Rozdział 17

– Jesteś pewna, że nie chcesz żebym tam z tobą poszedł? – zapytał Draco, siadając za kierownicą swojego samochodu, który kupił po ukończeniu Hogwartu. Chciał wiedzieć czy Hermiona jest pewna swojej decyzji. Kipiał ze zdenerwowania, ale słysząc warkot silnika, trochę się uspokoił.

– Oh, myślę, że będzie dobrze – Hermiona rzuciła mu diabelski uśmiech, kiedy odpięła swój pas.

– Cóż, pozwól mi spełnić twoją prośbę. – Blondyn uśmiechnął się niemal szatańsko.

– Co? – Hermiona miała wychodzić z samochodu, kiedy Draco podniósł ją z fotela i usadził na swoich kolanach. Kobieta zarumieniła się na czerwono, kiedy zrozumiała, że siedzi na nim. – Co ty… Draco! – pisnęła, gdy usta blondyna delikatnie pieściły jej szyję. – Co ty…

Przerwał jej wpół słowa, zamykając jej usta pocałunkiem. To był jedyny skuteczny sposób żeby Hermiona Granger przestała gadać.

Hermiona czuła się bardzo niezręcznie. Migdali się z Draco w jego samochodzie naprzeciwko stadionu Armat. Takie sytuacje zdarzały się jedynie w romansach, które czytała jej mama. Nie powinny mieć miejsca w prawdziwym życiu. Ale nie narzekała.

Dotykała rękami jego blond włosów, a on wplatał palce w jej loki. Oderwała się od niego, kiedy poczuła, że brakuje jej tlenu.

Draco pocałował ją niżej. Nie mogła się powstrzymać i jęknęła. Merlinie, nikt nigdy tak jej nie całował. Wtedy poczuła jak gryzie ją w bark i schodzi coraz niżej. Spowodowało to kolejny jęk.

Blondyn znowu odnalazł jej usta i złożył na nich gorący pocałunek. Nagle przerwał i otworzył oczy. Nie mógł się powstrzymać i popatrzył na nią. Nadal miała zamknięte oczy i nierówny oddech. Rozczochrane włosy dodawały jej niesamowitego uroku. Jej usta były różowe i opuchnięte od jego pocałunków. Czuł, że jest bardzo podniecony.

– Myślę, że na pewno jestem gotowa – powiedziała Hermiona niemal bez tchu.

♥☆♥☆♥☆♥

Ron nie mógł się powstrzymać i nie zważając na swoje bezpieczeństwo, efektownie bronił pętle, powodując zachwyt dziennikarzy. Dotychczas był nieomylny, pomijając jeden gol, który wpadł do pętli niepostrzeżenie. Poprzedniego wieczoru bardzo pokłócił się z Sadie. To była ich pierwsza poważna kłótnia. Poszło o ten przeklęty ranking Par Roku. Na szczęście doszli do porozumienia i dziś było… zdecydowanie lepiej. 

Piękną kobietę idącą po boisku, pierwszy zauważył szukający. Było wiadomo, że ją wypatrzy, bo przecież jego zadaniem było rozglądanie się dookoła. Zatrzymał się na miotle i zaczął ją podziwiać.

Zleciał na dół, chcąc pierwszy przywitać się z tą nieziemsko piękną istotą. Kiedy szukający był blisko boiska, pozostali gracze wstrzymali trening i rozglądali się, chcąc wiedzieć co się dzieje. Nagle ją zauważyli. Wkrótce wszyscy zlecieli na dół.

Jednocześnie reporterzy zainteresowali się powstałym zamieszaniem. Niektórzy mieli przygotowane aparaty, a inni łapali ostrość.

– Witaj, piękna pani. Nazywam się Phillip Letter. W czym mogę ci pomóc?

Hermiona zdjęła okulary i założyła je na włosy. – Cześć, Phil. – Uśmiechnęła się, eksponując śnieżnobiałe zęby. Wstążka jej sukni tańczyła na wietrze.

