Rozdział 16

Twarz Rona poczerwieniała w niecałą sekundę. – Co ty do cholery robisz w moim mieszkaniu? – ryknął ostro.

Draco uniósł brew. – Masz oczy Weasley, więc ich użyj – powiedział, podchodząc do nich.

Ron poczerwieniał jeszcze bardziej, kiedy blondyn stanął obok Hermiony i położył swoją rękę na jej talii. Popatrzył na niego z lekką irytacją. Czyżby im w czymś przeszkodził? Największy ból sprawiło mu to, że dotyk fretki był dla Hermiony czymś w rodzaju ukojenia.

– Chcę z powrotem moje mieszkanie – powiedział Ron, zanim zdążył się powstrzymać. – Kupiłem je, kiedy awansowałem w Armatach. – Chciał przestać mówić, ale był po prostu zły. – Chcę odzyskać moje mieszkanie w przyszłym tygodniu.

Kiedy przerwał swoją tyradę zobaczył zszokowaną minę Hermiony i niewzruszonego jak głaz Malfoya.

– W porządku. Możesz wprowadzić się w piątek. W sumie to dobrze się składa, bo ja i Hermiona jedziemy na wycieczkę. Przeniesiemy jej rzeczy do mojego mieszkania, a kiedy wrócimy z wyjazdu, zaczniemy szukać czegoś nowego – powiedział Draco bardzo wolno, niemal boleśnie, upewniając się, że Weasley słyszał wyraźnie każde słowo. Potem wypchnął go za drzwi i zatrzasnął mu je przed nosem.

Odwrócił się w samą porę, żeby złapać Hermionę, przed upadkiem.

– Nienawidzę go! Nienawidzę go! Nienawidzę go! – krzyczała przez łzy, lekko przy tym bijąc go pięściami w nagą pierś. Milczał i trzymał ją, pozwalając na wybuch złości.

Minutę później Hermiona wreszcie się uspokoiła. – Przepraszam za to, Draco – powiedziała, próbując odzyskać spokój.

– W porządku, tylko trochę mnie potłukłaś. Ale pocałunek byłby lepszymi przeprosinami. – Spojrzał na nią w taki sam sposób jak Teddy kilka dni temu.

Przewróciła oczami, nie mogąc powstrzymać uśmiechu. – Naprawdę chcesz, żebym tymczasowo u ciebie zamieszkała? Mogę płacić czynsz za pok… – Przerwał jej, całując ją prosto w usta. Złapała oddech i kontynuowała: – Chcę po prostu wyprowadzić się z teg… – Pocałował ją jeszcze raz, próbując zwrócić jej uwagę na siebie. Ona mimo to nadal mówiła: – Mieszkania, nie chcę widzieć tego drania!

– Granger! Próbuję cię pocałować, a ty wciąż gadasz i gadasz!

– To chyba znaczy, że nie potrafisz zbyt dobrze całować, skoro nie potrafisz mnie rozpraszać – zażartowała, wstając z kanapy.

– Co? Czy ty właśnie zasugerowałaś, że…

– O tak. – Pokazała mu język.

– Granger… – ostrzegł, wstając z kanapy.

– Co?

Blondyn pociągnął ją w swoją stronę i pocałował mocno w usta. Nawet podniósł ją wyżej, żeby byli na tej samej wysokości. Hermiona objęła nogami jego biodra i zaczęła z pasją oddawać pocałunki. Nie zastanawiała się co robi, bo wciąż była nabuzowana spotkaniem z Ronem.

Kiedy oboje nie mieli już siły złapać oddechu, Draco odsunął się pierwszy i powiedział: – Odwołaj to.

Hermiona wciąż miała zamknięte oczy i oddychała ciężko. – Nie ma mowy – odparła bez tchu.

– Hermiono Granger – warknął.

Posłała mu uśmiech i przesunęła się, żeby było jej bardziej wygodnie. Wtedy coś do niej dotarło.

– Draco?

– Hmmm?

– Masz na sobie tylko ręcznik?

Pokiwał głową.

Hermiona praktycznie z niego zeskoczyła.

Nie mógł się powstrzymać i zaśmiał się jej prosto w twarz. Była czerwona jak truskawka.

♥ ☆ ♥ ☆ ♥ ☆ ♥

Kiedy Draco się ubrał, wszedł do salonu i znalazł Hermionę biegającą po pomieszczeniu z dużym kartonem pod pachą. Wkładała do niego zdjęcia.

Włożyła zdjęcie jej z tatą i aż westchnęła, kiedy zobaczyła ile zdjęć znajduje się w pudle. Na szafkach zostały tylko zdjęcia jej z Ronem. Było ich raptem trzy.

– Hermiono, wiesz, że możesz je spakować za pomocą magii?

– Oczywiście. – Spojrzała na niego i dodała: – Po prostu lubię to robić w mugolski sposób.

