Rozdział 14

– Gotowi? – zapytał Draco.

– Tak! – wykrzyknął Teddy.

– Przynajmniej ktoś jest podekscytowany za nas troje – blondyn mruknął go ucha Hermiony.

Pokręciła głową. – Cóż, on się cieszy za czworo. Niezbyt wie, dokąd idziemy.

– No tak jest nas czworo. Jak mogłem o tym zapomnieć? – mruknął Draco.

Hermiona spojrzała na niego, unosząc jedną brew. Kiedy zorientowała się, że nie żartował, zachichotała.

– Co cię tak śmieszy, ciociu Mionko? – zapytał Teddy, patrząc na Hermionę.

– Nic, kochanie – odpowiedziała, schylając się po jego rękę. – Będziemy się aportować. Musisz trzymać się mnie bardzo mocno.

– W porządku. – Uśmiechnął się, kładąc głowę na jej ramieniu. – Kocham cię, ciociu Mionko.

– Ja ciebie też kocham. – Odwzajemniła uśmiech.

Draco patrzył na nich z nieodgadnionym wyrazem twarzy.

Hermiona spojrzała na niego i uśmiechnęła się. – Jesteśmy gotowi.

– W porządku. Zobaczymy się na miejscu – powiedział, po czym zniknął z trzaskiem aportacji.

– Dobrze Teddy, trzymaj się mocno.

Wzięła głęboki oddech i oboje zniknęli.

♥ ☆ ♥ ☆ ♥ ☆ ♥

Narcyza wyczuła moment, kiedy jej syn aportował się do Manor. Zanim skrzat zdołał cokolwiek powiedzieć, wstała i powiedziała, że wie. Wyszła na korytarz, kiedy otworzyły się wielkie frontowe drzwi.

Zobaczyła swojego syna i kobietę, trzymającą małego chłopca na rękach.

– To miejsce jest twoje? – zapytał Teddy z podziwem, po czym dodał: – Jest ogromne!

– Nie, jeszcze nie. Ale zapewne będzie moje pewnego dnia – odpowiedział Draco. Potem spojrzał w górę, słysząc odgłosy kroków. – Matko.

– Draco, już jesteś.

– Oczywiście, mamo. Nie chciałem, żebyś była zła.

– Cóż, podobno z wiekiem się mądrzeje.

Hermiona próbowała ukryć śmiech. Narcyza odwróciła głowę w kierunku panny Granger i Teddy’ego. Chłopiec zaczął się wyrywać, więc Hermiona postawiła go na ziemi i spojrzała Narcyzie prosto w oczy.

Narcyza mimo swojego wieku nadal była piękna. Podejrzewała, że w młodości była boginią. Była matką Draco. Blondyn był przystojny tak jak na arystokratę przystało. Był lustrzanym odbiciem swojej matki. Miała tak samo piękne blond włosy i wyraziste oczy pełne królewskiego szyku.

– Zakładam, że jesteś Hermioną Granger. – Utkwiła bladoniebieskie oczy w Hermionie.

– Tak, proszę pani.

– Miałam rację. Ukrywałaś swoje piękno.

Hermiona zamrugała. – Słucham?

– Po raz pierwszy zobaczyłam cię na Mistrzostwach w Quidditchu. Wiedziałam, że Draco się myli, mówiąc, że zawsze będziesz brzydkim bobrem. Byłaś jedną z tych, które ukrywały swoje piękno, do momentu, aż będą gotowe, żeby pokazać się światu.

Hermiona nie wiedziała co powiedzieć.

– Ciocia Miona jest piękna teraz! – powiedział Teddy, przerywając ciszę.

– Tak to prawda. A kim ty jesteś? – Narcyza uśmiechnęła się niemal z czułością.

– Cześć, jestem Teddy, Teddy Lupin. – Chłopiec uśmiechnął się, po czym dodał: – Podobają mi się twoje włosy. Są długie tak jak mojej mamusi, ale nie są czerwone. W sumie bardzo mi się podobają.

Narcyza zrobiła krok w tył, przypominając sobie list sprzed kilku lat.

Kochana Cyziu,

Pewnie zastanawiasz się, dlaczego piszę po tylu latach. Wiem, że pewnie nie chcesz mieć ze mną nic wspólnego ale…

Ty i ja jesteśmy ostatnimi z rodu Blacków. Cóż, to nieprawda.