Phil nie mógł się powstrzymać i przyglądał się jej z wielkim szokiem na twarzy. Miała na sobie piękne ubrania, podkreślające idealną figurę. Była przepiękna.

– Phil, to ja –powiedziała kobieta.

Phil zamrugał dwa razy.

– Hermiona Granger?

Uszy Rona poczerwieniały, kiedy stanął miedzy kolegami z drużyny, którzy obserwowali kobietę. Przesunął na bok pałkarza i ścigającego, aby być bliżej.

Zatrzymał się, kiedy ich zobaczył i podbiegł bliżej.

Dziennikarze usłyszeli pytanie Phila i wpadli w szał. Zaczęli szybko robić zdjęcia. Wielu przeklinało fakt, że nie mogli być na boisku.

– Hermiono – mruknął, kiedy ją zobaczył. Spojrzał w dół i zobaczył jej buty. Powoli skanował wzrokiem jej figurę, wspinając się w górę. Jej nogi wydawały się być dłuższe niż kiedykolwiek. Przypomniał sobie, jak kładła mu je na kolana. Następnie popatrzył na sukienkę. Jego oczy uciekały na wszystkie strony. Gorset sukienki eksponował jej piersi, a taśma pod linią biustu… chciał spojrzeć jeszcze raz. Merlinie, tak bardzo tego chciał.

– Ron – powiedziała miękko, kiedy zobaczyła stojącego za Philem byłego narzeczonego, po czym dodała: – Draco i ja wyjeżdżamy dzisiaj i chciałam się zorientować…

– Więc dlatego jesteś ubrana tak jakbyś się oto prosiła? – przerwał jej wpół zdania.

Otworzyła szeroko oczy i zapytała z niedowierzaniem: – Co powiedziałeś?

Pozostali zawodnicy patrzyli na Rona z oburzeniem. Czy on właśnie zasugerował, że Hermiona Granger jest dziwką? Znali go bardzo długo, tak jak i ją. I szczerze mówiąc woleli jej towarzystwo. Woleli ją nawet, kiedy wyglądała jak szara myszka.

– Masz uszy, Hermiono, więc ich użyj – powiedział ze złością, z premedytacją wykorzystując do tego wczorajszy tekst Draco.

Hermiona machnęła ręką. Wszystkie tłuczki wzbiły się w powietrze i poleciały w jej kierunku. Potem zatrzymały się gwałtownie tuż przy niej i oczekiwały na rozkazy.

Ron przełknął ślinę, widząc dziewięć tłuczków latających blisko kobiety.

Machnęła ponownie ręką. Jeden tłuczek poleciał wprost na Rona Weasleya. – To za bycie głupim palantem.

Ron ledwo zdążył zrobić unik.

Machnęła ręką i kolejny tłuczek poleciał w jego stronę. – To za zdradzanie mnie.

Pozostali gracze przyglądali się całej sytuacji z wypiekami na twarzy. Podążali wzrokiem za tłuczkami, które atakowały ich bramkarza. Współczuli mu, ale nie mogli mu pomóc. Nie żeby na to zasługiwał, ale to było cholernie zabawne. Pomijając fakt, że Hermiona Granger była cholernie seksowna, kiedy się złościła. Nie mogli zrozumieć dlaczego Weasley ją zdradzał.

– To za tyle wylanych łez z twojego powodu.

– To za spanie z dziewczyną w łóżku jej chłopaka. – Ron rzucił się na ziemię. Tłuczek przeleciał centymetr nad jego głową.

Oczy wszystkich widzów rozszerzyły się z zaskoczenia.

– To za zerwanie ze mną dwa tygodnie przed naszym ślubem. – Tłuczek przeleciał między jego nogami.

– To za złamanie mi serca w tamtej chwili.

– To za wyrzucenie mnie z MOJEGO mieszkania. – Ron biegał wokół, unikając tłuczka, tak jak Harry na drugim roku.

