszedł Draconowi na dobre. Wydawał się być lepszym człowiekiem.

Postawił miotłę przy wieszaku na ubrania i skierował się do salonu. Popatrzył na Draco, który obejmował Hermionę w pasie i szeptał jej coś do ucha. Kobieta szybko obróciła się w jego stronę i włożyła mu do ust ser i krakersy, które trzymała w ręce. Widząc jego minę, roześmiała się tak głośno, że Harry’ego rozbolały uszy. Uśmiechnął się pod nosem. Kto by pomyślał, że panna Granger potrafi żartować?

— Ty! — krzyknął Draco, próbując wyjąć z ust ser i krakersy.

— Draco, wyglądasz śmiesznie. — Teddy zaśmiał się i włożył do ust winogron. Gdy zobaczył mordercze spojrzenie blondyna, znowu zachichotał.

— Cześć? — powiedział Ken, gdy wszedł do mieszkania.

— Hej Ken, dobrze cię widzieć. — Hermiona uśmiechnęła się i podeszła do niego.

— Cześć Ken — powiedzieli chórem Blaise i Luna.

— Też się cieszę, że cię widzę — szepnął tuż przy twarzy Hermiony i pocałował ją w policzek. — Cześć wszystkim. — Pomachał do gości.

Draco starał się nie warczeć. Nie ufał temu facetowi. Od balu wydawał mu się podejrzany. Nie miało to nic wspólnego z faktem, że Hermiona uważała Kena za przystojnego mężczyznę. Dobra, może trochę…

— Musimy jeszcze poczekać na Annę i możemy siadać do stołu. — Hermiona uśmiechnęła się z podekscytowania. Cieszyła się, że są tu wszyscy jej przyjaciele. Ostatnio mieli dla siebie bardzo mało czasu. Nie mogła sobie przypomnieć kiedy ostatnim razem wspólnie siedzieli przy stole.

Goście rozsiedli się na miękkich kanapach i nagle na środku salonu pojawił się patronus swoim wyglądem przypominający kruka. Mimo że byli czarodziejami i na co dzień mieli styczność z mówiącymi patronusami, wszyscy podskoczyli do góry, słysząc jego piskliwy głos:

— Panno Hermiono Granger, prosimy o natychmiastowe zjawienie się w świętym Mungu. Oddział rannych i niepełnosprawnych.

Po czym zniknął z trzaskiem. Wszyscy dorośli spojrzeli na zdumioną Hermionę.

♥☆♥☆♥☆♥

Hermiona i Harry aportowali się do szpitala, pozostawiając gości w domu, mimo sprzeciwu Draco.

— Dobry wieczór, witamy na oddziale rannych i niepełnosprawnych. Nazywam się Riley, w czym mogę pomóc? — zapytała pielęgniarka, stojąca przy recepcji.

— Niedawno wysłano do mnie patronusa. Nazywam się Hermiona Granger — odpowiedziała kobieta.

— Oh! Dobrze, że pani jest. Zapraszam do pokoju Q19. Marton Forro czeka na tam na panią razem z pacjentem.

Hermiona podziękowała pielęgniarce i dziarskim krokiem przeszła przez korytarz.

— Czy sekcja Q nie jest przeznaczona dla graczy Quidditcha? — zapytał Harry, doganiając kobietę.

Zatrzymała się w pół kroku. Mężczyzna stanął obok niej. Spojrzeli na siebie i w jednej chwili zrozumieli o kogo chodzi.

— Ron — powiedzieli jednocześnie.

♥☆♥☆♥☆♥

Draco w ciszy przeżuwał kluski ziemniaczane, starając się nie okazywać żadnych emocji. Bardzo chciał teleportować się z Hermioną do świętego Munga, ale poprosiła żeby został w domu. W końcu to było jego mieszkanie. Jednak czuł, że wydarzy się coś złego. To wszystko było bardzo podejrzane.

♥☆♥☆♥☆♥

Hermiona oparła się o ścianę i spojrzała znacząco na Harry’ego. Nie chciała tam wchodzić. Mężczyzna westchnął, spojrzał przez oszklone drzwi na swojego przyjaciela i lekko zapukał.

— To ona. Mówiłem ci, że przyjdzie — mruknął Ron do pielęgniarki. — Możesz sobie iść, bo ona się mną zajmie. Obiecuję, że na pewno się mną zajmie. Nie mogę tu zostać na noc, nie mam na to czasu. Jutro jest nasza rocznica i chciałem przygotować coś specjalnego, żeby… żeby wybaczyła mi ostatni rok… Harry? — mężczyzna krzyknął głośno.

— Ron — mruknął Harry ponuro.

— Co ty tu robisz? Gdzie jest Hermiona?

— Hermiona… Do cholery, Ron, co jest z tobą nie tak? Nie uważasz, że wystarczająco ją skrzywdziłeś? Daj jej spokój. Ona jest szczęśliwa… — Nie przejmował się tym co mówi. Chciał jedynie szczęścia Hermiony.