Blondyn popatrzył na nią jak na wariatkę. – Cóż – westchnął – Więc ci pomogę.

Zapakowali wszystkie rzeczy Hermiony w ciągu godziny. Krzywołap siedział w klatce i z irytacją spoglądał na Draco, który go do niej włożył. Oczywiście za pomocą magii. Blondyn nie chciał dotykać zwierzaka, który miał gorszy temperament od swojej właścicielki.

Hermona rozejrzała się dookoła. Mieszkanie było prawie puste. Kochała je, ale za bardzo kojarzyło się z Ronem. Chociaż wyglądali na szczęśliwych, miała wrażenie, że większość tych „dobrych dni” była kłamstwem.

To mieszkanie było częścią jej. Urządziła go z pomocą mamy i Ginny. Włożyła w to wiele pracy. Była tu gospodynią i pamiętała wszystkie uroczystości, które się tu odbywały. Teraz wszystko nie miało już sensu. Chciało jej się płakać.

– Bluszczyku – powiedział Draco.

Usłyszeli trzask i koło mężczyzny pojawił się skrzat.

– Panie, panienko Hermiono. – Skrzatka skłoniła się tak nisko, że jej spódnica niemal opadła jej na głowę.

Hermiona patrzyła z zaskoczeniem na skrzatkę Draco. Stworzenie miało na sobie sukienkę, nawet bardzo ładną sukienkę w kolorze błękitu. Spódnica sukienki ładnie falowała i skrzatka wyglądała w niej uroczo.

– Czy pokój dla gości jest gotowy?

– Tak, panie.

– Czy możesz tam zanieść pudełka i Krzywołapa?

– Oczywiście. Panie, pan Blaise i pani Luna przybyli już na obiad. – Potem zniknęła z trzaskiem.

– O Boże, całkowicie o tym zapomniałam! – zapłakała Hermiona.

♥ ☆ ♥ ☆ ♥ ☆ ♥

Draco obserwował Hermionę, kiedy spotkała się z Blaise’em i Luną. Był zadowolony, że wydawała się zachowywać normalnie i nie okazywać zbędnych emocji. Nie wspominała o spotkaniu z Łasicem, ale wiedział, że o tym myśli. Nie mógł odpuścić. Kipiał ze złości. Ron Weasley był największą szumowiną na świecie.

Hermiona i Luna wyszły do pokoju gościnnego. Kiedy tylko to zrobiły, Blaise usiadł na krześle obok Draco, które pierwotnie zajmowała Hermiona.

– Jesteś dziś bardzo rozkojarzony. Co się dzieje? – zapytał Blaise, od razu przechodząc do rzeczy.

– Łasic wyrzucił Hermionę z mieszkania.

– Co? Co za drań!

♥ ☆ ♥ ☆ ♥ ☆ ♥

– Luno.

– Tak, Hermiono?

– Jeśli byłabyś mną, w jaki sposób odegrałabyś się na Ronie?

Luna spojrzała na nią z ciekawością i zapytała: – Dlaczego?

– Po prostu chcę wiedzieć.

Blondynka wzruszyła ramionami i włożyła palec do ust, żeby pomyśleć.

– Cóż, jeśli mówimy o Ronie to jest tylko jedno wyjście. Najlepiej by było, gdybyś zawstydziła go w obecności wszystkich zawodników Armat. Musimy mieć pewność, że zauważy co stracił i będzie żałował swojej decyzji do końca życia. Zwłaszcza, że zostawiłaś go dla takiego faceta jak Draco. – Luna uśmiechnęła się szatańsko.

Kiedy tylko znalazły się w pokoju dla gości, od razu skierowały się do szafy Hermiony. Była pełna nowych ubrań, które niedawno dostała. Wiele z nich zakupił Draco, a niektóre wybrała sama. Luna nawet nie spojrzała na typy Hermiony i od razu zaczęła oglądać stroje wybrane przez blondyna. Panna Granger nie wiedziała czy ma się obrazić, czy nie.

– Potrzebujemy czegoś, co sprawi, że Ron rozpadnie się na drobne kawałki. Przykro mi, ale bardziej przydadzą się typy Draco niż twoje. On nie jest taki zachowawczy jak ty – wyjaśniła blondynka, patrząc na ubrania.

– To jest doskonałe! – krzyknęła radośnie, wyciągając strój z szafy.

– Luno, to może wygląda jak dość krótka sukienka, ale w rzeczywistości to BIELIZNA – Hermiona podkreśliła ostatnie słowo.

„Sukienka” miała żywy purpurowy kolor i plisowany materiał w stylu baby doll. Była dopasowana do koloru włosów Hermiony. Materiał był bardzo prześwitujący i można było zobaczyć wiele nagiego ciała. Miseczki były wykonane z czystek koronki i pokryte dużą ilością materiału. Sukienka idealnie dopasowywała się do ciała i sięgała do połowy uda. Taki strój był marzeniem wielu mężczyzn, zapewne dlatego Draco go kupił. Ubrania przez niego wybrane należały do tych, których Hermiona nie odważyłaby się założyć, ale przeczuwała, że są tam po to, żeby nakłonić ją do zmian.