Wszyscy stali w miejscu i po prostu patrzyli na ten spektakularny widok. Dziennikarze co chwila robili zdjęcie i zawzięcie notowali coś w swoich notesach.

– To za zasugerowanie, że jestem łatwa. – Ron wstał bardzo nieporadnie, rozstawiając nogi jak kaczka.

– A to za… – Tłuczek doleciał do Rona i zatrzymał się dwa cale przed nim. Uniósł się w powietrzu.

Ron wziął duży łyk powietrza.

– Za danie mi szansy bycia z Draco. – Tłuczek spadł z łoskotem.

Hermiona opuściła rękę. Kiedy to zrobiła, zawiał silny wiatr. Rozwiał jej włosy na bok.

Szukający Armat gwizdnął przeciągle, kiedy zauważył malinkę na szyi Hermiony Granger. Nie był jedynym, który to zauważył.

– Co do cholery masz na szyi? – krzyknął Ron. Hermiona spojrzała na niego z politowaniem. Potem uśmiechnęła się i założyła okulary. – Masz rację, Ron, może rzeczywiście jestem łatwa. Ale spójrz na to w inny sposób. Należę do Draco. Nigdy nie będę twoja… nigdy więcej.

Odwróciła się, żeby odejść i kiedy to zrobiła, rzuciła za siebie pęk kluczy, mówiąc: – Będziesz ich potrzebował. To nowe klucze do mieszkania. Te co masz są bezwartościowe. Zmieniłam zamki po naszym rozstaniu. Żegnaj i krzyżyk na drogę.

Hermiona wyszła ze stadionu. Wszyscy dziennikarze popędzili za nią, ale ich zignorowała.

♥☆♥☆♥☆♥

Draco oparł się o swój samochód. Wyglądał bardzo przystojnie i emanował pewnością siebie. Oświetlało go światło słoneczne. Biała koszula z kołnierzykiem idealnie na nim leżała. Podwinięte rękawy eksponowały umięśnione ramiona. Wytarte mugolskie jeansy pasowały idealnie i wyglądał jakby brał udział w reklamie firmy Levi’s.

Patrzył rozbawiony na Hermionę, która podeszła do niego z wdziękiem kręcąc biodrami.

– Chodźmy – powiedziała, uśmiechając się szeroko. Okulary zsunęły się jej na nos, więc poprawiła je i znowu zakrywały jej oczy.

Blondyn zauważył tłum wychodzący ze stadionu. Byli tam dziennikarze i cała drużyna Armat.

– Oczywiście, ale najpierw… – Zdjął jej okulary i schował do tylnej kieszeni spodni. Popatrzył jej w oczy, po czym chwycił ją w ramiona i pocałował namiętnie. Przesunął ją tak, że teraz to ona opierała się o samochód. Była dociśnięta do auta, a jej piersi dotykały klatki Draco. Nigdy nie czuła się taka żywa i radosna. Czuła się dobrze i naprawdę chciała żeby Ron poczuł się tak, jak ona w dniu ich zerwania.

Ron nic nie rozumiał i patrzył na nich osłupiały. Phil i jeden z pałkarzy byli w bliskich relacjach z Hermioną, dlatego na wszelki wypadek stali po obu stronach rudzielca.

Draco odchylił głowę po pocałunku. Ogromny uśmiech zdobił jego twarz. Hermiona również uśmiechała się szeroko.

Jeden z reporterów wyszedł z tłumu. – Panno Granger, Panie Malfoy – powiedział drżącym głosem.

Hermiona spojrzała na reportera przez ramię Draco. Jej oczy rozszerzyły się z szoku i szczęścia. – Dennis? – zapytała, stając prosto.

– Cześć, Hermiono – odparł drżącym głosem.

– O mój Boże! – Zanurkowała pod ramię Draco. – Ale wyrosłeś! – zawołała, rzucając mu się na szyję.

Dennis Creevy poczerwieniał. Czuł na sobie wzrok innych reporterów, ale nie przejmował się tym.