— Nie wydaje mi się, że jest na mnie aż tak bardzo zła za to, że nie byłem na jej urodzinach. Armaty musiały grać na Ukrainie. Musiałem tam być. Ale za to kupiłem zabawkę dla Krzywołapa.

Harry cofnął się zmieszany. Otworzył oczy z szoku. — Ron, to było dwa lata temu.

— Co masz na myśli?

— Panie Weasley to właśnie próbuję panu powiedzieć. — Westchnęła pielęgniarka. — Stracił pan pamięć z ostatnich dwóch lat.

— Nie — powiedzieli chórem pacjent w łóżku i osoba, która właśnie weszła.

Harry obrócił się.

— Hermiono — wyszeptał z niepokojem, widząc jej bladą twarz. Kobieta poczuła, że jej świat wiruje.

— Kto to? — zapytał Ron, wskazując Sadie Rayne, która przeszła przez drzwi. Brunetka spojrzała na niego i uniosła wysoko brwi.

— To są jakieś żarty, prawda? — zapytała, zwracając się do Hermiony.

Panna Granger pokręciła głową. — Nie, ale chciałabym, żeby były.

Ledwo skończyła zdanie, a drzwi otworzyły się szeroko i do pokoju wpadła blondynka o kręconych włosach. — Mon-Ron!

Oczy Harry’ego otworzyły się jeszcze szerzej i spojrzał na trzy kobiety. — O cholera.

♥☆♥☆♥☆♥

Draco usiadł na kanapie i patrzył na wielki zegar, a w międzyczasie Bluszczyk oprowadzała Ginny, Kena i Teddy’ego po mieszkaniu mężczyzny. Blaise usiadł na fotelu naprzeciwko przyjaciela, a Luna przeglądała półki wypchane po brzegi różnego rodzaju książkami. Niektóre z nich należały do Hermiony.

W pomieszczeniu panowała cisza. Jedynie można było usłyszeć ciche podśpiewywanie kobiety.

— Draco, dlaczego masz w biblioteczce książki Susan Elizabeth Philips? — zapytała, starając się nie śmiać.

— Kto to jest? — spytał blondyn, nie mając pojęcia o czym Luna mówi.

— Mugolska pisarka, która pisze głównie romanse — wyjaśniła.

Blaise prawie się zakrztusił.

— Są Hermiony! — wtrącił szybko Draco.

— Rozumiem — odparła słodkim tonem.

Gdy to powiedziała, ktoś aportował się do mieszkania. Wszyscy odwrócili głowy w kierunku kominka i zobaczyli Annę, która trzymała za rękę małego chłopca.

— Gdzie jest Hermiona? — spytała kobieta, przybliżając się do nich, tak żeby mogli zobaczyć chłopczyka.

— Colby? — Draco uniósł brew ze zdziwieniem.

— Colby? — powtórzyli Blaise i Luna zdezorientowani.

♥☆♥☆♥☆♥

— Co ty tu robisz? — krzyknęły jednocześnie Sadie i Lavender, patrząc na siebie ze złością.

— Co się dzieje, Hermiono? — zapytał Ron.

— Lavender, Sadie jest tutaj, bo ją zaprosiłam — powiedziała Hermiona, chcąc zapobiec wojnie między obiema kobietami. Domyślała się, że mogłyby rzucić się sobie do gardeł.

— Dlaczego, do cholery, ją zaprosiłaś, a w ogóle co ty tu robisz? Przecież nic już cię nie łączy z Mon-Ronem!

— O mój Boże, mogłabyś wreszcie przestać źle wymawiać jego imię? Jesteśmy dorosłe i tak też powinnyśmy się zachowywać, dlatego przestań tak piszczeć! To brzmi gorzej od dźwięku kredy na tablicy! — wrzasnęła Sadie.

To szybko uciszyło Lavender.

— Dzięki Merlinowi za to, że potrafisz słuchać. — Westchnęła Sadie.

— Zapytam jeszcze raz — powiedział Ron, zwracając na siebie uwagę wszystkich w pomieszczeniu. — Czy ktoś z was może mi powiedzieć, co tu się dzieje?

Sadie spojrzała na niego spod przymkniętych powiek. Zagryzła wargi i zbliżyła się do łóżka. Jej biodra kołysały się z gracją.

— Ron… — powiedziała prawie bezgłośnie. — Czy ty naprawdę mnie nie pamiętasz?

Rudzielec przełknął ślinę. — Cóż…

Kobieta dotknęła palcem jego skroni i schowała mu za ucho kosmyk włosów. Mężczyzna kolejny raz przełknął ślinę i utkwił wzrok w jej dekolcie. Oczy o mało nie wyszły mu z orbit, gdy zobaczył jej ponętne piersi.

Sadie zauważyła jego zachowanie i prychnęła z niesmakiem.

— Odejdź od niego! — krzyknęła Lavender bojowo. Chciała odepchnąć Sadie, ale Harry złapał ją za ręce, uniemożliwiając jakikolwiek ruch.