– Wiem, dlatego jest idealna. – Luna uśmiechnęła się niewinnie do Hermiony. – A one są koniecznością – dodała, podając Hermionie parę czarnych obcasów.

Szpilki były wykonane z czystej czarnej skóry, zapinane na kostce. Obcas miał trzy cale wysokości.

– Luno Lovegood! – krzyknęła Hermiona, otwierając szeroko usta.

♥ ☆ ♥ ☆ ♥ ☆ ♥

Draco pił poranną kawę i czytał gazetę, kiedy coś wielkiego i puszystego wskoczyło na jego kolana. Zachłysnął się zbyt dużym łykiem kawy.

– Oww – mruknął, zdając sobie sprawę, że właśnie się oparzył. Spojrzał na swoje kolana.

– Krzywołap – ostrzegł. Kot spojrzał na niego obojętnie.

Omal nie zachłysnął się znowu, kiedy zobaczył Hermionę schodzącą po schodach z walizką w ręce.

– Co u licha? – zapytał, patrząc na nią z szokiem i pożądaniem. Nie mógł nic na to poradzić. Wyglądała zniewalająco. – Masz zamiar wyjść na ulicę tak ubrana? – zapytał, spoglądając na jej stopy. Teoretycznie nie znał się na butach, ale te szpilki…

– Spokojnie, założę na siebie to – powiedziała, wskazując szary płaszcz na ramieniu.

– Dlaczego? – zapytał blondyn, niechętnie patrząc na jej twarz.

– Ponieważ chciałabym zachować chociaż odrobinę godności!

– Nie mówiłem o płaszczu tylko o tym stroju – odparł Draco.

– Oh – westchnęła i dodała: – Luna i ja zaplanowałyśmy zemstę na Ronie.

– Co?

– Powiedziała, że muszę się upewnić, że wie co stracił – wyjaśniła Hermiona.

– Więc masz zamiar nosić ten strój?

– Tak. Idę na trening, żeby oddać mu klucze, które dostałam po zmianie zamków.

Draco zamrugał. Jasna cholera, kiedy Lovegood stała się taka przebiegła? Naprawdę chciała zniszczyć Weasleya, prawda? Każdy facet, który zobaczy Granger tak ubraną, będzie chciał się z nią migdalić. Zaniepokoiło go to. Ale… Armaty nie ukrywają swoich treningów tak jak pozostałe drużyny. Ten plan był genialny, biorąc pod uwagę, że będzie tam Weasley.

– Blaise powiedział to samo.

Hermiona przytaknęła.

– Oh, Draco, możesz coś dla mnie zrobić?

Draco uniósł brew. – To zależy od tego… co to ma być.

– Mógłbyś mi zrobić malinkę, o tutaj? – wskazała miejsce pomiędzy ramieniem i klatką piersiową.

Blondyn zamrugał dwukrotnie. Zaschło mu w ustach. Merlinie, ta kobieta doprowadzi go do śmierci. Ale zapewne umrze szczęśliwy.

_________

Witajcie :) Tak jak obiecałam, publikuję 16 rozdział opowiadania. Jak wrażenia? Ten rozdział momentami jest bardzo zaskakujący, ale tak czy inaczej genialny :D Hermiona i Luna to niezłe intrygantki. Mogę obiecać, że kolejny rozdział będzie bardzo fajny :)

Prawdopodobnie 17 rozdział pojawi się pod koniec tygodnia. Wcześniej nie dam rady, bo czeka mnie tłumaczenie 2 rozdziału Życia od nowa. Możliwe, że zacznę też pisać kolejny rozdział Muzycznej misji :) Wiele przede mną, ale dam radę ;)

Teraz kilka ogłoszeń:

Zapraszam na 4 rozdział Muzycznej misji i 1 rozdział Życia od nowa. Przy okazji informuję, że konkurs na miniaturką zorganizowany przez Stowarzyszenie Dramione został przedłużony do 8 maja. Serdecznie zapraszamy do brania udziału :)

Jeszcze jedna sprawa mnie trapi i chciałam się Was poradzić. Od jakiegoś czasu w mojej głowie tworzy się zarys opowiadania o Hermionie i Draco w dorosłym życiu. Korci mnie żeby zacząć pisać, ale nie wiem czy to nie za dużo. W sumie mam na głowie dwa tłumaczenia i Muzyczną misję, ale tak mnie korci, że chętnie rzuciłabym wszystko i zaczęła pisać :D Co o tym sądzicie? Poradźcie mi coś, bo biję się z myślami.

To tyle. Komentujcie i oceniajcie. Miłego weekendu :) Enjoy!