– Jak się masz? – Hermiona odgarnęła niesforny kosmyk blond włosów za jego ucho.

Draco mocno zacisnął szczękę i powtarzał sobie w kółko, że ten facet jest od nich cztery lata młodszy i jest przyjacielem Hermiony.

– Dobrze. Aktualnie pracuję w Żonglerze.

Oczy Hermiony rozszerzyły się z radości. – W Żonglerze taty Luny.

Dennis przytaknął.

Draco wyprostował się, słysząc te słowa. Czyli ten dzieciak pracował z Luną i ją wyręczał, kiedy była zajęta.

– Oh, gratuluję. I jak, podoba ci się?

– Tak i to bardzo. Jest zupełnie inaczej.

Hermiona roześmiała się. – O tak, domyślam się. Potrzebujesz czegoś? – Uśmiechnęła się zachęcająco.

– Czy mogę wam zrobić zdjęcie?

Draco otworzył usta, ale zanim zdążył cokolwiek powiedzieć, Hermiona odparła: – Oczywiście.

– Czy chcesz zdjęcie w jakiejś konkretnej pozycji? – Blondyn starał się brzmieć spokojnie, ale w jego głosie można było wyczuć poirytowanie. Ale najwyraźniej jego pytanie było nie na miejscu, bo dzieciak pobladł i Hermiona szturchnęła go.

– No tak. Zastanawiałem się, czy moglibyście znowu zrobić to co przed chwilą.

– Migdalić się? – Draco uniósł brwi, mówiąc to.

Twarz chłopaka zrobiła się jasnoróżowa. – N-nie, nie to miałem na myśli. Chodziło mi oto, że po tym patrzyliście na siebie, jakbyście byli jedynymi ludźmi na świecie.

– Oh – westchnęła Hermiona, patrząc na Draco.

– Coś jeszcze, Creevy? – zapytał blondyn, wzdychając. Granger i to jej cholerne gryfońskie miękkie serce.

– Cóż, chciałbym jakiś cytat.

– Oczywiście. – Hermiona uśmiechnęła się ciepło do niego.

– O czym? – zapytał Draco, nieświadomie kładąc dłoń na talii Hermiony.

– O waszym związku – odparł Dennis pewniejszym głosem.

– To proste – powiedział Draco. – Jestem najszczęśliwszym facetem na świecie. Ona jest moja Łasico! – krzyknął głośno, nie patrząc na Dennisa. Patrzył prosto na Rona Weasleya.

Ron chciał się na niego rzucić z pięściami, ale koledzy z drużyny przytrzymali go, żeby zapobiec katastrofie.

______________

Witajcie :) w to piękne słoneczne piątkowe popołudnie publikuję 17 rozdział opowiadania. Jak Wam się podoba zemsta Hermiony? Ja oczywiście miałam wiele frajdy przy tłumaczeniu, ale myślę, że oddałam wszystko tak jak należy. Draco w takim wydaniu jest taki ahhh *.* wiecie co mam na myśli ;)

Kolejny rozdział pojawi się we wtorek. Tłumaczę teraz dwa opowiadania na zmianę i postanowiłam publikować nowości co 4 dni, tak żebyście mieli czas na zapoznanie się z treścią :D 

Ostatnio zadałam Wam pytanie odnośnie mojego autorskiego dramione. Bardzo dziękuję za wszelakie sugestie :) Przemyślałam to wszystko i postanowiłam, że teraz skupię się na tłumaczeniach. Przetłumaczę kilka rozdziałów do przodu, a potem zajmę się Muzyczną misją i nowym opowiadaniem :) Chyba to dobra decyzja, szczególnie że mam teraz odpowiednie warunki do tego. Więc warto z tego skorzystać :D

To tyle. Komentujcie i oceniajcie. Miłego weekendu! (zazdroszczę Wam tych dwóch wolnych dni.... ja niestety jutro muszę iść do pracy, bo odrabiamy 2 maja, no ale może jakoś zleci) Enjoy!