Cyziu, Nimfadora urodziła mi wnuka, zanim Bella… On jest moim pierwszym i jedynym wnukiem. Chcę, żebyś go poznała. Nazywa się Teddy Lupin. Tak jak dziadek. To urocze dziecko. Ma oczy rodziny Blacków. Duże i brązowe.

Mam nadzieję, że pewnego dnia go spotkasz. Wiem, że go pokochasz.

Twoja kochająca siostra,

Andy

List był pisany we łzach. Pozostawiły po sobie ślad na pergaminie. Za każdym razem kiedy go czytała, pojawiały się nowe. To był jeden z jej największych żalów. Nigdy nie spotkała się z nim przed śmiercią Andy. Rzuciła na niego okiem na pogrzebie siostry. Ginny Weasley trzymała go w ramionach, a chłopiec cichutko płakał. Nie dlatego, że wiedział co się dzieje, ale dlatego, że wszyscy płakali. Nawet ona. Potem, kiedy Harry Potter podszedł i zapytał, czy chce się z nim spotkać… odmówiła, nie chcąc robić scen. Nie chciała wystraszyć Teddy’ego.

Łzy stanęły jej w oczach.

Zrobiła krok do przodu. Podniosła rękę i pogłaskała chłopca po policzku. Wpatrywała się w jego oczy. Oczy, które miał jej ojciec i siostry. – Czekałam rok żeby cię poznać, Teddy. Twoja babcia miała rację. Masz oczy Blacków.

– Znałaś moją babcię? – zapytał Teddy, otwierając szeroko oczy.

– Tak. Ona była moją siostrą.

Teddy przechylił głowę na bok. – Siostrą? – Potem spojrzał na Hermionę.

Hermiona kucnęła obok niego i powiedziała: – Teddy, ta pani była siostrą twojej babci i ciocią twojej mamy. Nie Ginny, ale twojej biologicznej mamy. – Uśmiechnęła się.

Teddy zmarszczył brwi, próbując wszystko zrozumieć. – Więc, jestem z nim spokrewniony? – zapytał, wskazując palcem na Draco.

– Teddy, to bardzo niegrzeczne wskazywać kogoś palcem ale tak, Draco jest tak jakby twoim dalekim krewnym.

– Dalekim?

– Był krewnym twojej mamy, więc jest twoim dalekim krewnym.

Teddy otworzył usta w wielkie O. Potem spojrzał na Narcyzę. – Cześć – powiedział trochę bardziej nieśmiało.

Narcyza uśmiechnęła się lekko.

Teddy wziął Hermionę za rękę i pochylił się, żeby szeptać jej do ucha. Hermiona słuchała go, po czym skinęła na niego. Uśmiechnęła się.

Potem spojrzał w górę i podszedł do Narcyzy. Kucnęła. Była zaskoczona, kiedy mały chłopiec dał jej buziaka w policzek i zapytał: – Czy możesz mi powiedzieć coś o babci? Jakieś historie. Bardzo mi jej brakuje.

Usta Narcyzy otworzyły się nieznacznie, ale potem je zamknęła i łzy napłynęły jej do oczu. Skinęła głową. – Tak oczywiście. Opowiem ci wszystko, ale teraz może coś zjemy? Mam kanapki i ciasteczka. Może tak być?

Teddy uśmiechnął się szeroko, ukazując białe ząbki i skinął głową z entuzjazmem.

Narcyza cofnęła się. – W takim razie, chodź za mną.

Ku ich ogromnemu zaskoczeniu, Teddy chwycił ją za rękę i dziarskim krokiem szedł obok niej, opowiadając historie, które znał od Harry’ego i Ginny. O tym jacy odważni byli jego rodzice. I o jego wspaniałych dziadkach.

Hermiona prawie podskoczyła z szoku, kiedy poczuła dłoń delikatnie obejmującą ją w talii. Odwróciła się i zobaczyła Draco.

– Nie sądzę, że moja mama upiecze nas dzisiaj. – Uśmiechnął się do niej.

Spojrzała na niego zdziwiona. – Chciałeś ją mną nakarmić? – zapytała oburzona.

– Cóż nie, technicznie rzecz biorąc pożarłaby nas oboje, bo ma brzuch pojemny jak bestia. Ale myślę, że ten karzełek od dzisiaj stał się moim idolem.

– To wspaniale – powiedziała, po czym dodała: – Oh, zanim zapomnę. – Walnęła go w ramię.

– Ałłłaaa, za co to było, kobieto?