— On nie jest tego wart — mruknęła Sadie zdegustowanym tonem. — To kobieciarz, który nigdy nie będzie potrafił być wierny jednej kobiecie.

Harry puścił Lavender, gdy poczuł, że kobieta się rozluźnia.

Hermiona obserwowała całą sytuację i w jednej chwili zrozumiała, że Sadie ma rację. Ron nie był gotowy do stałego związku. Szkoda tylko, że nie wiedziała tego wcześniej.

— Um, Rayne, ja… nie bronię go, ale domyślam się, że było mu trudno nie zwrócić na ciebie uwagi — mruknął Harry niepewnie, spoglądając na swoje buty, aby uniknąć spojrzeń, które w tym momencie rzucały mu trzy kobiety.

Sadie uśmiechnęła się pod nosem i zwróciła się do niego, całkowicie ignorując głupią blondynkę. — Tak, ale Harry Potterze, ty patrzysz tylko na moją twarz albo na moje stopy. Tak bardzo kochasz swoją żonę, że nie masz odwagi spojrzeć na moje piersi, które podziwia miliony mężczyzn, łącznie z twoim przyjacielem — powiedziała, podchodząc do mężczyzny, po czym odwróciła się i wyszła przez drzwi, kręcąc biodrami. Wybraniec śledził wzrokiem jej stopy. Jego twarz przybrała kolor szkarłatu.

Ron także się zarumienił, a Hermiona zamknęła oczy. Dlaczego tu była? Chciała przytulić się do Draco, ale jego tu nie było. Dlaczego nie pozwoliła mu iść ze sobą? Dlaczego jej posłuchał?

♥☆♥☆♥☆♥

— Colby, co ty tu robisz? — Draco usiadł prosto, a ton jego głosu nie był przyjacielski.

— Panna Granger dała mi swoją wizytówkę, jeśli kiedykolwiek chciałbym z nią porozmawiać — wyszeptał chłopiec.

Blondyn zamknął oczy i westchnął. Oczywiście ta cholerna kobieta musiała wtrącać nos w nie swoje sprawy. Ale nie dziwiło go to. Hermiona była cudowną kobietą, która nie mogła patrzeć na nieszczęście dzieci.

— Nie chcę żebyś był dawcą. Nie mogę od ciebie tego wymagać. Nie musisz tego robić. Nie chcę dawać rodzicom złudnej nadziei na to, że wyzdrowieję. Ja chcę tylko, żeby moi rodzice byli szczęśliwi — powiedział Colby silniejszym głosem. — Nie chcę żeby mamusia i tatuś cierpieli. Byłoby im łatwiej, gdybym odsze… — Chłopiec nie skończył swojej wypowiedzi, bo zasłabł tuż przed nimi.

— Colby! — krzyknął Draco, gdy podniósł chłopczyka. — Colby!

Nie było żadnej odpowiedzi. Bezwładne ciało leżało w ramionach Dracona, który poczuł się tak, jakby czas stanął w miejscu. Jednak po chwili otrząsnął się z szoku. Musieli coś zrobić.

— Blaise, skontaktuj się z moją matką i poproś ją o kontakt do Lucjusza lub kogokolwiek. Ja idę z nim do Świętego Munga!

Po czym aportował się do szpitala, chcąc jak najszybciej pomóc chłopcu.

— Jest tu ktoś? To nagły wypadek! Potrzebuję lekarza! Pomocy! — krzyknął mężczyzna, gdy znalazł się w szpitalu.

— Proszę pana, co się stało? — zapytała pielęgniarka, widząc jego panikę.

— Upadł przede mną, nie wiem co się stało! — krzyknął Draco histerycznie.

— Spokojnie, proszę się uspokoić. Powiedział pan, że chłopiec upadł przed panem?

Skinął głową.

— Czy ma pan jakiekolwiek informacje o jego stanie zdrowia?

— On choruje na… jak to się nazywało… wiem, BMD!

Kobieta popatrzyła na chłopca z niepokojem. Machnęła ręką na drugą pielęgniarkę, która szybko zabrała Colby’ego z ramion blondyna.

— Pielęgniarka się nim zajmie. Czy jest pan kimś z rodziny?

— Ja, ja, ja… jestem jego przyrodnim bratem — wychrypiał Draco.

_______________

Witajcie :) W ten niedzielny wieczór publikuję kolejny rozdział opowiadania. Niektórzy z Was przeczuwali, że sielanka między Draco a Hermioną nie potrwa długo no i oczywiście mieliście rację. Jak wrażenia po rozdziale? Mam nadzieję, że pozytywne ;)

Wczoraj wróciłam z urlopu naładowana pozytywną energią i wypoczęta jak nigdy dotąd. Przemyślałam kilka spraw i doszłam do wniosku, że teraz skupię się na końcówce Simply, bo ostatnie rozdziały są najważniejsze, a zostało ich tylko trzy. Także w najbliższym czasie wszystkie się pojawią ;)

To tyle. Komentujcie i oceniajcie. Miłego tygodnia :) Enjoy!