– Brzydki bóbr! Oh, ty i faceci podobni do ciebie powodują, że dziewczyny nie mają pewności siebie. – Uderzyła go ponownie.

– Poważnie, Granger, musimy znaleźć lepszy sposób na poskromienie twojej złości. Mam jasną cerę i widać wszystkie siniaki – powiedział, pocierając ramię.

– Znowu cię uderzę.

– Jestem maltretowany przez moją dziewczynę. Poczekaj aż dowie się o tym ministerstwo.

– Zakładam, że pokładaliby się ze śmiechu. Biedny Malfoy pobity przez Hermionę Granger – prychnęła.

– Hej!

♥ ☆ ♥ ☆ ♥ ☆ ♥

– Co tak długo, ciociu Mionko? – zapytał Teddy, kiedy weszli do ogrodu, gdzie najwyraźniej mieli zjeść obiad.

– Właśnie Draco, co wam zajęło tyle czasu?

– Po prostu ochrzciliśmy jakieś sza-

Hermiona walnęła go w głowę.

– To bolało. – Odwrócił się, by spojrzeć na nią.

– Bo miało – wysyczała. – Nie chcę wyjaśniać czterolatkowi co to…

– Co to znaczy ochrzcić? – zapytał Teddy jak na zawołanie.

Hermiona jęknęła. – Uduszę cię, Malfoy.

Po tych słowach odsunął się od niej, żeby nie mogła go udusić.

♥ ☆ ♥ ☆ ♥ ☆ ♥

Draco był bardzo zaskoczony tym, że obiad przebiega spokojnie. Jego matka była tak zaoferowana Teddym, że Hermionie zadała tylko jedno pytanie. To pytanie było jak nóż w serce ale podejrzewał, że na nie zasłużył po swoim wyskoku z chrzcinami.

– Jak ty go znosisz? – zapytała Narcyza Hermionę.

Jego własna matka odwróciła się od niego i bratała się z Granger.

– Muszę iść do łazienki – szepnął Teddy blondynowi do ucha.

Draco uniósł brwi i spojrzał na niego. – W porządku.

Teddy popatrzył na niego jak na wariata. – Nie wiem gdzie jest łazienka.

– Oh. – Draco poczuł się tak, jakby ktoś uderzył go w czoło. – Chodź, zaprowadzę cię – powiedział, wzdychając.

– Chłopaki, gdzie idziecie? – zapytała Hermiona.

– Do łazienki.

– Oh. Cóż, Teddy może potrzebować twojej pomocy podczas mycia rąk. Umywalka może być za wysoko.

– Co?

– Czy ty w ogóle kiedykolwiek zajmowałeś się dzieckiem?

– Kto w ogóle zaufałby mi na tyle, żeby zostawiać ze mną dziecko?

– Racja. Baw się dobrze. – Hermiona uśmiechnęła się do niego.

Draco zmarszczył brwi. – Dlaczego mam wrażenie, że się ze mnie śmiejesz?

Hermiona znowu się uśmiechnęła ale nie odpowiedziała.

Draco uzyskał odpowiedź kilka minut później, kiedy prowadził Teddy’ego do najbliższej łazienki.

– Co to znaczy ochrzcić?

– Jesteś za mały żeby to wiedzieć, kolego.

– Co to znaczy ochrzcić?

– Jeśli nie odpowiedziałem za pierwszym razem, na pewno nie odpowiem za drugim.

– Co to znaczy ochrzcić? – Teddy zignorował Draco.

– Jesteś bardzo zawziętym dzieckiem, wiedziałeś o tym?

– Tak. Co to znaczy ochrzcić?

– Nie męczy cię zadawanie w kółko tego samego pytania? – jęknął Draco.

– Możesz po prostu odpowiedzieć na moje pytanie.

– Zrozum Teddy, to nie jest… porządne słowo.

– Ale go użyłeś. Więc, co to znaczy ochrzcić? – zażądał chłopiec.

– Teddy.

– Ochrzcić, ochrzcić, ochrzcić.

– Merlinie, dlaczego ja? – powiedział Draco, patrząc w niebo. – Gdzie jest ta cholerna łazienka – mruknął pod nosem, kiedy Teddy ciągle powtarzał to samo słowo.

– Ochrzcić, ochrzcić.

– Wreszcie! – wrzasnął Draco, kiedy znaleźli się koło łazienki. – Tu jest łazienka. Zapraszam, nie musisz się śpieszyć.

– Ochrzcić – powiedział Teddy, zanim spacerem wszedł do łazienki.

Draco wziął głęboki oddech i powoli wypuścił powietrze. Nigdy więcej nie powie nic zdrożnego przy dziecku poniżej osiemnastego roku życia.

– Draco, nie mogę dosięgnąć umywalki! – Usłyszał płaczliwe wołanie czterolatka.

Blondyn klepnął się w czoło. Domyślał się, że maluch w przyszłości będzie Gryfonem.

♥ ☆ ♥ ☆ ♥ ☆ ♥

Hermiona patrzyła na kobietę siedzącą naprzeciwko niej. Wzięła łyk napoju.

– Dzięki tobie, mój syn stał się takim wspaniałym mężczyzną.

Hermiona spojrzała na nią zdziwiona. – Przepraszam ale nie rozumiem.

Narcyza odstawiła filiżankę. – Po wojnie musiałam przekonać Draco, żeby wrócił do Hogwartu. Nie chciał. Miałam proces i chciał ze mną być. Ale wiedziałam, że musi wrócić do Hogwartu. Uciec od tej okropnej kontroli. Nie dlatego, że myślałam, że nikt nie będzie w Hogwarcie, ale… tak było najlepiej. – Wzięła mały łyk herbaty, po czym kontynuowała: – Martwiłam się o niego. Wiedziałam, że nie będzie przyjęty z otwartymi ramionami. Blaise, Teodor i Dafne byli jedynymi, których znał i którym mógł zaufać. Przez pierwsze kilka tygodni był nieszczęśliwy pomimo ciągłej zabawy. Pisał mi o tym w listach. Może nie dosłownie ale ja wiedziałam, że cierpi. Ale w ciągu jednego tygodnia wszystko się zmieniło. Jego listy. Były dużo dłuższe i takie inne. Błędy gramatyczne momentalnie zniknęły. Wiele razy pisał o pewnej dziewczynie. O swojej partnerce na eliksirach. W mgnieniu oka Draco wrócił do życia. Był szczęśliwy ponownie mimo wielu naszych rodzinnych problemów. Ja wiedziałam dlaczego.

Potem spojrzała chłodno na Hermionę.

­­– Hermiono Granger, dzięki tobie Draco wrócił do życia i stał się człowiekiem, którym jest teraz. Dałaś mu coś, czego nie dostał od innych. Dałaś mu nadzieję, szczerość i dobroć. Do końca moich dni będę ci wdzięczna za uratowanie Draco.

Zapadła długa cisza i Hermiona próbowała wszystko zrozumieć. Czuła jak jej oczy parują od nadmiaru informacji.

Usłyszała odgłos kroków za sobą. Odwróciła się i omal nie opadła jej szczęka.

Draco trzymał Teddy’ego na ramionach. Stwierdził, że to jedyny sposób, żeby powstrzymać małego od gadania. Zamiast tego Teddy powtarzał wio i wymachiwał rękami tak, jakby jeździł na koniu. Ten mały gnojek traktował go jak konia!

Teddy uśmiechnął się od ucha do ucha, kiedy zrozumiał, że dosięga najwyżej ze wszystkich.

__________________

Witajcie :) Pogoda dzisiaj nas nie rozpieszcza, dlatego postanowiłam opublikować kolejny rozdział, aby chociaż trochę poprawić sobie i Wam humor :) Jak się podobał obiad u Narcyzy i dociekliwość Teddy'ego? Ten mały momentami jest rozbrajający :D Pewnie nie tego się spodziewaliście, no ale treść nie jest zależna ode mnie ja tu tylko tłumaczę :) Piszcie w komentarzach co sądzicie.

Szczerze mówiąc, nie wiem kiedy pojawi się kolejny rozdział. Chcę wreszcie napisać czwarty rozdział Muzycznej misji, a z tym schodzi o wiele dłużej niż z tłumaczeniem. Więc wybaczcie ale 15 rozdział będzie dopiero w przyszłym tygodniu. Z góry za to przepraszam. Przy okazji zapraszam na 19 rozdział Ciemności i Światła. Prawdopodobnie w piątek opublikuję 20 rozdział i historia się zakończy.

Korzystając z okazji informuję, że na Stowarzyszeniu Dramione organizowany jest konkurs na miniaturkę. Do wyboru macie trzy tematy, a czas na napisanie jest do 30 kwietnia. Serdecznie zapraszamy do udziału w konkursie :)

To tyle. Komentujcie i oceniajcie. Miłego końca tygodnia :) Enjoy!